James

Εννέα χρόνια μετά την «αποχαιρετιστήρια» περιοδεία τους -η οποία για καλή μας τύχη  «ανακλήθηκε»- και δύο μετά την κυκλοφορία του αξιόλογου "Hey Ma" (2008), οι James, ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικου κοινού, επέστρεψαν φέτος με δυο EPs.  Το πρώτο τιτλοφορείται "The Night Before" και είναι ένα ξεκάθαρα uptempo project, εν αντιθέσει με το "The Morning After", όπου τα beats per minute σπανίως ξεπερνούν τα 100.  Εις επίρρωσιν της διάθεσης του συγκροτήματος, το EP έρχεται με ένα απολύτως εύστοχο εξώφυλλο, το οποίο πραγματικά προδιαθέτει αμέσως περί τίνος πρόκειται: Γονιμοποίηση και ό,τι άλλο απαιτείται για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί...

Σε αντίθεση με ό,τι μας έχουν συνηθίσει στα albums τους, όπου -κακά τα ψέματα- η διαφορά μεταξύ των καλών και των όχι και τόσο καλών κομματιών είναι πολλές φορές χαώδης, εδώ δεν περιέχεται ούτε ένα filler.  Αντιθέτως, υπάρχουν μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια που έχουν ηχογραφήσει εδώ και χρόνια. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως στο "The Night Before" των έξι κομματιών και του ενός bonus track υπάρχουν τόσα καλά κομμάτια, όσα και στο "Hey Ma" των έντεκα!  Ωστόσο, από την άλλη μεριά πρέπει να παραδεχθώ ότι απουσιάζει το track που φτάνει ή έστω πλησιάζει στο επίπεδο εκείνων που έκαναν τους James αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα.

Το EP ανοίγει με το αισιόδοξο "It's Hot", που με το καλημέρα μας καλεί να «πεταχτούμε από το κρεβάτι που δε μας χωρά» και «να «λιώσουμε τις διαφορές μας με ένα άλμα πίστης».  Το single "Crazy" είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Tim Booth, ακούγεται πολύ ευχάριστα και ως εκ τούτου βρήκε εύκολα το δρόμο του προς το ελληνικό airplay.  Στη συνέχεια, όπως συνηθίζεται στους δίσκους των James, η διάθεση εναλλάσσεται και οι τόνοι πέφτουν με το "Ten Below", όπου η μπάντα θυμάται τον αείμνηστο John Peel (τεράστιο κεφάλαιο για το βρετανικό ραδιόφωνο), και το αρκετά καλό "Porcupine".  Τα δυο κομμάτια χτίζονται σταδιακά πάνω σε σκοτεινές μπασογραμμές μέχρι την κλιμάκωσή τους, κατά την οποία ο Booth παραμερίζει τις αυτοάμυνές του και «παραδίδεται»: "I can put on quite a show / But inside I'm broken".  Οι κιθάρες και τα «φορτωμένα» φωνητικά επιστρέφουν στο "Shine", που μοιάζει βγαλμένο από το "Whiplash" (1997). Στο ίδιο μοτίβο και το "Dr Hellier", όπου ο Booth παρατηρεί το αμερικανικό σύστημα υγείας και παρομοιάζει το πονεμένο (λόγω του χρόνιου προβλήματος στο ύπαρ) σώμα του με το Αφγανιστάν.  Για το κλείσιμο, το πολύ καλό bonus track "Hero", στο οποίο ξεδιπλώνεται το πλήρες φάσμα της φωνής του χαρισματικού frontman που γρυλίζει: "You think you're strong / Measure your courage in empathy".

Πέραν της σταθερής αξίας στις ερμηνείες του Booth, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις όμορφες κιθάρες του Larry Gott και στην παραγωγή του Lee Baker -συνεργάτης και στο τελευταίο album-, που βοηθά στην «αποσυμπίεση» του ήχου της μπάντας, προκρίνοντας μια εκτενέστερη χρήση των πλήκτρων, τα οποία ωστόσο ενσωματώνονται με αρκετά φυσικό τρόπο.

Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι στις πρόσφατες συναυλίες τους στη χώρα μας (σε Πάτρα, Αθήνα, Ιωάννινα και Ηράκλειο παρακαλώ!) ακούστηκαν τα "Crazy", "Dr Hellier", "Shine" και "Porcupine", το οποίο, αν θυμάμαι καλά, στην Πάτρα όπου προτίμησα να τους δω, ο Booth ερμήνευσε επάνω σε μια disco-μπάλα.  Τα κομμάτια λειτούργησαν μια χαρά στο πλαίσιο του live, αλλά -όπως ήταν φυσικό- δεν έκαναν ιδιαίτερο γκελ στο κοινό, δεδομένου ότι ελάχιστοι τα είχαν ξανακούσει.

Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια αξιόλογη κυκλοφορία και ένα EP τόσο καλό που μπορεί και συγκρίνεται με τα albums του συγκροτήματος.  Εν κατακλείδι, εάν στο "Laid" (1993) αξίζουν τέσσερα αστέρια (που αναντίρρητα του αξίζουν!), στο "The Night Before" αξίζουν τρία.