Iron Savior

Οι Iron Savior είδαν το φως της δημοσιότητας στα τέλη του 1997. Ο βασικός πυρήνας του group ήταν ο τραγουδιστής Piet Sielck και ο Kai Hansen, δυο από τους γνωστότερους Γερμανούς μουσικούς. Τα πρώτα ίχνη της μπάντας τα βρίσκουμε από τα μαθητικά χρόνια των δύο, όταν με το όνομα Gentry κέρδισαν τον τότε σχολικό διαγωνισμό συγκροτημάτων διασκευάζοντας με μεγάλη επιτυχία κομμάτια των Uriah Heep, Led Zeppelin και Black Sabbath.

Με την προσθήκη των Ingo Schwichtenberg (R.I.P) στα drums και Marcus Grobkorf στην κιθάρα άλλαξαν το όνομα τους σε Second Hell, γράφοντας τα κομμάτια "Gorgon", "Phantoms Of Death", "Murder" και "Victim Of Fate", τα οποία αργότερα θα αποτελούσαν βασικά κομμάτια του ντεμπούτο των Helloween. Εκείνη την περίοδο ήταν ήδη στα σκαριά το μετέπειτα κομμάτι των Gamma Ray "Heading For Tomorrow". Ο Sielck εγκατέλειψε τη μπάντα ένα μήνα πριν ξαναλλάξει το όνομα της σε Helloween.

Οι Piet Sielck και Kai Hansen θα ξαναβρίσκονταν αρχικά 3 χρόνια μετά, όταν ο πρώτος θα αναλάμβανε βασικό ρόλο στην παραγωγή του παρθενικού album των Gamma Ray "Heading For Tomorrow". Από 'κει και πέρα ο Sielck θα συνέβαλε, λόγω γνώσεων, στις παραγωγές albums των Blind Guardian, Domain, Saxon, Uriah Heep και Grave Digger. Παράλληλα, έχοντας ήδη γράψει κάποια κομμάτια, αποφάσισε με τον φίλο του Kai Hansen να δημιουργήσουν το project των Iron Savior, κυκλοφορώντας τον ομώνυμο δίσκο. Ακούγοντας το album οι οπαδοί άρχισαν να βλέπουν με πολύ καλό μάτι τη μπάντα, οδηγώντας την πολύ γρήγορα στο να ξεφύγει από τα στενά όρια ενός project και να γίνει κανονική ενεργή μπάντα, δημιουργώντας ένα μεγάλο κύκλο φανατικών οπαδών.

Η μετέπειτα κυκλοφορία του group "Unification" (1998) δυνάμωσε ακόμα περισσότερο τη φήμη τους. Από 'κει και μετά τα "Interlude" (1999), "Dark Assault" (2001), "Condition Red" (2002) και "Battering Ram" (2004) σίγουρα δεν ήταν όπως τα δύο πρώτα albums, αλλά και πάλι κρατούσαν το όνομα των Iron Savior ζεστό στον κόσμο. Παρόλο που το 2001 ο Kai Hansen αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το group λόγω των πολλών υποχρεώσεων που είχε με τους Gamma Ray, ο Sielck δεν το έβαλε κάτω. Επειδή δε μπορούσε να εγκαταλείψει το μεράκι που είχε για τις παραγωγές δίσκων, ανέλαβε groups όπως οι Ιταλοί Airborn, οι Σουηδοί Persuader, οι Αυστραλοί Black Majesty αλλά και οι Savage Circus, στους οποίους συμμετείχε ως κιθαρίστας. Παράλληλα δημιούργησε και τη δισκογραφική εταιρία Dockyard1 που ήδη έχει στη σκέπη της πολύ ενδιαφέρουσες μπάντες.

Ο πολυάσχολος Sielck δε θα μπορούσε να μείνει άπραγος δισκογραφικά, οπότε κυκλοφόρησε φέτος το έβδομο album των Iron Savior με τίτλο "Megatropolis". Ομολογώ ότι πέρα από τις δύο πρώτες δουλειές του group οι υπόλοιπες δε μπορώ να πω ότι είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο, τουλάχιστον για μένα. Έτσι πήρα το album στα χέρια μου λίγο διστακτικά, ανμένοντας όχι και πολύ καλά αποτελέσματα. Ακούγοντας το δίσκο διαψεύστηκα.

Δυναμικές power metal συνθέσεις, οι οποίες πολλές φορές είναι άκρως επιθετικές, δομούν το δίσκο. Σε όλα τα κομμάτια, αργά ή γρήγορα, είναι διάχυτες μελωδίες που σου φέρνουν στο μυαλό το feeling των συγκροτημάτων των '90s αλλά και φυσικά από εκεί που κατά κάποιο τρόπο ξεκίνησε την πορεία του, τους Gamma Ray και τους Helloween. Ειδικά στους πρώτους υπάρχουν διάσπαρτα μουσικοσυνθετικά περάσματα που φέρνουν στο μυαλό τις δουλειές τους. Όλα τα κομμάτια έχουν ρεφρέν που σου μένουν στο μυαλό αλλά και μια γενικότερη Judas Priest φιλοσοφία που εντοπίζεται από το πρώτο άκουσμα. Άλλωστε ο Sielck δε νομίζω να έχει κρύψει την ιδιαίτερη αγάπη που τους έχει, κάτι που αποδεικνύεται και από τις δισκογραφικές δουλειές του όπου σχεδόν σε καθεμία υπάρχει μια διασκευή των Judas Priest. Ο δίσκος είναι πραγματικά όαση, βάσει των μέτριων σημερινών κυκλοφοριών, αφού και οι 9 συνθέσεις θα κάνουν καλή παρέα σε όλους τους οπαδούς του είδους.

Ο Sielck κρατάει ζωντανό το όνομα του, της μπάντας του αλλά και του είδους όσο καλύτερα μπορεί. Παράλληλα μας χαρίζει δουλειές όπως αυτή που πραγματικά λείπουν από το σημερινό metal χάρτη. Όσοι αρέσκονται σε όλα τα παραπάνω προαναφερθέντα συγκροτήματα ας ακούσουν πως καταθέτει ένας guru -τώρα πια- του χώρου τη μουσική του άποψη, συνδυάζοντας τη μαγεία και την αυθεντικότητα του χθες με το κάπως θολό σήμερα.