Iron Lung

White Glove Test

Iron Lung (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 11/06/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν έχουν προηγηθεί δύο ανυπέρβλητες δισκάρες μανιασμένου powerviolence, ποτισμένο στην παράνοια και το σκοτάδι, ο πήχης τοποθετείται ψηλά και στον τρίτο σου δίσκο πρέπει να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να παραμείνει εκεί. Το ντουέτο των Iron Lung από το Seattle (οι οποίοι έχουν συμμετάσχει ανα καιρούς σε ένα σκασμό μπαντάρες, όπως οι Artimus Pyle, GOB, Gehenna και άλλες) με τα "Life. Iron Lung. Death" (2004) και "Sexless / No Sex" (2008) παρουσίασαν την εκμοντερνισμένη εκδοχή του λυσσασμένου powerviolence των Infest και άλλαξαν το πρόσωπο αυτού, την περασμένη δεκαετία. Πέντε χρόνια μετά επιστρέφουν από τη λήθη και ετοιμάζονται να μας τινάξουν ξανά τα μυαλά στον αέρα, με το νέο τους πόνημα, "White Glove Test".

Στον νέο τους δίσκο, κάνουν ένα έξυπνο τρικ, παρουσιάζοντας μας τρεις διαφορετικές εκδοχές του άλμπουμ, οι οποίες όμως στην ουσία είναι το ίδιο και το αυτό. Η πρώτη έκδοση είναι η -ας την πούμε- απλή και αποτελείται από τα πιο απλά και αγνά συστατικά: Κιθάρα, τύμπανα, φωνή. Η δεύτερη εκδοχή είναι ένα ενιαίο noise / ambient συνοθύλευμα, ενώ η τρίτη είναι η συγχώνευση των δύο προαναφερθέντων, η οποία είναι και η πιο ιντριγκαδόρικη. Εξαιρετικά έξυπνη κίνηση, όπως είπα, που βρίσκει πρόβλημα στην υλοποίηση όμως. Η noise εκτέλεση είναι μια μαλακία και μισή που πάνω από δύο λεπτά δεν αντέχεται, πόσω για 23 που διαρκεί συνολικά. Η απλή δεν έχει πολλές διαφορές από την merged, οπότε εν τέλει, δεν υπήρχε και νόημα να γίνει κάτι τέτοιο.

Στο ψητό τώρα, να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι τα μεγαλεία των δύο προκατόχων του, δεν επαναλαμβάνονται. Αλλά εδώ μιλάμε για Iron Lung. Οι τύποι είναι αχόρταγοι, έχουν όρεξη και η λύσσα κυλάει στο αίμα τους. Ο δίσκος είναι τρομερός και τα είκοσι κομμάτια του έχουν τις τιτάνιες στιγμές τους (όπως τα "Containment", "Brutal Supremacy (I, II & III)", "Nothing" και άλλα) αλλά και πιο μέτριες και αδιάφορες, διάσπαρτες στιγμές. Ο ρυθμός του άλμπουμ είναι τέτοιος που δεν αφήνει τον ακροατή σε χλωρό κλαρί και χάρη σε αυτόν τον δαιμονισμένο ρυθμό με τις ξαφνικές, σπασμωδικές αλλαγές, οι αδυναμίες του δίσκου δεν κάνουν μπαμ: Από τη μία πέφτει μέσα σε sludge βάλτο και ξαφνικά, με μπροστάρη τον φανταστικό Jensen Ward, ξεσπάει με grind μανία και καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του, όπως γίνεται για παράδειγμα στο "Reductive Living". Πέρα από τα εξαιρετικά τύμπανα, η κιθάρα του Jon Kortland, θερίζει σύμπαντα, τα riff διαδέχονται το ένα το άλλο αστραπιαία, άλλοτε στροβιλίζονται και άλλοτε πέφτουν σε μια κυκλοθυμική δυσαρμονία που καίει εγκεφαλικά κύτταρα.

Το "White Glove Test" στιχουργικά συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο των προηγούμενων δίσκων, καταπιανόμενο με την αστική αλλοτρίωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό και σε συνδυασμό με το εξαιρετικό artwork του εξώφυλλου, παρουσιάζουν ένα άψογο industrial concept. Οι math επιρροές εδώ δεν είναι τόσο έντονες όσο στους προκατόχους του (και ειδικά στο "Life. Iron Lung. Death"), αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία αφού αυτό που κάνουν το κάνουν καλά, χωρίς να χάνεται η ταυτότητά τους στο ελάχιστο. Εντάξει, είπαμε δεν έχει το σοκ των δύο προηγούμενων και τελικά το πρότζεκτ των τριών εκδοχών του ίδιου δίσκου, αποδεικνύεται περισσότερο καγκουριά, με ελάχιστη ουσία, αλλά μιλάμε για τους γαμημένους Iron Lung. Είναι δυνατόν να μην περάσουμε καλά; ΟΧΙ.
  • SHARE
  • TWEET