Jon Lord

Μερικές φορές νομίζεις πως κάποια πράγματα συμβαίνουν για συγκεκριμένο λόγο. Η ιστορία του "Concerto For Group And Orchestra" χαρακτηρίζεται από περίεργες συμπτώσεις. Το μεγαλειώδες αυτό έργο που συνέθεσε ο Jon Lord παρουσιάστηκε πρώτη φορά ζωντανά στις 24 Σεπτεμβρίου του 1969 από τους Deep Purple και τη Royal Philarmonic Orchestra. Εκτός από το πρωτοποριακό χαρακτήρα του συνδυασμού ενός rock group και ορχήστρας εκείνα τα χρόνια, αποτέλεσε και τη πρώτη κυκλοφορία των Purple με τη κλασική Mark II σύνθεση για να ακολουθήσει το "In Rock", με τη συνέχεια να είναι λίγο πολύ γνωστή. Το συγκεκριμένο κοντσέρτο έμελλε να παρουσιαστεί ακόμη μια φορά τον Αύγουστο του 1970 στο Los Angeles για να χαθούν κατόπιν οι παρτιτούρες.

Μαθαίνοντας για την απώλεια αυτή ο Ολλανδός συνθέτης Marco De Goeij, κατάφερε ακούγοντας την ηχογράφηση του '69 και παρακολουθώντας το αντίστοιχο βίντεο να γράψει όλες τις παρτιτούρες, για να παρουσιαστεί το έργο από τους Purple και την London Symphony Orchestra στην τριακοστή επέτειό του το 1999. Τα χρόνια που ακολούθησαν οι ζωντανές εκτελέσεις του επαναλήφθηκαν, για να αναπαραχθεί σε συνθήκες στούντιο μόλις το τελευταίο χρόνο. Η στουντιακή εκδοχή λοιπόν του "Concerto For Group And Orchestra" ηχογραφήθηκε με τη συνδρομή της Royal Liverpool Philarmonic Orchestra και του μαέστρου Paul Mann. Όσον αφορά τους σολίστ, εκτός από τον Jon Lord φυσικά, την rock μπάντα αποτελούν οι Guy Pratt και Brett Morgan σε μπάσο και τύμπανα, Steve Balsamo, Kasia Laska και Bruce Dickinson στα φωνητικά και οι Darin Vasiliev, Joe Bonamassa και Steve Morse στις κιθάρες.

Το έργο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη. Στο πρώτο, "Moderato - Allegro", έπειτα από μια μακροσκελή ορχηστρική εισαγωγή, τον κύριο ρόλο αναλαμβάνει η μπάντα σε κλασικό 70s prog rock ύφος. Τα solo από τον Lord και τον εξαιρετικό βιρτουόζο Vasiliev κυριαρχούν, για να οδηγήσουν ορχήστρα και μπάντα στο τέλος του κομματιού. Το δεύτερο μέρος, "Andante", ξεκινά αρκετά υποτονικά, για να ακολουθήσουν αμέσως τα πρώτα φωνητικά από τους Balsamo και Laska. Η ορχήστρα αναλαμβάνει τα ηνία για να οδηγήσει τη σύνθεση σε ένα δωδεκάμετρο blues, όπου κλέβουν φυσικά τη παράσταση οι δύο πιο ηχηρές συμμετοχές του δίσκου: o Bonamassa με τα θαυμάσια solo του και ο Bruce με την υπέροχη ερμηνεία του. Ακολουθεί σύντομο solo του Lord, για να κλείσει σιγά σιγά και το δεύτερο μέρος. Το τρίτο μέρος "Vivace - Presto" αποτελεί την κορύφωση του έργου. Ο Steve Morse καταθέτει το πλούσιο ταλέντο του (φανταστείτε ότι ενώ ήταν συνειδητή επιλογή οι Purple να μείνουν εκτός για να μην επισκιάσουν το έργο που ανήκει στον Lord, ο Morse εν τέλει επιλέχθηκε ως η καλύτερη λύση γι' αυτό το μέρος λόγω της προϋπηρεσίας του το '99), η σύνθεση είναι επιβλητική και μέσα από συνεχείς εναλλαγές και εξαιρετικούς αυτοσχεδιασμούς μπαίνει με τον καλύτερο τρόπο ο επίλογος του έργου.

Εκ των πραγμάτων υπάρχουν διαφορές σε σχέση με τις εκτελέσεις του '69 και του '99. Οι παρτιτούρες γράφτηκαν εκ νέου, η ηχογράφηση δεν είναι ζωντανή, αρκετός χρόνος μεσολάβησε και διαφορετικοί μουσικοί συνέπραξαν. Ποιά εκτέλεση θα προτιμήσει κανείς είναι καθαρά υποκειμενικό, με καθεμιά να έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Αυτό που έχει σημασία ότι αυτό το τελευταίο "Concerto For Group And Orchestra" είναι μια διαφορετική εκδοχή του έργου ζωής ενός ανθρώπου με ανεκτίμητη προσφορά στη σύγχρονη μουσική, ενώ αποδεικνύει για ακομή μία φορά ότι κλασική ορχήστρα και rock group μπορούν να συνυπάρξουν. Κατά διαβολική σύμπτωση, ο Lord πρόλαβε να ακούσει και να εγκρίνει τη τελική μίξη λίγες εβδομάδες πριν αποβιώσει για να κυκλοφορήσει τελικά το άλμπουμ όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί και να αποτελέσει έτσι τον καλύτερο φόρο τιμής σε αυτόν τον τεράστιο μουσικό.