Joe Bonamassa

Driving Towards The Daylight

Provogue (2012)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 26/06/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
H δουλειά του μουσικού είναι να φτιάχνει τραγούδια. Διαφωνώ ριζικά με όσους πιστεύουν πως οι μουσικοί ξοδεύονται με τις πολλές κυκλοφορίες και ότι αυτό τους εμποδίζει να δημιουργήσουν το μεγάλο αριστούργημα. Ποτέ δεν κατάλαβα πού στηρίχτηκε αυτή η άποψη. Όλοι οι τεράστιοι καλλιτέχνες εκμεταλλεύτηκαν τη δημιουργική τους περίοδο με σειρά σπουδαίων τραγουδιών (οι πολύ παλιοί) και με σειρά σπουδαίων άλμπουμ (όσοι δραστηριοποιούνται από τα 60s και μετά). Όσοι νομίζουν ότι δουλεύοντας ιδέες χρόνια βγαίνουν αριστουργήματα ζουν στην ουτοπία (ή στην «Κινέζικη δημοκρατία» - κάνει και ρίμα).

Ο δουλευταράς Joe έχει να επιδείξει ένα καλό σερί αξιόλογων κυκλοφοριών που τον έχει φέρει στην Ελλάδα μπροστά σε 700 άτομα (όποιος νομίζει ότι είναι μικρός ο αριθμός μπορεί να κάνει παρέα με τους θιασώτες του «θέλω μια δεκαετία για να γράψω αριστούργημα») και στο εξωτερικό μπροστά σε χιλιάδες. Η δουλειά του δείχνει λοιπόν να ανταμείβεται και μετά από δύο άλμπουμ στα οποία πειραματίστηκε με ανατολίτικα στοιχεία και Americana ήχους (μεταξύ άλλων) επιστρέφει στην κλασική blues rock φόρμουλα με λιγότερες «ατασθαλίες».

Διαλέγει προσεκτικά το τι θα διασκευάσει αποφεύγοντας τις «καμένες» συνθέσεις και τους απλοϊκούς στίχους που δεν θα ταίριαζαν με τους δικούς του. Με καθοδηγητή τον Shirley επιλέγει ξανά να δει τα μπλουζ των αγίων μέσα από το πρίσμα των μεγάλων και πετυχημένων διασκευαστών τους ενώ στις δικές του συνθέσεις είναι φανερά πιο ελεύθερος. Έτσι ροκάρει ζωγραφίζοντας «φυσικά γκράφιτι» στο "Stones In My Passway" του Robert Johnson, ενώ στη διασκευή του "Who's Been Talkin'" προδίδει ένα από τα σχετικά κρυφά δάνεια της ιστορίας του rock, μιας και οι Led Zeppelin ήταν που πρώτοι ηλέκτρισαν με μαγικό τρόπο την φυσαρμόνικα του Howling Wolf στα τέλη του 1969 κάνοντας παγκόσμια επιτυχία με το "Whole Lotta Love".

Στο "I Got All You Need" του Dixon ο Bonamassa πατά πάνω στον Mayall, ενώ το "A Place In My Heart" το οποίο του προσέφερε ο Bernie Marsden (Whitesnake) είναι ο απόλυτος φόρος τιμής στον Gary Moore. Ο Joe λάμπει με ένα υπέροχο σόλο που ηλεκτρίζει και θυμίζει τον σπουδαίο Ιρλανδό.

Πρώτη δική του σύνθεση που ξεχωρίζει είναι η όμορφη μπαλάντα "Driving Towards The Daylight". O Bonamassa αποκαλύπτει μερικές νέες πτυχές στην ερμηνεία του μιλώντας για (τι περίεργο) κάποιο χωρισμό και φυσικά δεν παραβλέπω ότι μουσικά κοιτά κατάφατσα το mainstream. Αν η ποιότητα παραμένει δεν ενοχλεί κανέναν εκτός από τους αθεράπευτα ρομαντικούς και όσους πιστεύουν πως ο καλλιτέχνης πρέπει να πεινάει για να μην προδώσει ποτέ όχι τα προσωπικά του πιστεύω αλλά τα δικά τους.

Πολύ πετυχημένο είναι το σέξι και ταξιδιάρικο "Heavenly Soul", ενώ το "Dislocated Boy" φανερώνει το προς τα πού θα κινηθεί o Αμερικάνος στο μέλλον όταν ο Shirley τον αφήσει (;) να ξεφύγει από το δικό του Zeppelin όνειρο.

Στο σύνολό του, το "Driving Towards The Daylight" συνεχίζει την ανοδική πορεία του Bonamassa (ο οποίος έχασε το #1 στην Αγγλία για λίγες κόπιες) επιβραβεύοντας το ταλέντο που δουλεύει ασταμάτητα κρατώντας την μουσική μας στέρνα γεμάτη με καλή μουσική.

15 seconds review (εμπρός στον rock ψυχίατρο):

Dislocated Boy: Blues boy does his own thing
Stones In My Passway: Kevin made me do it
Driving Towards The Daylight: A ballad for ruined love
Who's Been Talkin': Whole Lotta Wolf
I Got All You Need: A Dixon «bluesbreaking»
A Place In My Heart: Gary Moore in my head
Lonely Town Lonely Street: Rocking in the street
Heavenly Soul: Driving through American highways
New Coat Of Paint: Joe electrifies Waits
Somewhere Trouble Don't Go: Divine rocking
Too Much Ain't Enough Love: Barnes yells, Joe excels
  • SHARE
  • TWEET