Jeff Rosenstock

Ο Jeff Rosenstock είναι ένας πολυάσχολος μουσικός από το Long Island των Η.Π.Α., δισκογραφικά ενεργός στην ska-indie-punk rock σκηνή εδώ και δεκαεφτά χρόνια. Έχει υπάρξει μέλος πολλών συγκροτημάτων, ενώ αυτή τη στιγμή είναι ο front-man των indie rockers Kudrow. Όντας ο ιδρυτής της ανεξάρτητης δισκογραφικής Quote Unquote Records,  τραγουδάει, παίζει πιάνο, κιθάρα και αυτοσαρκάζεται μέχρι αηδίας. Τώρα με ένα εξυπνακίστικο εξώφυλλο και έναν tongue-in-cheek τίτλο μας παρουσιάζει τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο. Είμαστε εντάξει;

Δεν ξέρω πώς και πού μεγάλωσε αυτός ο τύπος. Δεν ξέρω αν ήταν στην cool παρέα του σχολείου του. Δεν ξέρω αν είναι τρομερός surfer, ούτε αν ήταν ένα από τα kids που είδαν Black Flag με HR. Ξέρω, όμως, πως το indie-punk rock του είναι μουσική υψηλού επιπέδου. Φρέσκια και πλούσια. Αστεία και δυναμική. Κυρίως, όμως, ενδιαφέρουσα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν σε καθαρόαιμο καλιφορνέζικο punk, pop-rock καθώς και μερικά hardcore punk ξεσπάσματα, δουλεμένες στη λεπτομέρεια και έξυπνες φωνογραμμές εμπλουτισμένες με την απαιτούμενη δόση backing vocals για να χορτάσει και ο κάθε Bad Religion-άκιας. Όμορφα και τα μπιχλιμπίδια με τους 8-bitους ήχους, όμορφα και τα φαλτσάκια (τα οποία είναι ξεκάθαρα για στυλ και πλήρως σκόπιμα). Η μη εξαιρετέα χρήση πνευστών είναι ως γνωστόν για την punk-rock μουσική ότι οι εκρήξεις για τις ταινίες του Michael Bay. Αναμενόμενη και κλισέ, πλην όμως εφετζίδικη και πωρωτική.

Ο δίσκος δεν παύει να με ξαφνιάζει. Με καλή έννοια το λέω. Πότε οι ερμηνείες σου δίνουν την αίσθηση πως ο Jeff πάσχει από ιστριονικό σύνδρομο (όπως στο "You, Ιn Weird Cities"), πότε το ρεφρέν είναι τόσο πιασάρικο που σου κολλάει και στον ύπνο σου (όπως στο "Nausea" και δείτε το τ-έ-λ-ε-ι-ο βίντεο), πότε η εξέλιξη του τραγουδιού θυμίζει progressive (ακούστε το "Polar Bear Or Africa") και άλλοτε αυτός ο τρελαμένος σου βάζει ένα blast beat (!) και σε στέλνει (δεν λέω σε ποιο τραγούδι γιατί θα είναι τρελό spoiler). Στίχοι με χιούμορ και ενδιαφέρον που υπηρετούν πλήρως αυτή την ειρωνική, κυνική και αρκετά πληγωμένη ματιά του καλλιτέχνη για θέματα που αφορούν την προσωπική του ζωή και τις περιβαλλοντολογικές / πολιτικές ανησυχίες του.

Κάνει, λοιπόν, τίποτα διαφορετικό ο Jeff από όλους τους άλλους μουσικούς της κατηγορίας του; Όχι. Έχει πετύχει, όμως τον συνδυασμό. Χωρίς να κάνει κάτι ρηξικέλευθο ακούγοντάς τον θέλεις να μεθύσεις, να χορέψεις, να χτυπηθείς, ενώ έχεις την αίσθηση πως γνωρίζεις αυτόν τον τύπο σαν φίλο σου. Τόσο ειλικρινής και ακομπλεξάριστος ακούγεται. Μπορεί, λοιπόν, το indie-pop-punk του να είναι γνωστό στα αυτιά μας, όμως σπάνια ακούγεται τόσο φρέσκο, ζωντανό, πλούσιο και διασκεδαστικό και αυτό είναι μαγκιά του.