Ironsword

Το επικό metal έχει πάρει τα πάνω του τα τελευταία χρόνια. Ειδικά το 2015, χωρίς να έχει φτάσει ακόμα στο τέλος του, μας έχει προσφέρει ήδη τουλάχιστον τρεις δισκάρες (Visigoth, Sorcerer, War Dance), και η τέταρτη full length δουλειά των Πορτογάλων Ironsword έρχεται με τα χίλια να προστεθεί στα τρία προαναφερόμενα άλμπουμ. Όντας όμως τραχύτερο, βαρβαρότερο και πολύ μα πολύ «ξεροκέφαλο», το "None But The Brave" είναι επόμενο ότι δεν αφορά κόσμο που αρέσκεται σε ακούσματα τύπου Sabaton, Sonata Arctica ή (πρόσφατων) Blind Guardian. Αντίθετα, οι οπαδοί των Omen και των Manilla Road, αλλά και συγκροτημάτων της επιθετικότερης πλευράς του NWOBHM (βλ. Iron Maiden, Tank, Angelwitch, Witchfynde, κλπ), θα κάνουν πάρτι με αυτό το «obscure» πορτουγιέζικο προϊόν. Δεν εντόπισα, ωστόσο, ευθείς αναφορές στους Manowar, όπως θα περίμενε κανείς, παρά το overly - manly concept της μπάντας και του δίσκου.

Ο mainman των Ironsword, Τan (κιθάρα, φωνητικά), φαίνεται έβαλε σκοπό να ξυπνήσει ακόμα και αυτούς που αδιαφορούσαν μέχρι σήμερα για τη μπάντα του. Με ανανεωμένη σύνθεση, με τους Jorge Martins και Joao Monteiro σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα και με περίσσια έμπνευση, προσφέρει αυτό που ο οπαδός του κλασικού heavy metal θέλει να ακούσει: Riff-άρες, τραχιά φωνητικά (τα επονομαζόμενα και... «αντρικά»), μελωδικά σόλο (όχι βιρτουόζικα, αλλά rockάδικα και Shelton-ικά, θα έλεγε κανείς), κουτρουβαλιαστά τύμπανα και μεγάλα, υπερπωρωτικά ρεφρέν. Σαφώς και ο δίσκος δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, θα έλεγα ότι μάλλον το θέμα αυτό δεν τους απασχόλησε ούτε δευτερόλεπτο, γι' αυτό και οι αναφορές στις επιρροές τους, στιχουργικά και μουσικά, καμιά φορά γίνονται εντελώς απροκάλυπτα («the smell of death, lingers in the air...» τραγουδούν κάπου, ενώ το αρχικό riff του "The Usurper" είναι ασφαλώς το αρχικό riff του "Powerslave"). Δεν χαλιόμαστε καθόλου όμως.

Το δισκάκι κινείται κυρίως σε up tempo ταχύτητες, με μικρά mid-tempo περάσματα. Δεν περιέχει ιντερλούδια, πλήκτρα, ακουστικές γέφυρες, τσιρίδες «στο θεό» και ιστορίες αγάπης. Είναι όμως γεμάτο με βαρβαρικούς ύμνους, τραγουδισμένους μέσα από την ψυχή και τα κοχόνες ενός τύπου ο οποίος αποτελεί ένα κράμα Mark Shelton και Joey D. Kimball (εντάξει, δεν είναι τόσο καλός, αλλά είναι τόσο φιλότιμος). Η δε παραγωγή του άλμπουμ είναι τόσο ανεπιτήδευτη και φυσική, που θαρρείς ότι η μπάντα παίζει δίπλα σου. Ογκώδης και διαυγής, βοηθάει τα τραγούδια να αναδειχθούν, χωρίς απατεωνίστικα δεκανίκια.

Το επίσης καταπληκτικό με το "None But The Brave" είναι ότι, παρ' όλο που τα κομμάτια μεταξύ τους δεν διαφέρουν ιδιαίτερα, ο δίσκος κυλάει νεράκι και παρά τη μονολιθικότητά του, είναι αδύνατο να τον βαρεθείς. Ξεχωρίζω, μετά μεγάλης δυσκολίας, τα Omen-ικά "Forging The Sword", "Ring Of Fire", "Cursed And Damned" και "The Usurper", και τα Manilla Road-ικά "Calm Before The Storm" και "Eye For An Eye" ως τα highlight ενός πραγματικά άριστου true metal δίσκου.

Εντάξει, δεν θα πάει τη μουσική μπροστά το "None But The Brave". Αλλά, για εσένα, τον οπαδό του ακατέργαστου, αλλά όχι κακότεχνου, επικού heavy metal, θα αποτελέσει ένα σύντροφο ζωής, έναν δίσκο που συχνά θα καταφεύγεις και θα απολαμβάνεις, όταν θα θες να ξεφύγεις από τα προβλήματά σου, αδειάζοντας την κεφάλα σου. Επίσης, είναι ένα καλό υποκατάστατο για τις προαναφερόμενες μπάντες, ενώ πιστεύω ακράδαντα ότι τα κομμάτια του δίσκου μπορούν να απογειώσουν ένα heavy metal party, καθώς είναι τρομερά ανατατικά σε διάθεση (δεν υπάρχει ικμάδα «δισταγμού» ή θλίψης σε αυτό το άλμπουμ, πραγματικά, αλλά μόνο φουλ επίθεση), με ρεφρέν τα οποία κολλάνε με τη μία στο μυαλό σου.

Πορτογαλικό μπαλαδόρικο metal λοιπόν. Πολύ καλή φάση!