Jimmy Eat World

Οι Jimmy Eat World είναι, παρά το ακρώνυμο που ατυχώς σχηματίζεται από το όνομά τους, ένα από τα ελάχιστα σχήματα της γενιάς τους που έχει καταφέρει να αντέξει στο χρόνο, κυκλοφορώντας φέτος την όγδοη στουντιακή τους προσπάθεια με τίτλο "Damage".

Κοντεύοντας πλέον τα σαράντα ο Jim Adkins, frontman και μεγαλύτερο κεφάλαιο της μπάντας, με το "Damage" φαίνεται να έχει πάρει μία στροφή στο πιο μελό, πιάνοντας όλο και συχνότερα την ακουστική του κιθάρα, παρά την ηλεκτρική που μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν. Ενώ τα κομμάτια κατά βάση κρατάνε το γνώριμο γρήγορο tempo που χαρακτήριζε τα κομμάτια τους, η εισαγωγή της ακουστικής τα κάνει να ακούγονται συγκριτικά υποτονικά, χωρίς να έχει κάτι να πει για τις συνθέσεις αυτές καθεαυτές.

Πετώντας απροκάλυπτα ένα σύγχρονο μουσικό όρο που αρέσκονται να αραδιάζουν πολλοί σε συνεντεύξεις, ο ήχος φαντάζει πιο «οργανικός» από τις προηγούμενες δουλειές τους, πιο οικείος και προσιτός. Σε αυτό έβαλε σίγουρα το χεράκι ο Alain Johannes, παραγωγός του δίσκου και υποτιμημένου σύγχρονου μουσικού ήρωα, το άγνωστο μέλος του supergroup των Them Crooked Vultures, καρδιακός φίλος του Homme, και γενικός μία ώραια φιγούρα. Για τις ανάγκες του "Damage" μετέτρεψε το σπίτι του σε στούντιο ηχογράφησης (όπως θα διαβάσετε και στη συνέντευξη που έρχεται), πράγμα που πολύ πιθανό να ευθύνεται για το πιο ζεστό και μαζεμένο χαρακτήρα του "Damage".

Mε το "I Will Steal You Back" να είναι πρώτο single και προπομπός του δίσκου, παρουσιάζουν αυτόν ακριβώς τον νέο, πιο ήρεμο χαρακτήρα τους. Χωρίς να 'ναι κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό, είναι ένα κομμάτι που, αν εξαιρέσεις τη γενικότερη ενορχήστρωση, ακολουθεί τη συνηθισμένη δομή των κομματιών των Jimmy Eat World. Κουπλέ που δεν τραβάει την προσοχή, πιασάρικο ρεφρενάκι και όμορφο απλό solo να πλαισιώνει την κεντρική φωνητική μελωδία.

Και γενικά, εκπλήξεις δεν κρύβει πολλές, αν εξαιρέσεις κάποια μεμονωμένα σημεία, όπως για παράδειγμα τα drums στο intro του "No, Never", που είναι και κατά την ταπεινή μου αποψάρα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Ο δίσκος σίγουρα δεν απογοητεύει, αλλά δεν πιστεύω πως θα τραβήξει και πολλούς καινούργιους οπαδούς. Οχτώ δίσκους μέσα βέβαια, όσους ήταν να κερδίσουν τους κέρδισαν, και το "Damage" σίγουρα θα φέρει χαμόγελα πάλι στα χειλάκια αυτών που μεγαλώνουν μαζί με τη μπάντα.

Μικρά και σίγουρα βήματα πειραματισμού από τους Jimmy Eat World που συνεχίζουν την σταθερά ποιοτική δισκογραφία τους. Μπορεί τώρα να μην υποβαστάζονται από χρονικές συγκυρίες του hype και της εύπεπτης ταμπέλας που θα τους δώσει airplay και σπρώξιμο, αλλά μιλάει για αυτούς η μουσική τους, που 20 χρόνια μετά κάνει ακόμα τη δουλειά της.