Joe Satriani

Shockwave Supernova

Sony (2015)
Από τον Κώστα Πολύζο, 25/11/2015
Ο δάσκαλος επέστρεψε με μαθήματα ευφυούς παιξίματος και ο νέος δίσκος ξεχειλίζει από ποιότητα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υπάρχουν δύο ήδη κατηγοριών που ακούνε εξολοκλήρου ορχηστρικά άλμπουμ. Οι κιθαρίστες -κυρίως -για τους προφανείς λόγους και κάποιοι απλοί μουσικόφιλοι οι οποίοι μπορούν να ανεχτούν την απουσία τραγουδιστή. Ανήκω περισσότερο στη δεύτερη κατηγορία, οπότε αυτό το review δεν θα αναλύσει σε βάθος το παίξιμο του Satriani, το πόσο shred-άρει, αν παίζει arpeggio, τι είδους κλίμακες χρησιμοποιεί και άλλες περισσότερο τεχνικές λεπτομέρειες. Εδώ θα μιλήσω για την ουσία του δίσκου και τι βγάζει στον απλό και όχι βιρτουόζο κιθαρίστα ακροατή.

Καταρχάς ας ξεκινήσουμε με τους συνεργάτες του Joe στον δίσκο. Στα πλήκτρα θα βρούμε τον επί χρόνια συνοδοιπόρο του, τον Mike Keneally, στα τύμπανα τον μικρό μάγο Marco Minnemann (σε τέσσερα τραγούδια παίζει ο Vinnie Colaiuta) και στο μπάσο τον Bryan Beller. Το παίξιμο αμφότερων είναι καταπληκτικό και πώς να μην ήταν άλλωστε. Αρκεί ένα απλό google-άρισμα των ονομάτων και ο κατάλογος συμμετοχών φέρνει ζαλάδα. Ειδικά το rhythm section των Minnemann / Beller είναι αρκετά δεμένο και λογικά η χρόνια συνεργασία τους στους The Aristocrats έχει βοηθήσει. Η παραγωγή των Joe Satriani και John Cuniberti δεν θα μπορούσε παρά να είναι πολύ καλή και, ακόμα και όταν οι κιθάρες βγαίνουν μπροστά, κανείς από τους υπόλοιπους μουσικούς δεν αδικείται.

Ο δίσκος είναι ένα κράμα από τραγούδια στα οποία δεν υπάρχει συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση. Είναι ένα μουσικό ταξίδι από διάφορες υφολογικές εκφάνσεις με κοινό πάντα παρονομαστή το τρομερό παίξιμο του Satriani. Από τα προσωπικά αγαπημένα "Shockwave Supernova" και "On Peregrine Wings", λόγω της περισσότερο σκληρής προσέγγισης, έως τα ήρεμα "San Francisco Blue" και "Butterfly And Zebra". Συνολικά μιλώντας, η μεγάλη μαγκιά του δίσκου είναι πως ποτέ δεν σε κάνει να βαρεθείς, καθώς κάθε τραγούδι έχει κάτι να σου δώσει. Αυτό μπορεί να είναι το μεγαλοπρεπέστατο solo στο "A Phase I'm Going Through", οι πανέμορφες κιθαριστικές μελωδίες του "If There Is No Heaven" και "In My Pocket" που φέρνουν στο μυαλό παλιότερες συνθέσεις, αλλά και οι chill ρυθμοί στο "Stars Race Across The Sky". Tο grande τελείωμα με το "Goodbye Supernova" σου αφήνει μια αίσθηση ολοκλήρωσης με την αρμονική συνύπαρξη των πλήκτρων με τα πονεμένα solo του Joe, και μοιραία η φυσική κατάληξη είναι να αφήσεις τον δίσκο να παίξει ξανά από την αρχή.

Είτε λοιπόν είσαι ένας καλός κιθαρίστας που θα προσπαθήσεις να αποκωδικοποιήσεις το παίξιμο του Satriani, είτε απλά ένας master του air guitar που δεν έχεις ακουμπήσει ποτέ τα δάχτυλά σου σε ταστιέρα και ίσως να δυσκολεύεσαι ακόμα και να ονοματίσεις τις επτά βασικές νότες του πενταγράμμου, το "Shockwave Supernova" περιέχει μουσική που θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω το αυτί σου. Το ποια τραγούδια θα σου κάνουν «κλικ» είναι περισσότερο θέμα γούστου και ακουσμάτων, οπότε η διαφορετικότητα των συνθέσεων θα αποτελέσει τον μοναδικό περίπλοκο γρίφο του δίσκου. Το σίγουρο πάντως είναι πως ο δάσκαλος επέστρεψε με μαθήματα ευφυούς παιξίματος, με τη νέα του δουλεία να ξεχειλίζει από ποιότητα.

  • SHARE
  • TWEET