Joan As Police Woman

The Deep Field

Reveal (2011)
20/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο φωτισμός στο δωμάτιο είναι χαμηλός και πολλά κεριά σιγοκαίνε διάσπαρτα. Μόλις τελειώσατε και οι δυο το φαγητό και κάθεστε στον καναπέ για να συνεχίσετε από εκεί την όμορφη κουβεντούλα σας. Έχετε γεμίσει τα ποτήρια σας με κόκκινο κρασί και το μόνο που λείπει είναι η μουσική που θα ζεστάνει την ατμόσφαιρα και ως σωστός καταλύτης θα φέρει εσάς τους δυο πιο κοντά. Το "The Deep Field" είναι σίγουρα μια επιλογή που δε θα σας απογοητεύσει σε αυτό το δύσκολο έργο.

Το συγκρότημα Joan As Police Woman πρόκειται ουσιαστικά για το solo project της Joan Wasser, της τότε φιλενάδας του αείμνηστου Jeff Buckley. Με σημαντικές σπουδές στο βιολί από μικρή ηλικία και με πολλά εγκωμιαστικά σχόλια να συνοδεύουν τις συνεργασίες της με τον Elton John, τoν Lou Reed, την Sheryl Crow και πολλούς ακόμη, ήταν πάντα μέσα στα δρώμενα της pop, αλλά σπάνια μπροστά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κάτι που δεν αναμένεται να αλλάξει ούτε τώρα, παρά την ομορφιά του τρίτου προσωπικού της δίσκου.

Στο "The Deep Field" αναθεωρείς την πίστη σου για την μετεμψύχωση, μιας και νιώθεις πως ο Marvin Gaye επέστρεψε στη Γη με τη μορφή της Joan. Με σαφείς επιρροές τους Gaye, Stevie Wonder και ψήγματα από Lou Reed και Jeff Buckley, και με αισθητική που φέρνει στο μυαλό μια πιο ώριμη προσωπικότητα από την Feist, μάς προσφέρει 10 ρομαντικές soul και alternative rhythm n blues συνθέσεις για τον έρωτα, την έλξη και τη διάθεση να αφεθείς στο ρομαντισμό της στιγμής.

Σίγουρα η Joan δεν έχει τα πνευμόνια της κατά 18 χρόνια νεότερης της, Adele. Ούτε τη φρεσκάδα της Feist ή τη ζωντάνια της Imelda May ή την αισθησιακή φωνή της Grace Potter. Αμφιβάλλω κι αν η φωνή της πρωτεύει σε κάποια κατηγορία ή αν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη καριέρα ως τραγουδίστρια με αυτές τις φωνητικές της ικανότητες. Αυτό που της λείπει όμως σε φωνή της περισσεύει σε μουσικό ταλέντο και έτσι μας προσφέρει στη μουσική της κάτι που δεν το προσφέρει καμία από τις προαναφερθείσες. Η μουσική της έχει τα χαρακτηριστικά μιας πολύ στιλάτης γυναίκας. Η μουσική της είναι ρομαντική, δίχως να είναι cheesy. Είναι προσγειωμένη και κατασταλαγμένη, δίχως να είναι ανέραστη. Δεν καταφεύγει σε εκκεντρικότητες και νάζια για να τραβήξει την προσοχή σου, αλλά σε μαγνητίζει με την προσωπικότητα της και την ατμόσφαιρα που την περιβάλλει.

Η Wasser δεν κυνηγάει το πολυπληθές κοινό που θα την κρίνει θετικά, αλλά αυτούς τους λίγους που θα την ακούσουν με διάθεση να τη μάθουν. Είναι αυτή η ειλικρίνεια του δίσκου που κερδίζει το σεβασμό σου και σε πείθει πως το άλμπουμ θα σε συντροφεύει για χρόνια και δε θα ξεφουσκώσει στο μέλλον. Δεν είναι μια pop φανταχτερή τσιχλόφουσκα που περιμένει να τη μασήσεις για λίγο και να την πετάξεις στα σκουπίδια όταν πετρώσει η γεύση της και έχει στεγνώσει το στόμα σου. Είναι το γκουρμέ έδεσμα που όσο λίγο κι αν σου προσφερθεί, θα σου αφήσει για ώρες την πλούσια γεύση του στο στόμα σου και προορίζεται για τους εκλεκτικούς.
  • SHARE
  • TWEET