J.J. Cale

To Tulsa And Back

EMI (2004)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Θέλετε να ακούσετε κάτι για να χαλαρώσετε και να απολαύσετε μουσική; Σας αρέσει το rhythm & blues και έχετε σιχαθεί "μουσικές" που κάνουν σαματά για να τραβήξουν την προσοχή σας; Πιστέψτε με, μάλλον το ίδιο κι ο J.J. Cale. Ένας από τους λίγους κιθαρίστες των οποίων το στιλ αναγνωρίζεται μετά από λίγα μόλις δευτερόλεπτα ακρόασης, επιστρέφει με το δίσκο "To Tulsa And Back" για να αποδείξει πως όταν έχεις έμπνευση η μουσική βιομηχανία δε μπορεί να σε σταματήσει (κάτι που δε συνέβη δυστυχώς με τους ZZ Top). Ο Αμερικανός μουσικός αυτή τη φορά μας προτείνει έναν δίσκο 13 τραγουδιών που ευελπιστούν να μας θυμίσουν τα "Cocaine", "Money Talks" και πολλά άλλα διαμάντια που έχουμε ακούσει από αυτό τον ιδιαίτερο κιθαρίστα.

Το πρώτο που θα παρατηρήσει κανείς είναι πως τα κομμάτια έχουν αισθητά μεγαλύτερη διάρκεια από αύτο που μας έχει συνηθίσει ο J.J. Cale. Το δεύτερο (καλό ή κακό εξαρτάται από τα γούστα του ακροατή) είναι πως ακολουθούν το χαρακτηριστικό και μοναδικό ύφος που επίσης έχουμε μάθει να ακούμε από αυτόν. Υπάρχει βεβαίως μια διαφορά, στο γεγονός ότι η ενορχήστρωση είναι αρκετά πλουσιότερη από άλλους δίσκους του, με την προσθήκη βιολιού, μαντολίνου και μπάντζο σε αρκετά κομμάτια. Αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις κάνει τον ήχο πιο country, αλλά δε θα παραξενέψει τον ακροατή. Δεν εγκλωβίζεται όμως ο συνθέτης στο παρελθόν του, αφού, πάντα σε κλασικά μοτίβα, επεκτείνει τη μουσική του σε πιο jazz κατευθύνσεις.

Λίγοι είναι εκείνοι που σε κάθε δίσκο κατορθώνουν να μείνουν κοντά στο στιλ τους χωρίς όμως να επαναλαμβάνονται (π.χ. AC/DC, Mayall, Scorpions, Moore). Ο J.J. Cale αποδεικνύει πως ανήκει σε αυτούς. Το "To Tulsa And Back" περιλαμβάνει μερικά θαυμάσια τραγούδια, όπως το "Fancy Dancer", το "Rio" που εμπλουτίζεται με latin στοιχεία, το "These Blues" με τις soul και jazz αναφορές, αλλά και τα υπέροχα "Homeless" και "Blues for Mama" που με έκαναν να ανατριχιάσω. Ακόμα, οι στίχοι σε όλο το cd είναι εξαιρετικοί, με πολιτικές αλλά και οικολογικές εκφράσεις. Χαρακτηριστικό είναι το "The Problem", στο οποίο μιλούν για κάποιον "Man in charge that has got to go". Τα συμπεράσματα δικά σας... Τον συμπαθούσα έτσι κι αλλιώς, τώρα τον λάτρεψα (όχι σαν κάτι Twisted Sister, Lynyrd Skynyrd, Beach Boys, αν με πιάνετε).

Δεν πρόκειται να βρείτε ανόητους νεωτερισμούς, καθώς ο Cale παραμένει πιστός και σέβεται την ιστορία του. Απλό και καθαρό, χαλαρό και ρυθμικό blues, που σίγουρα θα μας κάνει να χτυπήσουμε το πόδι μας στο ρυθμό. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούν να γραφτούν και πολλά για το δίσκο αυτό. Σαφώς δεν έχει να προσφέρει φοβερά πράγματα ούτε θα αλλάξει τη ζωή σας, αφού απευθύνεται κυρίως σε νοσταλγούς και οπαδούς. Αν σας άρεσαν οι τελευταίες απόπειρες του Mayall και του Gary Moore, τότε δεν θα απογοητευτέιτε. Και τα τραγούδια στα οποία αναφέρθηκα πριν σας αποζημιώνουν πλήρως για τα λεφτά που θα δώσετε. "The Blues is not a song to sing, it is a way of life".

  • SHARE
  • TWEET