Joe Bonamassa

Ο Bonammassa είναι από τα λίγα ονόματα στον χώρο των blues που δεν χρειάζεται να γράφω το βιογραφικό του σε κάθε εισαγωγή κειμένου που τον αφορά. Κλείνουν άλλωστε σχεδόν δέκα χρόνια από την παρουσίαση του πρώτου του δίσκου στο site μας.

Ο σημαντικός κιθαρίστας κατάφερε μέσα στα δεκατέσσερα χρόνια που κυκλοφορεί άλμπουμ να βελτιωθεί συνολικά ως ερμηνευτής και με την βοήθεια του Κevin Shirley να δημιουργήσει τα τελευταία κυρίως χρόνια όμορφα άλμπουμ στα οποία παίζει μεταξύ διασκευής και νέας σύνθεσης, αλλά κυρίως μεταξύ πολλών στυλ γύρω από το blues rock του.

Φέτος αποφάσισε μετά την «τραβηγμένη» συνεργασία με την Beth Hart (δύο άλμπουμ στο στούντιο -όλα με διασκευές- και ένα διπλό live στο οποίο φάνηκε πόσο ξένος είναι ο ήχος του και ο ίδιος με την soul) να δοκιμάσει κάτι καινούργιο. Ένα άλμπουμ με καινούργιες συνθέσεις, χωρίς καμία διασκευή με άρωμα και βοήθεια από το Nashville.Με άλλα λόγια «στηρίζομαι στις δυνάμεις μου και στην παράδοση».

Βέβαια για το πρώτο σκέλος πήρε την βοήθεια σημαντικών μουσικών εργατών της πολιτείας του Tennessee όπως του Jeffrey Steele και του James House. Αρχικά δεν ακούμε κάτι τέτοιο μιας και το άλμπουμ ξεκινά με ένα όμορφο και σύντομο rock instrumental και το "Oh Beautiful" που συνεχίζει την παράδοση του ενός  επικού Kashmirικού τραγουδιού που πρέπει να υπάρχει πάντα στους δίσκους του αμερικανού, είτε στους προσωπικούς, είτε σε αυτούς με του Black Country Communion. Χωρίς να είναι τίποτα το συνταρακτικό το τραγούδι κυλά ευχάριστα μέχρι το σόλο, στο οποίο γίνεται μια άσκοπη και αταίριαστη επίδειξη τεχνικής.

Από εκεί και πέρα ξεκινά ένας κύκλος τραγουδιών  στον οποίο αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητα του εγχειρήματος και την παρουσία των πνευστών σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα "Love Ain't A Love Song", "Living On The Moon" και "Trouble Town" είναι funky και χορευτικά αλλά ο Bonammassa είναι πολύ «λευκός» και «επίπεδος» για να τα υποστηρίξει ως ερμηνευτής. Επίσης η παραγωγή του Shirley δεν προσφέρει την «ζέστη» και το βάθος που θα έφτιαχναν κάτι το οργανικό.

Ο «Joe Bo» είναι πολύ καλύτερος ή τουλάχιστον άνετος στα γνωστά του μονοπάτια, όπως το blues rock "Heartache Follows Wherever I Go", στο οποίο το σόλο (και κυρίως το εφέ του) καλύπτει την απουσία «κλάματος» στην φωνή. Πολύ καλή στιγμή αποτελεί το "I Gave Up Everything For You ('Cept The Blues)", το οποίο πατάει στην παράδοση σωστά και θυμίζει τη σχέση blues και rock and roll. Αντίθετα οι προσπάθειες για country αισθητική δεν πετυχαίνουν κάτι ιδιαίτερο στο "Get Back By Tomorrow", όπως και οι αντίστοιχες για μια πετυχημένη soul μπαλάντα στο "So, What Would I Do", στο οποίο έρχεται τελικά το όμορφο σόλο να σώσει την κατάσταση.

Τέλος, το στοίχημα με την αρχετυπική rock μπαλάντα (βλέπε αμερικάνικο ραδιόφωνο της δεκαετίας του '80) που ξεκίνησε με το "Driving Towards The Daylight" συνεχίζεται και εδώ και πάλι με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο είναι εξίσου όμορφο.

Ο Bonamassa με αυτό το άλμπουμ δοκίμασε τις δυνάμεις του σε κάτι διαφορετικό, χωρίς όμως επιτυχία. Έφτασε μέχρι το Nashville για να αγοράσει αυθεντικότητα, συνθέσεις και  ατμόσφαιρα, αλλά γύρισε πίσω με άδειες πλαστικές βαλίτσες.  Συμμέτοχος στο έγκλημα o Kevin Shirley, ο οποίος δεν κατάφερε να δώσει κάτι διαφορετικό στον ήχο, αλλά κυρίως είναι ο αμερικάνος bluesman που βυθίζει το καράβι με το περιορισμένο εύρος στην ερμηνεία, τις μέτριες συνθέσεις και την ταμπέλα του guitar hero να τον οδηγεί σε «καταναγκαστικά» σόλο σε όλα τα τραγούδια.