Johnny Marr

Δίπλα στην πομπώδη και εγωμανή προσωπικότητα του Morrissey και σε ό,τι κατάφερε αυτός με τους Smiths συνιστά μεγάλη παράλειψη να μην απολαμβάνει τα ίδια credits ο σαφώς ταπεινότερος σε χαρακτήρα Johnny Marr. Σε μια χώρα που έχει γεννήσει μεγαθήρια κιθαρίστες, ο Johnny Marr όχι μόνο έκανε όσο το δυνατόν πιο όμορφες και ελκυστικές τις συνθετικές ιδέες του Morrissey, αλλά κατάφερε να θεωρείται από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς ασκώντας σαφέστατη επιρροή στη βρετανική κιθαριστική σκηνή των 90s. Σαφώς λιγότερο εώς και καθόλου πομπώδης υπήρξε και η μετέπειτα καριέρα του Johnny Marr σε σχέση με του Morrissey. Πιο χαρακτηριστικές στιγμές υπήρξαν η συνεργασία του, υπό το όνομα Electronic, με τον Bernard Sumner (New Order / Joy Division) και η συμμετοχή του στους Modest Mouse.

Mετά από 30 χρόνια καριέρας, ήρθε κι η ώρα για ένα εντελώς προσωπικό άλμπουμ στο οποίο ο κιθαρίστας βάζει τις πινελιές του σχεδόν σε κάθε λεπτομέρεια, αναλαμβάνοντας και τα φωνητικά. Το συνολικό πρόσημο είναι θετικό καθώς χωρίς μεν να εντυπωσιάζει ο Marr παραδίδει ένα καλό και αρκετά «εύπεπτο» δισκάκι με εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες, όπως και αναμενόταν. Η φωνή του Marr δεν είναι του δυνατό του σημείο, αρκετά μονοδιάστατη, αλλά με την απαραίτητη βρετανίλα που αν μη τι άλλο σε όσους αγαπάνε τη χαρακτηριστική βρετανική εκφορά που φέρουν οι καλλιτέχνες του νησιού θα ακουστεί ευχάριστη.

Το "The Messenger" είναι ένα άλμπουμ που φέρει περισσότερο μια mid-90s αύρα, όπου μπάντες όπως οι Suede (που επαναδραστηριοποίηθηκαν δισκογραφικά μέσα στο 2013) ό,τι άγγιζαν το μετέτρεπαν σε χρυσό. Έχει και τις συνθέσεις και τα στοιχεία που θα το έκαναν πιο ταιριαστό πιο επιτυχημένο 15 χρόνια πριν παρά τώρα και ίσως ο Johnny Marr να έκανε λάθος που δεν ασχολήθηκε πιο ενεργά κι αποκλειστικά νωρίτερα με την προσωπική του καριέρα. Όμως αυτή η διαπίστωση διόλου αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στο να ευχαριστηθεί κάποιος γαλουχημένος υπό τους ήχους των Smiths και γενικότερα της βρετανικής σκηνής κομμάτια όπως το "European Me", το "Lockdown", το "The Messenger" ή το πανέμορφο "New Town Velocity".

Ο Marr δεν έκανε κάνα θαύμα με το "The Messenger", αλλά ούτε κι έσπευσε να διεκδικήσει κάτι από την «πίτα» του βρετανικού rock με αυτό. Απλώς τις όποιες ιδέες του, τις μετουσίωσε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο σε δώδεκα easy-listening κομμάτια που σχηματίζουν ένα αξιοπρεπέστατο σύνολο. Αν θελήσουμε να θέσουμε το θέμα κι «επί προσωπικού» σε τελική ανάλυση, έβγαλε κάτι σαφώς πιο ενδιαφέρον από το τελευταίο άλμπουμ του Morrissey.