Ironsword

Πιο πιθανό είναι να πάψει να τραβάει στους ποδοσφαιρικούς αγώνες το φακό ο Μουρίνιο παρά να βγάλουν οι Ironsword μετριότητα. Τιμώντας τις παραδόσεις και όλα τα χαρακτηριστικά του επικού heavy metal οι Πορτογάλοι είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα που έβγαλε η χώρα τους στο συγκεκριμένο είδος. Με ξεκάθαρη προσήλωση στις διδαχές των Manilla Road και Omen πάντα μας έδιναν τραγούδια που σε ταξιδεύουν στον κόσμο του Κόναν. Γεμάτα μάχες, έρωτες τα άλμπουμ τους έχουν αγαπηθεί πάρα πολύ στη χώρα μας, αρχής γεννωμένης από εκείνο το απίστευτο "Ironsword" το 2002.

Πως είναι λοιπόν τα πράγματα σήμερα για την παρέα του Tann; Ερχόμενοι με φόρα μετά από εκείνη την εφτάχρονη παύση μεταξύ των "Overlords Of Chaos" και "None But The Brave" συνεχίζουν στη πορεία του φανταστικού εκείνου χτυπήματος πίσω το 2015. Πλέον έχοντας αλλάξει εταιρία, με τη Alma Mater να υιοθετεί το group βγάζοντας πέρυσι ένα πολύ ενδιαφέρον mini, το "In The Coils Of Set". Προφανώς καταλαβαίνεται ότι πίσω από τη συγκεκριμένη δισκογραφική έχουμε τους Moonspell και τον Fernando Ribeiro, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι εδώ έχουμε κάτι σαν μια άτυπη επανένωση προσώπων αφού ο Tann είχε υπάρξει πολύ παλιά μέλος τους.

 Πέραν της δισκογραφικής αλλαγής η σύμπραξη του Harris Johns στο μιξάρισμα του "Servants Of Steel" ίσως παρακινήσει κάμποσο κόσμο στο να ακούσει το αποτέλεσμα. Πιθανότατα η δυναμική που βγάζει το μπάσο και η ‘παλαιού τύπου’ αίσθηση στα τύμπανα να αποτελέσουν μια ευχάριστη αλλαγή από τις παλαιότερες προσπάθειες των Ironsword και η αλήθεια είναι ότι σε κάποια σημεία αυτό χαρίζει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στα τραγούδια.

Από κει και πέρα ο δίσκος σε ρουφάει με το καλημέρα. Το εισαγωγικό "Hyborian Scrolls" θα σε παρασύρει στο σύμπαν του Robert Howard και οι μάχες έρχονται με το "Rogues In The House". Έχοντας πλέον σαν σύμμαχο τις φωνητικές αλλαγές από τη βάρβαρη στη μιμητική του Shelton o Tann μας χαρίζει καλές ερμηνείες. Αν κάτι πηγαίνει που και που λίγο στραβά είναι ότι μερικές φορές αυτή η ταύτιση ακούγεται υπερβολική αλλά αυτό δεν συμβαίνει συχνά στο δίσκο. Η αμεσότητα που ανέκαθεν είχαν σαν προνόμιο οι Ironsword εξακολουθεί να υπάρχει. Τραγούδια όπως τα "Upon The Throne", "Tower Of The Elephant" και "Red Nails" σε μαγνητίζουν με τη μία. Δυναμικά refrain, ωραία solo και ένα τραχύ, επιβλητικό παίξιμο σε περικυκλώνει και αφήνεσαι στη μαγεία των Πορτογάλων. Επίσης κάποιες πινελιές από Bathory, ειδικά απ’ το "Blood On Ice" στο "Gods Of The North" δίνουν extra στον δίσκο.

Από τη μέση και μετά το "Servants Of Steel" διαφοροποιείται. Τα "Son Of Crom", "Keepers Of The Crypt", "Black Colossus" και ιδιαίτερα το καραεπικό "Isle Of The Damned" είναι κάπως πιο ‘εμπλουτισμένα’ σε σχέση με τα υπόλοιπα. Όλα έχουν μελωδικές, ατμοσφαιρικές γέφυρες και δίνουν ακόμα πιο έντονη την αίσθηση ότι συμμετέχεις σε μια παλιά ταινία fantasy & dungeons. Σπαθιά, τέρατα από κρύπτες και άλλα θα παρελάσουν εμπρός σας, πάντοτε όμως με το metal πρόσημο τονισμένο. Αυτό ήταν και θα είναι το μείζον για τους Ironsword. Φυσικά δεν είναι λίγες οι φορές που η υπερβολική ταύτιση με τους '80s ήρωες μοιάζει πάνω απ’ το επιτρεπτό. Τα "Upon The Throne", "Isle Of The Damned" και το "Servants Of Steel" δεν θέλουν πολύ σκέψη για να βρείτε από πού εμπνέονται. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις οι epic metalers από τη Λισσαβώνα δρουν μάλλον χωρίς επιτηδεύσεις. Έχει ποτιστεί το μεδούλι τους με τραγούδια σαν τα "Divine Victim" και "Death By Hammer" και είναι σχεδόν αδύνατον να διαχωριστούν από αυτά. Λίγο μας νοιάζει η αλήθεια είναι. Ας βγάζουν τις δισκάρες τους έτσι όπως το κάνουν και εμείς θα ακολουθούμε. Τα υπόλοιπα στην ερχόμενη συναυλία τους.