Jungbluth

Lovecult

Self Released (2015)
Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 11/08/2015
Η μουσική έχει μία λυρικότητα η οποία σπάνια συναντιέται εμπνευσμένα σε hardcore συγκροτήματα. Και πώς θα μπορούσαν να μην είχαν επηρεαστεί από το περιεχόμενο που δώσανε στους στίχους του "Lovecult";
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της σύγχρονης ακραίας underground σκηνής είναι το μπόλιασμα μίας μουσικής κατεξοχήν επικίνδυνης με «επικίνδυνες» ιδέες και μηνύματα. Για όσους και όσες ζούμε καθημερινά σύμφωνα με κάποιες συγκεκριμένες αξίες μόνο χαρά μπορεί να μας προξενήσει όταν ένα συγκρότημα μας παρουσιάσει ένα έργο που μπορεί να χαρακτηριστεί κρίσιμο από κάθε άποψη. Το να πιάσεις έναν παλμό μιας καθημερινότητας η οποία στο σύνολο της υπόλοιπης κοινωνίας φαίνεται... αυτοεξορισμός, είναι ένα μεγάλο ατού για οποιονδήποτε εκφράζει τον εαυτό του μέσω της μουσικής (εν προκειμένω). Οι Jungbluth από το Münster της Γερμανίας είναι μία σύγχρονη hardcore μπάντα η οποία πλέον μπορούμε να πούμε πως ανήκει στην εμπροσθοφυλακή του DIY (και όχι μόνο) κινήματος. Για να είμαι ακριβής οι Jungbluth με το τελευταίο έργο τους, "Lovecult", είναι τόσο σημαντική μπάντα όσο είναι (σε αντιστοιχία) οι Converge, Catharsis και Ruined Families.

Κεφάλαιο concept

Αρχικά το στίγμα δίνεται από το όνομά τους. Ο Karl Jungbluth (1903-1945) ήταν ένας κομμουνιστής και αντιφασίστας μαχητής o οποίος αφού έφτιαξε αρκετές αντιστασιακές ομάδες κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, εκτελέστηκε στη Δρέσδη από τους ναζί. To "Lovecult" είναι το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Γερμανών (προηγήθηκε το φανταστικό "Part Ache") και τέταρτη συνολικά κυκλοφορία τους. Αισθητικά κάθε τι που βγάζουν είναι ένα μικρό δείγμα της συλλογικής τους ευφυΐας. Το βασικό σκεπτικό πίσω από τον τελευταίο δίσκο είναι η αναγωγή της αγάπης ως του υπέρτατου στόχου για τον άνθρωπο μέσα στον καπιταλιστικό οχετό. Η αγάπη όχι με την πηγαία έκφραση της συντροφικότητας αλλά εκείνη η αέναη αναζήτηση για το «άλλο μισό», για εκείνον ή εκείνη που θα βρεθεί από τύχη και θα σε ολοκληρώσει ως ον. Και το σημείο της ανάλυσης που πέφτουν ακριβώς μέσα είναι εκείνο το οποίο καταδικάζει τον «άλλο» στο πυρ το εξώτερο σε περίπτωση που αυτή η αναζήτηση δεν καρποφορήσει. Οι παραλληλίες με τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τις επιλογές ζωής, τις πολιτικές πεποιθήσεις είναι ευκρινέστατες. Στον λογαριασμό τους στο bandcamp, εκτός του ότι το άλμπουμ κατεβαίνει με «name your price», μπορεί κανείς να διαβάσει την πλήρη ανάλυση του συγκροτήματος για το concept του δίσκου.

Κεφάλαιο μουσικό περιεχόμενο

Και εδώ έρχεται το σημείο που τέμνει όλα τα παραπάνω. Το περιεχόμενο. Πολλές κυκλοφορίες έχουν αρκετά πράγματα να πουν σε επίπεδο αισθητικό και concept αλλά μουσικά δεν ακούγονται. Το συγκεκριμένο σημείο είναι και το μεγάλο μου παράπονο όσον αφορά την ντόπια DIY ή στρατευμένη, πολιτικά, σκηνή. Αλλά δεν μπορεί να αναλυθεί κάτι τέτοιο στο πλαίσιο αυτού του άρθρου. Οι Jungbluth με το "Lovecult" έχουν κάνει μία υπέρβαση. Από το τσαντισμένο hardcore / crust του "Part Ache" έχουν περάσει στο πανέξυπνο hardcore με ισόποσες δόσεις noise rock (τύπου KEN Mode πριν οι τελευταίοι θελήσουν να γίνουν Shellac τελείως αποτυχημένα) και post-punk όπως πολύ εύστοχα το κάνουν οι Ruined Families. Η μουσική έχει μία λυρικότητα η οποία σπάνια συναντιέται εμπνευσμένα σε hardcore συγκροτήματα. Και πώς θα μπορούσαν να μην είχαν επηρεαστεί από το περιεχόμενο που δώσανε στους στίχους του "Lovecult"; Φωνητικά, riff και τύμπανα σκάνε όλα μαζί αλλά με μία διαπεραστική ευκρίνεια, γεγονός που επιτρέπει στον ακροατή να γίνει κοινωνός των αρκετών διαφορετικών επιπέδων πάνω στα οποία χτίζονται τα τραγούδια. Το τρίο έχει καταφέρει να φτιάξει έναν δίσκο που δεν ξεχωρίζουν τραγούδια αλλά μία ολόκληρη αυτόφωτη οντότητα, η οποία ακούγεται συνολικά και όχι αποσπασματικά. Είναι δύσκολο να γράψεις με χαρακτήρες και λέξεις τη μουσική που ακούς. Η μουσική είναι βίωμα για αυτό και μπορείτε να ξεπεράσετε γρήγορα τις 578 λέξεις αυτού του review και να βιώσετε την εμπειρία που μεταφέρουν οι Jungbluth μέσω του "Lovecult".
  • SHARE
  • TWEET