Jonathan Jackson + Enation

Το όνομα του Jonathan Jackson είναι περισσότερο γνωστό στους κύκλους της τηλεόρασης και του κινηματογράφου απ' ό,τι στους μουσικούς. Όχι παράλογα· ο ρόλος του Lucky Spencer στο "General Hospital" εκτός από πολλαπλές υποψηφιότητες και νίκες στα Emmy τον έκανε γνωστό από μικρή ηλικία σε ένα τεράστιο κοινό, ενώ εδώ και μερικά χρόνια συμμετέχει στο ιδιαίτερα πετυχημένο "Nashville". Σε αυτά προσθέστε το πέρασμά του στο "Terminator: The Sarah Connor Chronicles" και το γεγονός ότι έχει συνεργαστεί, έστω και ελάχιστα, με τον Christopher Nolan, δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ωστόσο, η πρώτη του αγάπη ήταν η μουσική. Όπως μας είπε, ξεκίνησε να παίζει κιθάρα από μικρός και στα είκοσι του σχημάτισε τους Enation με τον αδερφό του, Richard, στα ντραμς και τον φίλο τους Daniel Sweatt στο μπάσο. Έχοντας ήδη αρκετές ανεξάρτητες κυκλοφορίες, το 2008 το κομμάτι τους "Feel This" χρησιμοποιήθηκε ως μουσική υπόκρουση στο "One Tree Hill" δίνοντάς τους μια θέση στα rock charts του iTunes, ενώ χρειάστηκαν ακόμα ένας δίσκος, ένα EP και κάτι παραπάνω από πέντε χρόνια για το ντεμπούτο της μπάντας σε μεγάλη δισκογραφική, με το "Radio Cinematic".

Ηχητικά οι Enation κινούνται σε εναλλακτικά rock μονοπάτια, με προσεγμένο περιτύλιγμα και πολλά ραδιοφωνικά στοιχεία. Οι επιρροές από τη βρετανική (κυρίως) σκηνή της δεκαετίας του '90 είναι προφανείς, μαζί με ένα σχεδόν παλιομοδίτικο στήσιμο, αμερικάνικο αέρα και ξεκάθαρα μοντέρνα αισθητική. Κατά κανόνα οι συνθέσεις στηρίζονται στις μελωδίες και τα φωνητικά του Jonathan Jackson, με όλα τα υπόλοιπα να ακολουθούν. Στις πιο γρήγορες στιγμές το ρυθμικό μέρος να προσθέτει μια άλλη διάσταση, ενώ στις πιο μελωδικές παραμένει διακριτικά ένα σκαλί χαμηλότερα περιμένοντας κάποιο ξέσπασμα, που άλλοτε έρχεται κι άλλοτε παραλείπεται πλήρως για χάρη της ατμόσφαιρας.

Τα δεκαεννέα κομμάτια του δίσκου μοιράζονται ανάμεσα στις δύο παραπάνω κατηγορίες, με τη ζυγαριά να γέρνει περισσότερο προς την πρώτη. Κομμάτια όπως το "Ascending" ή το "Kicked In The Head" ακούγονται τουλάχιστον τόσο δυνατά όσο και στις στούντιο εκδοχές τους, το γκρουβάρισμα του "Let The Beauty Out" αποδίδεται ιδανικά και η υπόκλιση στους R.E.M. στο "All The Best" γίνεται με τον δέοντα σεβασμό. Επίσης, φαντάζομαι πως ο Stipe δε θα είχε να προσάψει κάτι στην πανέμορφη επανεκτέλεση του "The One I Love". Το ίδιο και ο Vedder για το "In My Tree". Αν είναι, όμως, ένας φόρος τιμής που ξεχωρίζει, αυτός είναι στους Radiohead· ο εθνικός ύμνος ακούγεται όσο ηλεκτρισμένος πρέπει, ενώ στο "Exit Music" ο Jackson φοράει τα παπούτσια του Yorke και το αποτέλεσμα είναι υπέροχο.

Το κλείσιμο με τα "Cinematic"/"Everything Is Possible"/"Young World's Riot" είναι προσεκτικά διαλεγμένο και ολοκληρώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη σχεδόν μιάμιση ώρα του δίσκου. Η δουλειά που έχει γίνει στο τεχνικό κομμάτι και η ροή των κομματιών συμβάλλουν ώστε το σύνολο να λειτουργεί σαν μια μεγάλη best-of συλλογή και το ενδιαφέρον να μη χάνεται σε κανένα σημείο. Το "Live From Nashville" είναι μια κυκλοφορία που θα ενθουσιάσει τους σχετικούς με την μπάντα και πληροί τις προδιαγραφές για να πείσει κάποιον μη-σχετικό, προσκείμενο στον ήχο να ασχοληθεί.