John Fogerty

Revival

Fantasy (2007)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 02/11/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μια φορά κι έναν καιρό, η ψυχή της ροκ ετράφη από τα χέρια μερικών ψευδο-«hillbillies» του αμερικανικού νότου, που αποφάσισαν να παντρέψουν την πατροπαράδοτη folk τους με χίπικες και blues τεχνοτροπίες. Κατά το καλοκαίρι της αγάπης (1967, για να μην ξεχνιόμαστε), η γέννηση των Creedence Clearwater Revival συνέβαλε στην έναρξη μουσικής επανάστασης, η οποία θα μεταμόρφωνε την ίδια την παράδοση, αλλά και θα διαμόρφωνε την εξέλιξη της ροκ.

Σαράντα χρόνια μετά, η ηχώ των riff των Creedence προκαλεί δέος. Μια μπάντα μνημείο, με μόλις πενταετή θητεία, κατεστραμμένη από φιλονικίες, προστριβές κι ένα συμβόλαιο που συνέταξε ο Βεελζεβούλ. Κι ενώ οι κύριοι Stu Cook (μπάσο) και Doug Clifford (ντραμς) επιδίδονται σε γραφικότητες, υπό το όνομα Creedence Clearwater Revisited (tribute band στον εαυτό σου, πού ακούστηκε!), με μίμους, εγγαστρίμυθους, ζογκλέρ και χιμπατζήδες, ο John Fogerty συνεχίζει μια αξιοπρεπέστατη solo καριέρα.

Το φετινό δώρο του John Fogerty ονομάζεται απλά και νοσταλγικά "Revival". Έχοντας δαμάσει το παρελθόν, ο άνθρωπος με την πιο κιθαριστική φωνή παραδίδει άλλον ένα απολύτως ειλικρινή δίσκο. Η επίλυση των ψυχοφθόρων διαμαχών με τη δισκογραφική του -και όχι μόνο- αποτέλεσε την πηγή της γαλήνης που προκαλεί η ερμηνεία του.

Με τον απινιδιστή να καπνίζει, ο Fogerty ανασταίνει γλυκές αναμνήσεις και μας κλείνει το μάτι: «Δε θα πάθεις και τίποτα να παίξεις και λίγο εκείνο το τραγούδι των Creedence» ("Creedence Song"). Επίδειξη songwriter δεξιοτεχνίας στο "Don't You Wish It Was True". Μελωδίες από μια άλλη εποχή σ' ένα "Summer Of Love" με πινελιές από το "Sunshine Of Your Love" των Cream. "It Ain't Right", μαθήματα rock 'n' roll προϊστορίας. Απανταχού παρούσες, αμείλικτα αργές και βρώμικες lead και το ουίσκι αδειάζει σα να 'ταν καθαρό νερό.

Ο Fogerty βρήκε τον νέο του Nixon στο πρόσωπο του George W. Bush και η κριτική στην πολεμοχαρή ασυδοσία ξανάγινε απύθμενο δοχείο έμπνευσης. Το νέο "Run Through The Jungle" λέγεται "Long Dark Night", καθώς το νέο Βιετνάμ λέγεται Ιράκ. Τα ψελλίσματα του καταβεβλημένου καουμπόι ("Broken Down Cowboy") αντηχούν κτηνωδώς σπαραχτικά, ενώ οι ενδελεχείς ναΐφ πολιτικές ανησυχίες, ενίοτε, ροκάρουν καταιγιστικά ("I Can't Take It No More").

Παρά ταύτα, οφείλουμε να αναφέρουμε μια μορφή αποστείρωσης. Μια μπάντα καλή μεν, αλλά απλά συνοδευτική και μάλλον άοσμη. Αυτό δυστυχώς είναι εμφανές και στις ζωντανές εμφανίσεις του Fogerty. Ποιός όμως θα κατάφερνε να μη φαίνεται λίγος δίπλα σ' έναν τέτοιο θρύλο;

Προικισμένο με κομμάτια βαμμένα στο χρώμα μιας Αμερικής που κανείς δεν άγγιξε ποτέ, το "Revival" εμπνέει μια γλυκιά κούραση και μια λαμπερή ωριμότητα. Ο John Fogerty δήλωσε ταπεινά πως αυτό το άλμπουμ τον τοποθετεί εν μέσω αυτού που εκείνος αποκαλεί rock 'n' roll. Στην πραγματικότητα, ο καλλιτέχνης δημιουργεί αβίαστα μέσα σ' ένα χώρο, τον οποίο ο ίδιος βοήθησε να πάρει τη μορφή που έχει σήμερα.

  • SHARE
  • TWEET