Jimi Jamison

Ο Jimi Jamison και ο Erik Martensson αποτελούν δύο απ' τις εμβληματικότερες προσωπικότητες στον χώρο του μελωδικού rock, ο ένας κυρίως μέσω της θητείας του στους Survivor και ο άλλος μέσω της έντονης και πολύ-επιτηχημένης δραστηριότητας του στον χώρο τα τελευταία χρόνια. Οπότε, μια συνεργασία μεταξύ τους, ήταν κάτι που ενθουσίαζε μόνο και μόνο στην ιδέα. Οι δρόμοι των δύο καλλιτεχνών συναντήθηκαν για πρώτη φορά πέρσι, κατά τη δημιουργία του άλμπουμ του Jamison με τον Bobby Kimball (ex-Toto), στο οποίο συνείσφερε ο Martensson με τρία τραγούδια. Έπειτα από αυτό, η επιστροφή του Jamison στους Survivor και η αφοσίωση του Martensson στην κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου των Eclipse, έμοιαζαν να αφήνουν μετέωρη μια ενδεχόμενη ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα συνεργασία. Οι δύο μουσικοί όμως, κατάφεραν τελικά απ’ ότι φαίνεται να ξεκλέψουν χρόνο και βρήκαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν το "Never Too Late".

Το άλμπουμ πλασαρίστηκε ως το πιο βαρύ project του Jamison από τότε που ήταν μέλος των Cobra και η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω. Τόσο οι ενορχηστρώσεις όσο και η παραγωγή δίνουν μια παραπάνω οξύτητα -τηρουμένων των αναλογιών πάντα- στις νόρμες στις οποίες έχουμε συνηθίσει να ακούμε τη φωνή του. Και εδώ είναι που διαφοροποιείται η συγκεκριμένη κυκλοφορία από το "Crossroads Moment" του Jamison με τον έτερο «θρύλο» του aor, Jimi Peterik. Εάν σε εκείνο τον δίσκο το άρωμα του παρελθόντος ήταν κάτι παραπάνω από αισθητό (κάτι που δεν «χάλασε» πολλούς είναι η αλήθεια), εδώ χρησιμοποιείται για να δώσει απλά μια έξτρα απαλή και οικεία οσμή σε μια σύγχρονη προσέγγιση του αντικειμένου.

Βέβαια, όλα αυτά θα ήταν ψιλά γράμματα, εάν το υλικό που απάρτιζε το άλμπουμ ήταν γραμμένο «στο πόδι» και με σκοπό την εύκολη εξαργύρωση της φήμης των δύο διάσημων συντελεστών. Ευτυχώς όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μια τέτοια περίπτωση. Ο Martensson φαίνεται πως δούλεψε με πολύ μεράκι πάνω στη δημιουργία μιας γερής και ταυτόχρονα εκσυγχρονισμένης βάσης, πάνω στην οποία θα απλωνόταν η φωνή του Jamison. Συνθέσεις όπως το "Bullet In The Gun", το "The Great Unknown", το "Never Too Late" και το εναρκτήριο "Everybody's Got A Broken Heart" δίνουν μια καλή ιδέα περί τίνος πρόκειται, αφού βασισμένες σε κλασικές αρχές του μελωδικού ήχου προσφέρουν τόσο ομορφιά όσο και δυναμισμό, με την ίδια ευχέρεια. Επίσης, "Not Tonight", "Street Survivor" και "I Can't Turn Back" μπορεί να κλέβουν ξεκάθαρα απ' τα 80s, αλλά το αποτέλεσμα που παρουσιάζουν δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν απολύτως οπαδό του ήχου. Κανείς δεν μπορεί επίσης να μείνει απαθής και προς τις μπαλάντες του δίσκου, αφού ρεφρέν σαν του "The Air I Breathe" στάζουν ομορφιά και μελωδίες όπως αυτές του μελαγχολικού "Heaven Call Your Name" είναι ικανές να μείνουν στο μυαλό για καιρό.

Έτσι, στο συγκεκριμένο άλμπουμ του, ο Jimi Jamison ακούγεται σε top φόρμα  και καταφέρνει με τη βοήθεια του Erik -φώναζέ με Μίδα- Martensson, να έχει έναν πιο φρέσκο ήχο από ποτέ άλλοτε. Σε αυτά, εάν προσθέσεις τις σωστά δουλεμένες ενορχηστρώσεις, τις δυναμικές κιθάρες με τα ωραία σόλο, την ιδανική παραγωγή και φυσικά τις εξαιρετικές ερμηνείες του Jamison, τότε έχεις μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς στο μελωδικό hard rock.