Iron & Wine

Το "Kiss Each Other Clean" είναι το πρώτο «μεγάλο» άλμπουμ για τους Iron & Wine και το πρώτο σε major label (Universal).

Ο αξιότιμος κύριος Sam Beam, το πρόσωπο πίσω από τους Iron & Wine, ξεκίνησε να εργάζεται ως κινηματογραφιστής. Στο LP "Kiss Each Other Clean" αφηγείται εικόνες, με τη φωνή του να κυριαρχεί, έχοντας όμως και μια πολύ σπουδαία μπάντα από πίσω να τον υποστηρίζει, μένοντας βέβαια στο background ή, αν θέλετε, να ακούγεται σα μουσική background σε ταινία.

Ανακατεύει την αμερικανική παράδοση σε κάτι πιο μοντέρνο και τολμώ να πω ολίγον pop. Μοιάζει λίγο σαν οι Belle & Sebastian να διασκευάζουν το soundtrack του "O Brother Where Art Thou?". Ένας δίσκος, στον οποίο όλα είναι θέμα mood και ο κύριος Sam Beam, με τη φάτσα του να είναι -και δε μου το βγάζετε από το μυαλό- ίδια με του Varg Vigernes των Burzum (άλλου είδους singer / songwriter αυτός), πρέπει να ήταν ιδιαίτερα moody.

Η διάθεση που κυριαρχεί γενικά είναι αυτή η γλυκιά μελαγχολία που εκφράζεται θεματικά με εξαιρετικό τρόπο από το "Tree By The River", στο οποίο περιγράφει τόσο γλαφυρά τις αναμνήσεις του από κάποια Mary-Ann, που σου έρχεται να τον καλέσεις σπίτι και να τον κεράσεις τηγανίτες με σιρόπι από σφενδάμι για να του περάσει του παιδιού. Ο άνθρωπος που πρώτα έβγαζε δίσκους μόνο με μια ακουστική κιθάρα, τώρα κααφέρνει να χωρέσει τα πάντα όλα μέσα, φωνητικές αρμονίες, σαξόφωνα, παραμορφωμένες κιθάρες (αυτές όχι πολύ δυνατά), πιάνα, μέχρι και ρολόγια-κούκους νομίζω ότι ακούω στο "Rabbit Will Run".

Το σαξόφωνό του ηχεί κάπως παράφωνα, ενώ θυμίζει ενίοτε και ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, με μία πιο hip πλευρά βεβαίως βεβαίως και κάποια μίνιμαλ ηλεκτρονικά στοιχεία. Παραμένοντας εκπληκτικός στο να διηγείται ιστορίες, συνεχίζει στο "Glad Man Singing", στο οποίο μοιάζει να έχει μεταφέρει όλους τους Beach Boys μόνο για backing vocal band.

To album κλείνει με το καταπληκτικό "Your Fake Name Is Good Enough For Me", που με τα lofi μπλιμπλίκια του σε κάνει να πιστεύεις ότι χτίζεται συνέχεια. Σε πηγαίνει κάπου που δε φτάνεις όμως ποτέ. Χωρίς πολλά-πολλά, ένας δίσκος για να συνοδέψει τις κρύες νυχτες και τα μουντά πρωινά μας - θα μας τα πει τόσο καλά, που θα μας κάνει να ταυτιστούμε με τη θεματολογία του, παρασέρνοντάς μας στη δίνη της μελαγχολίας του.