Joe Cocker

Hard Knocks

Columbia (2011)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 26/03/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο τρακτερωτός φάρυγγας του Joe Cocker δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο soul φωνακλάς Βρετανός «πάτησε» την Αμερική του rock, μωρ' την Αμερική του rock, όπως θα την «πατούσανε» σαράντα -γριπιασμένα- παλικάρια. Σε κάθε του τραγούδι, το πονεμένο του γρύλλισμα αναγνωρίζεται από το πρώτο δευτερόλεπτο και από τους πάντες. Που να ζει κανείς σε άλλο πλανήτη, όταν κραυγάζει ο Joe, τον ακούνε στον γαλαξία ολόκληρο.

Ο κόσμος της rock, ανέκαθεν, τον αντιμετώπιζε με μια κάποια καχυποψία -τόση δα, μην υπερβάλλουμε- γιατί οι καριέρες που χτίζονται πάνω στις διασκευές θεωρούνται κουσούρι. Υπάρχει κάτι το συνδικαλιστικό που μας κάνει να προτιμάμε τον τραγουδοποιό από τον ερμηνευτή. Όμως, η gravitas του μοναδικού αυτού ερμηνευτή άντεξε και αντέχει. Κανείς ποτέ δεν θα ξεχάσει πώς, νεαρός και τριχωτός, σπαρταρούσε στο Woodstock, ιδιοποιούμενος άριστα το "With A Little Help From My Friends" των Beatles - ιδιοποιούμενος δε ίσως και το ίδιο το ιστορικό φεστιβάλ. Ένας δίσκος όπως το μνημειώδες "Mad Dogs & Englishmen" του 1970 θα γκρεμίζει τοίχους για πάντα. Όμως, η πορεία του προς την ωριμότητα βασίστηκε στην άνευ όρων παράδοσή του στις ραδιοφωνικές απαιτήσεις και οι δεκαετίες περάσανε με αποστειρωμένες ενορχηστρώσεις και ευκολότατες επιτυχίες. Κανείς δεν θυμάται την ασυγχώρητη γαργάρα που υπέστη το χιούμορ του Randy Newman από τη διάσημη εκείνη επανεκτέλεση του "You Can Leave Your Hat On".

Το "Hard Knocks", σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα της μακριάς λίστας, δεν είναι ένα άλμπουμ διασκευών. Ίσως για αυτόν τον λόγο να πάσχει τόσο. Με φωτεινή εξαίρεση το άριστο "I Hope" που «εκλάπη» επιτυχώς από το ρεπερτόριο των Dixie Chicks, τα τραγούδια του δίσκου είναι μετριότατες καινούριες συνθέσεις. Πνιγμένη στην κατεψυγμένη άλλοτε δήθεν funky ("Get On", "The Fall") άλλοτε ραδιοpop ("Stay The Same") ενορχήστρωση, που έπαψε να θεωρείται πρωτότυπη ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90, η φωνή του Joe κάνει ό,τι έκανε πάντα. Με τέτοιο υλικό, κάνει μεν gospel/blues θαύματα, χτυπά δε στο χαμηλοτάβανο χτίσμα των συνθετών και διστάζει να πάρει πρέφα ότι αλλάξαμε χιλιετία.

Ανάμεσα σε ατυχείς απόπειρες για μοντερνισμό ("Runaway Train"), μπαλάντες που θυμίζουν χίλιες άλλες ("Unforgiven") και ανώδυνα prime time εμπορεύματα ("Thankful"), ίσως μόνο το παραδοσιακότερο -πλην όμως ολίγον τι σαπωνώδες- "So It Goes" να αξίζει κάποιας προσοχής. Το δε ομώνυμο μάς τα κάνει μαντάρα και πιθανόν ηθελημένα, γιατί με την πομπώδη άρθρωση τελικά ακούμε τον Joe Cocker να τραγουδάει για «σκληρά κάκαλα», σαν να τα κοπάνησε στην pub και να χαβαλεδιάζει παρέα με τον Bon Scott.

Πιθανόν το επίπεδο του άλμπουμ να οφείλεται στην πρόθεση να ικανοποιηθεί το γερμανικό γούστο (το ποιό;), γιατί πλέον εκεί τον αγαπάνε περισσότερο τον Joe. Πάντως, αν ελπίζαμε σε μια ποιοτική στροφή στον δρόμο του Robert Plant και του Tom Jones, τελικά πληρωνόμαστε σκληρά με μια επιμονή σε ρεπερτόριο πιο νερόβραστο και από του Zucchero.
  • SHARE
  • TWEET