Interpol

Αποτελεί έκπληξη η ωριμότητα η οποία εκκρίνεται από τη μουσική ορισμένων πρωταγωνιστών της ροκ αναγέννησης της νέας χιλιετίας. Οι Interpol, έχοντας παρουσιάσει έναν πρωτότοκο δίσκο με πειραματική και ελαφρώς χαώδη διάθεση ("Turn On Τhe Bright Lights", 2002), έχοντας διακριθεί χάρη σ' ένα πιο ηλεκτρικό και πιο στιβαρό διάδοχο ("Antics", 2004), μας καλούν να θαυμάσουμε την αγάπη που εναπόθεσαν στο νέο τους άλμπουμ "Our Love To Admire".

Σα χάδι, οι πιο λυπημένες στιγμές του David Bowie συναντούν μια φωνή με δραματικότητα και ψύχος ανάλογο εκείνης του Ian Curtis (Joy Division). Άθλιες εμμονές, εκφρασμένες μέσω ενός παραδοσιακού new wave / post-punk, με χαμηλές ταχύτητες και τετράγωνους ρυθμούς. Αν κάποιος ισχυρίστηκε πως το "Antics" έφερε πιασάρικες ευκολίες στη σύνθεση και εμπορικό αέρα, τότε το "Our Love To Admire" σημειώνει απομάκρυνση από μια τέτοια τάση (βέβαια, αν κάποιος όντως ισχυρίστηκε πως «το "Antics" έφερε πιασάρικες ευκολίες στη σύνθεση και εμπορικό αέρα», μάλλον δε θα το ισχυρίστηκε δημόσια, γιατί αλλιώς θα τον μπουζουριάζανε και θα τον στέλνανε στο φρενοκομείο).

Μεγαλειώδες, το "Pioneer To The Falls" εισάγει έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο. Το ύφος των συνθέσεων κυμαίνεται ανάμεσα σε συνεχιστές της τεχνοτροπίας του "Antics", όπως το single "Τhe Heinrich Maneuver" (κάπου στη Νέα Υόρκη, οι Sisters Of Mercy συνάντησαν τους Placebo), και απολαυστικά αιρετικά παραστρατήματα, όπως το ονειρώδες αποχαιρετιστήριο "The Lighthouse". Ο Paul Banks αναπτύσσει και πάλι μια ελλειπτική και παμπόνηρη στιχουργία, που ενίοτε φλερτάρει με την ασυναρτησία.

Η ποιότητα της δουλειάς αλλά και μια ομολογούμενη στροφή της μόδας, η οποία έχει τις ρίζες της σε ανεξήγητους underground παράγοντες, αποτελούν εγγύηση για την επιτυχία του δίσκου.