Joe Bonamassa

A New Day Yesterday

Provogue (2005)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 05/06/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

To ντεμπούτο του σπουδαίου blues κιθαρίστα Joe Bonamassa βρίσκεται στα δισκοπωλεία της Ευρώπης με καθυστέρηση μόλις 4 χρόνων (στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε το 2001)!

Το παιδί-θαύμα που στα 12 άνοιξε συναυλία του B.B. King και μέχρι τώρα έχει μοιραστεί τη σκηνή με τους περισσότερους ζωντανούς θρύλους της ηλεκτρικής κιθάρας (οι Buddy Guy, Robert Cray και Stephen Stills αποτελούν μερικά παραδείγματα), μας παρουσιάζει ένα album γεμάτο συναίσθημα αλλά και πολλά στερεότυπα και μας φανερώνει τις μουσικές του καταβολές.

Το cd ξεκινά με το "Cradle Rock", μια πολύ δυνατή διασκευή-φόρο τιμής στον Rory Gallagher και συνεχίζει με το "Walk In My Shadows" των Free. Πολύ καλές διασκευές και οι δύο αλλά ειδικά στο πρώτο η κιθάρα δίνει ρέστα. Όσον αφορά τη φωνή του Bonamassa, αυτή έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό την κλασσική βραχνάδα των μεγάλων μαύρων bluesmen (αν και ο ίδιος είναι λευκός), κάτι που σε ορισμένα τραγούδια δεν ταιριάζει απόλυτα και μοιάζει επιτηδευμένο. Παράδειγμα το "A New Day Yesterday" των Jethro Tull το οποίο παίζεται κατά τ' άλλα πολύ δυναμικά αλλά η φωνή χαλάει κάπως το αποτέλεσμα. Εκεί που η φωνή του ακούγεται ωραιότερα είναι στον κλασσικό blues ύμνο "Don't Burn Down The Bridge" αλλά και στο πολύ όμορφο (και πιο "ραδιοφωνικό" τραγούδι του cd) "Miss You, Hate You" το οποίο είναι και δική του σύνθεση. Καταπληκτικό και το "If Heartaches Were Nickels" (με τον φοβερό στίχο "If heartaches were nickels, I 'd be the richest fool alive"), τo οποίο έχει γράψει ο Warren Haynes, μέλος των Allman Brothers Band. Στη συγκεκριμένη εκτέλεση, μάλιστα, συμμετέχει ο μεγάλος Gregg Allman.

Σαν ένα γενικό σχόλιο, θα έλεγα ότι στα 60 λεπτά αυτής της δουλειάς απολαμβάνεις όμορφο blues παίξιμο και συναίσθημα με πολλές rock επιρροές, αλλά στο τέλος μάλλον νοιώθεις ότι ο Bonamassa δεν έχει (τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο αφού από τότε έχει κυκλοφορήσει και άλλα album) τελειοποιήσει το δικό του χαρακτήρα και στυλ παιξίματος. Για να είμαι πιο σαφής, μάλλον προσπάθησε στην πρώτη του δουλειά να χωρέσει όλες τις επιρροές του και να μας δείξει από που "κατάγεται" μουσικά, παρά να μας δώσει κάτι εντελώς δικό του. Σίγουρα το ταλέντο του δεν κρύβεται (έχει και τεχνική και ωραίο ήχο στην κιθάρα), αλλά αν έχεις κάποια ακούσματα και έχεις ακούσει τους μεγάλους του είδους δεν εντυπωσιάζεσαι εύκολα από επαναλήψεις και χιλιοπαιγμένα μέτρα όσο καλός οργανοπαίχτης και αν είναι κάποιος. Αυτός είναι πιστεύω και ένας από τους λόγους που το blues γενικά σαν είδος παραμένει στάσιμο τα τελευταία χρόνια.

Περιμένω και πραγματικά είμαι περίεργος να ακούσω και τα επόμενα cd του ("Blues Deluxe", "Had To Cry Today" & "So, It's Like That"), τα οποία κυκλοφορούν από φέτος στη χώρα μας και τα περισσότερα από αυτά είναι πετυχημένα ήδη στην Αμερική (καλλιτεχνικά και εμπορικά). Για την ποιότητα τους βέβαια είμαι πολύ αισιόδοξος, για την πρωτοτυπία τους μάλλον όχι.

  • SHARE
  • TWEET