Iron Savior

Οι Γερμανοί power metallers έφτασαν αισίως στην ένατη τους κυκλοφορία, μετά την επιτυχία του προ διετίας "Rise Of The Hero" και με ενδιάμεση στάση την περσινή επανηχογράφηση/επανακυκλοφορία του "Megatropolis". Έχοντας μια καριέρα σχεδόν είκοσι χρόνων στις πλάτες τους, στην οποία έχουν επιδείξει αξιοσημείωτη συνέπεια, τόσο σε συνθετικό όσο και σε ποιοτικό επίπεδο, το άρμα έκφρασης του Piet Sielck έχει αποδείξει προ πολλού πως δεν αποτελούσε απλώς ένα power metal project με διάσημες συμμετοχές (βλέπε Kai Hansen, αλλά και Thomen Stauch) μα ένα καθ’ όλα ενεργό και ανταγωνιστικό συγκρότημα. Έτσι και στο φετινό "Titancraft", το όραμα τους δεν μοιάζει να παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο, προσφέροντάς μας ακόμη έναν δίσκο ποιοτικού ευρωπαϊκού power metal.

Ακολουθώντας και πάλι κάποιες τυποποιημένες συνθετικές μανιέρες που καθιέρωσαν το είδος, όπως τα πομπώδη εναρκτήρια πρελούδια, και έχοντας πάμπολλα στοιχεία παρμένα από τις χρυσές εποχές των Blind Guardian και φυσικά των Gamma Ray, η μπάντα απ’ το Αμβούργο δεν μας εκπλήσσει, καθώς η συνθετική οπτική της έχει συνεχώς έναν '90s νοσταλγικό αέρα. Παρ' όλα αυτά, και με δεδομένο πως βιώνουμε μια περίοδο «πέτρινων χρόνων» για το power metal, με τα μεγάλα ονόματα να κυκλοφορούν αμφιλεγόμενες δουλειές και τις ανερχόμενες μπάντες να μην έχουν δείξει ακόμη τις δυναμικές τους πλήρως, κυκλοφορίες σαν το "Titancraft" μοιάζουν παραπάνω από καλοδεχούμενες, διατηρώντας τη φλόγα ζωντανή.

Αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό με το speed metal μπάσιμο του ομότιτλου κομματιού, που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, και διατηρείται μέχρι και την τελευταία νότα του Accept-ικού "Rebellious" που κλείνει το άλμπουμ. Ενδιάμεσα, η μπάντα, με την άνεση βετεράνων του ιδιώματος, καταφέρνει και εναλλάσσεται μεταξύ μελωδικών mid tempo στιγμών σαν το κολλητικό "Gunsmoke" και τη μπαλάντα "I Surrender", και speed/power δυναμιτών όπως το "Beyond The Horizon" που μοιάζει να ξεπήδησε από το "Somewhere Out In Space" και το αφηνιασμένο "Strike Down The Tyrant" της πρώιμης Blind Guardian κομψότητας. Σημαντικό είναι και το γεγονός πως το άλμπουμ δεν κάνει εμφανή κοιλιά πουθενά, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της ροής του, τομέας που έπασχαν οι πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους, όσο καλές κι αν ήταν.

Προσωπικά, απήλαυσα κάθε ακρόαση του "Titancraft", καθώς μου θύμισε μέσω των καλοδουλεμένων συνθέσεων του για ποιον λόγο με είχε κερδίσει το power metal στα πρώτα μου χρόνια ως ακροατής της σκληρής μουσικής. Σίγουρα δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά κάτι τέτοιο ποτέ δεν ήταν το ζητούμενο για την παρέα του Piet Sielck. Αντιθέτως, ο πήχης παραμένει ψηλά και το αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω κάθε φίλο του ιδιώματος.