John Frusciante

Enclosure

The Record Collection (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 26/06/2014
Μελωδίες και λόξα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όπως έχω αναφέρει πολλάκις σε αυτόν τον ιστότοπο, στον John τον Frusciante έχω μία πολύ μεγάλη αδυναμία. Της τελευταίας γενιάς μουσικών, πιστεύω πως είναι ο κορυφαίος manipulator (μα να μην βρίσκω ελληνική λέξη ρε παιντιά;) της μελωδίας και ότι στον τομέα αυτό είναι αξεπέραστος. Όλα αυτά, με βάση και τη δουλειά του ως κιθαρίστας των Red Hot Chili Peppers αλλά και από τις πάμπολλες προσωπικές του δουλειές.

Μέχρι και το "Empyrean" του 2009 μας τα έλεγε εξαιρετικά, με τις μελαγχολικές του μελωδίες να πλημμυρίζουν τον τόπο και εμείς οι φανμπόηδες να τον εξυμνούμε. Κάτι έγινε όμως μετά από αυτό το δίσκο, και ο εκκεντρικός John πήρε μία απότομη στροφή (και μετά άλλες δέκα) και κάπως κατάφερε και δημιούργησε το "PBX Funicular Intaglio Zone", το οποίο είναι ίσως ένα από τα χειρότερα πράγματα που άκουσα εσκεμμένα. Ο δίσκος μου είχε κάνει τόσο κακή εντύπωση που ούτε κριτική δεν μπορούσα να κάνω καθώς με είχε πιάσει ένα μαράζι. Μία κακοφωνία off-beat ηλεκτρονικών τυμπάνων πασπαλισμένα με διάφορα άλλα μπλιμπλικοειδή και γενικότερα ένας αχταρμάς. Μελωδία (όπως μου άρεσε και όπως την είχα συνηθίσει) δεν έβρισκα πουθενά και κάπως έτσι έπεισα τον εαυτό μου να ξεχάσει ότι υπάρχει αυτός ο δίσκος. Ο John γουστάρει; Μαγκιά του. Για μένα όμως δεν έκανε.

Ερχόμαστε όμως στο τώρα, όπου κυκλοφορεί το "Enclosure", η επόμενη δουλειά του Frusciante. Όπως και με τον προηγούμενο δίσκο, η κυκλοφορία συνοδευόταν από κάτι σαν μανιφέστο όπου ο Frusciante εξηγούσε διάφορα για την δημιουργία του δίσκου αλλά η αλήθεια είναι πως περισσότερο μοιάζει με κάτι που φαντάζομαι θα έγραφε ένα αμάλγαμα χιπστεροχίππυ μετά από κάποια ποτήρια μαυροδάφνης. Δεν έχει καμία σημασία όμως, γιατί ο δίσκος είναι όμορφος.

Πρόκειται για μία συμβιβαστική ισορροπία ανάμεσα στα δικά μου γούστα και της post-"Empyrean" λόξας του Frusciante. Μου δίνει εμένα κάποιες μελωδίες, κρατάει αυτός κάποια διάσπαρτα drum and bass στοιχεία. Μου προσφέρει εμένανε κάποιες όμορφες κιθάρες (που τόσο εγωιστικα μου στέρησε στο PBX), πετάει αυτός κάποια κουλά samples και πληκτροπράγματα. Κράτα με να σε κρατώ. Κάποια κομμάτια είναι εμφανώς λιγότερο προσιτά από άλλα, π.χ. το "Run", το οποίο αλλάζει tempo κοντά στις 230 φορές στα δύο λεπτά και δεκατρία δευτερόλεπτα που διαρκεί. Από την άλλη, έχεις το πανέμορφο "Stage", το οποίο ξεκινάει με μία ρετρό '80s μπασογραμμή (από αυτές που θυμίζουν παλιάς κοπής σπορ αμάξια, ροζ νέον γραμματοσειρές και καμπυλωτές γυναίκες με ολόσωμο μαγιό και τεράστια ξανθιά μπούκλα) και έπειτα συνοδεύεται από διάφορα πολύ όμορφα και διακριτικά πλήκτρα που σιγά-σιγά σε οδηγούν σε κάτι διαολεμένες κιθάρες πανέμορφες. Ίσως ότι καλύτερο έχει κάνει στην τελευταία πενταετία ο Frusciante.

Στα 37 λεπτά που διαρκεί το "Enclosure" γενικά παίζουμε με αυτές τις εναλλαγές τρέλας και μελωδίας. Δεν είναι αρκετά τρελό ώστε να σε απωθήσει αλλά ούτε και αρκετά προσιτό να τον ακούς στο repeat. Όπως και να 'χει, κατά την ταπεινή μου αποψάρα, είναι σίγουρα ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση καθώς έχουμε ξανά μελωδιάρες (αχ , "Fanfare") κι ας πρέπει να συνηθίσεις λίγο τον φαινομενικά off beat πανζουρλισμό. Δεν είναι σίγουρα η καλύτερη στιγμή της καριέρας του, αλλά μπορεί να θες να του δώσεις μια αυτιά.
  • SHARE
  • TWEET