John Garcia

Kyuss Lives! και Vista Chino επανέφεραν στο προσκήνιο έναν από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές της γενιάς του, έναν εμβληματικό frontman που πριν λίγες ημέρες εμφανίστηκε ζωντανά στη χώρα μας με τους Unida. Δεν είναι πως ο John Garcia είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης, όλο και κάποιες συμμετοχές έκανε σε δίσκους φίλων, άλλο όμως το ορεκτικό κι άλλο το κυρίως πιάτο. Τον προσωπικό δίσκο τον γυρόφερνε εδώ και λίγα χρόνια, άσχετα με το περσινό "Peace" και μια πρώτη ακρόαση κάνει εύκολα αντιληπτή την αναγκαιότητα ύπαρξής του.

Η φωνή που καθόρισε εν πολλοίς το stoner rock και ταυτίστηκε μαζί του, δεν είναι άβουλη, έχει κρίση, ταυτότητα και πολλά να πει. Προφανώς και πατάει στο ύφος που δημιούργησε πριν κάμποσα χρόνια, έχει όμως τέτοιο εύρος ικανό να τραγουδήσει τα blues και το heavy rock του Glenn Danzig. Η πρώτη έκπληξη ακούει στο όνομα "Rolling Stoned" κι αποτελεί την εκδοχή του Garcia στη σύνθεση των παντελώς άγνωστων Black Mastiff από τον Καναδά. Σύνθεση, που ηχητικά έχει τις ρίζες της στο Palm Desert και που δικαιωματικά διασκευάζεται από τον Garcia, δίνοντάς της την ώθηση εκείνη που χρειάζεται να γίνει το πρώτο hit του δίσκου.

Ένα από τα οξύμωρα ή και αναμενόμενα του άλμπουμ (η περιβόητη οπτική γωνία), είναι πως η συμμετοχή του Nick Oliveri περνά απαρατήρητη σε αντίθεση με την πρακτική απουσία του Brant Bjork, που όμως δηλώνει παρών στα "The Blvd" & "Argleben". Ο χαρακτηριστικός του ράθυμος ρυθμός έχει ποτίσει στο έπακρο τις εν λόγω συνθέσεις και είναι η αναγνώριση του φίλου του προς το πρόσωπό του, η ανακήρυξή του ίσως (στα δικά μου αφτιά) ως ο Wino του stoner rock, άσχετα που στο τέλος του δίσκου ο Garcia τακιμιάζει μαζί του. Στο minimal "Confusion" και στο "Saddleback" που του το έκλεψαν οι Truckfighters και τους το ξαναπήρε πίσω χωρίς να βγάλουν άχνα, bluesάρει τόσο διακριτικά ώστε να προετοιμάσει το τέλος με το "Her Bullets Energy", αλλά όχι ακόμα...

...τουλάχιστον όχι μέχρι να αποδοθούν τα δέοντα σε μία εκ των καλύτερων συνθέσεων της σκηνής τα τελευταία -και όχι μόνο- χρόνια, που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Danko Jones, ένα αποκλειστικό δώρο δεκαετίας και βάλε στον φίλο του.Υπάρχει μια εκλεκτή κάστα τραγουδιών από διαφορετικά συγκροτήματα που φέρουν τον τίτλο "Coming Home" και είναι όλα τους ένα προς ένα. Εκεί ανήκει το "5000 Miles" κι ας ακούγεται μόνο στο refrain του. Danzig κιθάρες όπως στο εναρκτήριο "My Mind" και στην εισαγωγή του "Flower", μόνο που εδώ ο Garcia ερμηνεύει ίσως το επικότερο τραγούδι της καριέρας του και του πάει μεγαλοπρεπώς. Όπως του πάει και το ακουστικό της υπόθεσης που αναφέρθηκε πιο πάνω. Στο "Her Bullets Energy" τον σιγοντάρει το σπανιόλικο solo του Robby Krieger (The Doors) στην κιθάρα, το ερμηνευτικό του εκτόπισμα είναι όμως είναι εκείνο που μένει στο τέλος.

Θα μπορούσε να είναι ένας αυτοβιογραφικός δίσκος λόγω ονόματος και μουσικής προϊστορίας, βιωματικός όμως μου κάνει καλύτερα (δεν ξέρω τι λέει περί τούτου, αλλά το "All These Walls" είναι Slo Burn). Ο John Garcia δείχνει να είναι στα καλύτερά του και είναι μόνο η αρχή. Αν συνεχίσει έτσι σε προσωπικό επίπεδο δεν θα αργήσει να πλησιάσει τον Brant Bjork, αφενός, κι αφετέρου ίσως αντιληφθεί πως η δημιουργία μουσικής είναι η πιο αποστομωτική απάντηση σε πρώην συνεργάτες κι όχι η περιστασιακή έκθεσή του με ατάκες από τηλεοπτικά σήριαλ Β' διαλογής.