Jeff Bridges

Jeff Bridges

Blue Note / Parlophone (2011)
Από τον Παντελή Μαραγκό, 26/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Προσωπικά θυμάμαι να βλέπω τον Jeff Bridges για πρώτη φορά όταν υποδήθηκε τον cool πιανίστα της γυναικάρας (τότε) Michelle Pfeiffer στο αρκετά καλό film "The Fabulous Baker Boys" (1989). Εκεί που τον λάτρεψα όμως ήταν στην ανυπέρβλητη ερμηνεία του ως «Dude» στο "The Big Lebowski" (1998) των αδελφών Cohen. Φαντάζομαι πως όσοι έχετε δει την ταινία θα συμφωνείτε μαζί μου. Ωστόσο, η απόλυτη καταξίωση με το Oscar A' ανδρικού ρόλου ήρθε στην περσινή απονομή για το ρόλο ενός ξεπεσμένου τραγουδιστή της country, o οποίος είχε «πολλούς γάμους, πολλά χρόνια περιοδείας και πολλά ποτηράκια παραπάνω για πολλές νύχτες της ταραχώδους ζωής του» στο "Crazy Heart" (2009).

Απ' ό,τι φαίνεται, ο λόγος για τον οποίο ο ρόλος αυτός του ταίριαξε τόσο πολύ δεν είναι άλλος από το ότι οι country ήχοι είναι από τους αγαπημένους του, καθώς η ζωή του κάθε άλλο παρά με συντρίμια μοιάζει. Παντρεμένος με την ίδια γυναίκα επί 34 χρόνια, έγινε πρόσφατα παππούς όταν μια από τις τρεις κόρες του γέννησε ένα κοριτσάκι. Κι επειδή ποτέ δεν είναι αργά, αποφάσισε να κάνει το δεύτερο δισκογραφικό του βήμα, λίγους μήνες προτού κλείσει τα 62 του χρόνια και 11 χρόνια μετά το πρώτο, το οποίο ήταν εμπευσμένο από την post-hippie φιγούρα του «Dude».

Μια φορα κι εναν καιρό, το 1986, ο «σκληρός του Μαϊάμι» Don Johnson -στα ντουζένια του τότε- είχε κυκλοφορήσει ένα δίσκο κομμένο και ραμμένο για να γίνει επιτυχία στα charts. Είχε δώσει στον κόσμο αυτό που ήθελε να ακούσει, συμπληρώνοντας την εικόνα του Sonny Crocket, με την οποία είχε ταυτιστεί (θαυμάστε στυλιστική eightίλα στο -εντελώς αδιάφορο σήμερα, top-5 hit στις μέρες του- "Heartbeat"). Η ιστορία έχει καταγράψει την απόπειρα του Johnson -και τόσων άλλων που κινήθηκαν ορμώμενοι από παρόμοια κίνητρα- ως απόπειρα κεφαλαιοποίησης της αναγνωρισιμότητας που του διασφάλιζε η επιτυχία της κύριας απασχόλησής του. Παρόλο που ο Jeff Bridges εμφανίζεται στο εξώφυλλο του ομώνυμου άλμπουμ του φτυστός ο Bad Blake του "Crazy Heart", ο δίσκος έχει πολλή «ψυχή» για να τον κατηγορίσει κάποιος ότι προσπαθεί να εξαργυρώσει το Oscar με ακόμη έναν τρόπο.  

Με τη ζεστή, «σκαμμένη» φωνή του και την αλάνθαστη καθοδήγηση του T-Bone Burnett (που σιγά μην έχανε την ευκαιρία να επιμεληθεί την παραγωγή σε τέτοιο κελεπούρι) μάς δίνει έναν αξιοπρεπή δίσκο που ακούγεται χωρίς την παραμικρή δυσκολία από τους φίλους του είδους και όχι μόνο. Μπορεί η country να βρίσκεται στο επίκεντρο, αλλά τα κομμάτια επεκτείνονται και στα «γειτονικά» είδη, όπως το country rock ή τα blues. Χαρακτηριστικές είναι οι μελωδικές slide κιθάρες, ενώ οι διακριτικές ερμηνείες του θυμίζουν τη σπουδαία Norah Jones, η οποία -ειρήσθω εν παρόδω- επίσης ηχογραφεί για την ιστορική jazz ετικέτα της Blue Note.

Όλα τα κομμάτια ακούγονται με ενδιαφέρον και συνολικά ο δίσκος μεταδίδει μια ωραία, χαλαρή ατμόσφαιρα. Αξίζει να ακούσετε το πολύ καλό "What A Little Bit Of Love Can Do", ενώ αξιόλογα είναι τα "Maybe I Missed The Point", "Blue Car" και "The Quest", το οποίο κλείνει το δίσκο. Ωστόσο, εάν η κυκλοφορία αυτή ειδωθεί με τους αυστηρούς όρους που θα επιστρατεύονταν για την κριτική μιας δουλειάς ενός «επαγγελματία», δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί ότι σε λίγους μήνες θα μνημονεύεται από ελάχιστους. Εδώ πέρα ξεχνιούνται τόσα και τόσα αριστουργήματα (π.χ. το εξαιρετικό bluegrass στο φετινό "Paper Airplane" της Alison Krauss και των Union Station), αυτό θα μείνει;
  • SHARE
  • TWEET