Japandroids

Celebration Rock

Polyvinyl (2012)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 21/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τη χρονιά που σε λίγες μέρες φτάνει στο τέλος της, το μόνο που δεν μπορούμε να πούμε ότι μας έλειψε στο indie-rock ιδίωμα ήταν η ηχητική επιστροφή σε ήρωες του κοντινού παρελθόντος. Χαρακτηριστικοί αντιπρόσωποι της τάσης αυτής, οι Cloud Nothings με το "Attack On Memory" και τις "In Utero" αναφορές τους και οι Metz που με το ντεμπούτο τους νοστάλγησαν το "Bleach". Ήταν η σειρά των Japandroids λοιπόν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους. Αποφάσισαν να χτίσουν τη νέα δισκογραφική τους δουλειά, πάνω σε δομές που θυμίζουν έντονα το Μεγάλο Αφεντικό. Με ένα ντεμπούτο άλμπουμ πίσω στο 2010, που περισσότερο θύμιζε κύκνειο άσμα γιατί παράλληλα δήλωσαν την μερική απόσυρση τους, έρχονται ξανά στο προσκήνιο με τους ίδιους συντελεστές στην παραγωγή, ίδιο αριθμό κομματιών, σχεδόν ίδιο εξώφυλλο, αλλά ευτυχώς με ουσιαστικά διαφορετική θεματολογία και ακουστική.

Στο "Celebration Rock" επιλέγουν να μας μιλήσουν για κάτι περισσότερο από τις αποκλειστικά προσωπικές εμπειρίες των ίδιων, που έκλεισαν μέσα στο κατά τα άλλα ευφυέστατο "Post-Nothing". Αν και πολλές φορές οι ίδιοι οι Japandroids έχουν παραδεχτεί τη μειωμένη ικανότητά τους στο να γράφουν μεγάλο όγκο μουσικής, στη δεύτερη δισκογραφική προσπάθειά τους δείχνουν πιο ώριμοι και έτοιμοι να επεξεργαστούν θέματα όπως η φιλία, η εκδίκηση, η λαγνεία και άλλα δαιμόνια που βασανίζουν την ενήλικη ζωή. Αυτό που επίσης δείχνουν, είναι ότι τελικά μπορούν να δημιουργήσουν ένα δυναμικότατο άλμπουμ, χωρίς fillers, σχεδόν ανθεμικό, έστω κι αν η διάρκεια του αγγίζει μόλις τα τριανταπέντε λεπτά. Φτάνουν μόλις οι πρώτοι ήχοι που βγαίνουν από την κιθάρα του King στο "Nights Of Wine And Roses" για να μας βάλουν στο κλίμα. Το πρώτο single, το "The House That Heaven Built" γίνεται ιδιαίτερα ελκυστικό όχι μόνο για τις συγκολλητικές ικανότητες που έχει το sing-along του στο μυαλό του ακροατή, αλλά και για το ρεφρέν του που σχεδόν σκοτώνει: «When they love you (and they will) / tell'em all they'll love in my shadow / and if they try to slow you down (slow you down) / tell'em all to go to hell». Μπορεί το "For The Love Of Ivy" να δείχνει μία εμμονή στις κλασικές rock φόρμες, παρ' όλα αυτά ο ρυθμός που δίνει ο Prowse από τα drums του και η λίγο Tom Petty αισθητική της γέφυρας της κιθάρας στο "Evil Sway", αποδεικνύει και έμπρακτα την αναβάθμιση του ντουέτου από το Vancouver και σε ηχητικό αλλά και τεχνικό επίπεδο. Τόσο, που οι ίδιοι καταρρίπτουν τον μύθο περί συγγραφικής ανικανότητάς τους.

Γενικότερα είναι άχαρος ο ρόλος του «επόμενου άλμπουμ» μετά από ένα τόσο επιτυχημένο ντεμπούτο. Αν και έδειξαν αμήχανοι μπροστά στην αποδοχή του κοινού, οι Japandroids συνεχίζουν να γράφουν ποιοτική μουσική, με σαφέστατες αναφορές στις επιρροές τους, αλλά παράλληλα δείχνουν ευχάριστα σημάδια βελτίωσης  και αναβάθμισης τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά. Με τέτοια λοιπόν ποιότητα, μπορούμε  πλέον να λέμε ότι στέκονται άνετα δίπλα σε μεγαθήρια της σκηνής, όπως οι Gaslight Anthem. Όσο σύντομο χρονικά κι αν είναι το "Celebration Rock", μόνο θετικές εντυπώσεις μπορεί να αφήσει στον ακροατή, δείχνοντας οτι ο περιορισμός του playlist στις κύριες συνθέσεις, παρά η απλή συμπλήρωσή του με fillers, αποδίδει και στους συντελεστές του ένα είδος ειλικρίνειας και σεβασμού προς το κοινό του.

  • SHARE
  • TWEET