Jacobs Dream

Μια απροσδόκητη επιστροφή συντελείται φέτος, με τους Jacobs Dream να επανεμφανίζονται δισκογραφικά έπειτα από οκτώ χρόνια και μάλιστα με τον David Taylor ξανά πίσω από το μικρόφωνο τους. Οι παραγνωρισμένοι prog/power metallers από το Ohio είχαν παρουσιαστεί ως μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες για τον λυρικό σκληρό ήχο στα πρώτα τους βήματα, με το θρυλικό τους demo του 1996 και τις δύο δουλειές τους που το ακολούθησαν να είναι ακόμη και σήμερα απαστράπτοντα διαμάντια του είδους τους.

Δυστυχώς, η συνέχεια δεν υπήρξε αυτή που αναμενόταν, με την μπάντα να έρχεται αντιμέτωπη με τη φυγή του Taylor έπειτα από το "Theater Of War" (για να επικεντρωθεί στις οικογενειακές του υποχρεώσεις) και τις δουλειές που κυκλοφόρησε να απέχουν παρασάγγας από το επίπεδο που μας είχε συνηθίσει μέχρι τότε (παρά το γεγονός πως είχαν πράγματα να προσφέρουν, ιδιαίτερα το "Drama Of The Ages").

Πλέον, με τις απαιτήσεις να έχουν μειωθεί αισθητά, καθώς η μπάντα είχε περιορίσει τη δράση της εδώ και χρόνια, ο έκτος της ολοκληρωμένος δίσκος έρχεται για να μας υπενθυμίσει ότι η μουσική των Jacobs Dream μπορεί ακόμη να μας προσφέρει αρκετές συγκινήσεις. Η επιστροφή του Taylor, μιας κορυφαίας φωνής, αποτελεί πιθανόν τον παράγοντα - κλειδί του "Sea Of Destiny", αφού οι ερμηνείες του μοιάζουν αναλλοίωτες από το χρόνο, συντελώντας στη σύνδεση του δίσκου με τις πρώτες τους δουλειές κι ανεβάζοντας επίπεδο το σύνολο το συνθέσεων. 
Έτσι, το πρώτο μισό του δίσκου παρουσιάζει τους καλύτερους Jacobs Dream που έχουμε ακούσει την τελευταία δεκαετία, με τις εξαιρετικές δισολίες που υπάρχουν διάσπαρτες να ανεβάζουν τη λυρικότητα του υλικού στα ύψη, δίχως να παραμερίζεται η U.S. power ορμή του. Με αποκορύφωμα, λοιπόν, το σπουδαίο ομότιτλο κομμάτι, το Maiden-ικό "Into The Night", αλλά και το "Independence", η πρώτη εντύπωση είναι κάτι παραπάνω από θετική, παρά τα δεδομένα προβλήματα στην παραγωγή που εμφανίζονται για τρίτο διαδοχικό δίσκο και δυσχεραίνουν μερικώς τις πρώτες ακροάσεις.

Παρ' όλα αυτά, η συνέχεια μας προσγειώνει κάπως απότομα, αφού το δεύτερο μισό του άλμπουμ, αρχής γενομένης με το filler-άκι "Combustion", είναι αρκετά χειρότερη ποιοτικά. Το ροκάδικο "Lady Of Sorrows" έχει αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες, κυρίως στις στιγμές που το μπάσο αποκτά την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά σαν σύνθεση δεν ξεπερνά συνολικά τη μετριότητα, ενώ το “Down” βρίσκεται σε αρκετά καλύτερη μοίρα, έστω κι αν το κοινότυπο ρεφρέν του κατακρημνίζει ελαφρώς τις καλές ιδέες που εξελίσσονται σε αυτό.

Τουλάχιστον, πλησιάζοντας προς το τέλος, οι τρεις καταληκτικές συνθέσεις και ειδικά το "Truth" όπου και κλείνει το δίσκο, αποζημιώνουν για την «κοιλιά» που προηγήθηκε, με τις καίριες διπλές κιθαριστικές μελωδίες να αλληλοσυμπληρώνονται με τις χαρακτηριστικές ερμηνείες του Taylor και να ολοκληρώνουν σχεδόν ιδανικά μια συγκινητική επιστροφή.

Άλλωστε, ως τέτοια πρέπει να λογίζεται το "Sea Of Destiny", αφού με τις δεδομένες αδυναμίες που εμφανίζει (σχετικά αδύναμη παραγωγή, μέτριο drumming και τέσσερα κομμάτια που θα μπορούσαν να λείπουν) θα δυσκολευτεί να απασχολήσει κάποιον απαίδευτο με το παρελθόν τους ακροατή, μα θα χαρίσει μάλλον εύκολα ένα χαμόγελο ικανοποίησης στους γνώστες του είδους και της μπάντας. Τόσο για τη νοσταλγία που δημιουργεί η επανεμφάνιση του David Taylor, όσο και για την ώθηση που αυτή έδωσε στην μπάντα για να επανακάμψει.