Interpol

H επιστροφή των Interpol ύστερα από το "Our Love To Admire" φαίνεται να κινείται στρατηγικά. Μετά από δύο άλμπουμ που προσπάθησαν να πειραματιστούν, τελικά κατέληξαν ότι αυτό που μπορούν να παίξουν καλύτερα είναι μουσικές σαν αυτές που περικλείονταν στο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Και δεν είναι τυχαίο ότι διαλέγουν να δώσουν το όνομά τους στην τελευταία τους δουλειά. Φωνάζουν ότι αυτός ο δίσκος είναι πλέον η ταυτότητά τους και ο μουσικός τους προσανατολισμός. Και για αυτούς που τους λάτρεψαν στο "Turn On The Bright Lights", αλλά αισθάνθηκαν προδομένοι από τα δύο επόμενα, ίσως τώρα να είναι η στιγμή που οι Interpol προσπαθούν να κάνουν την ανατροπή. Τα καταφέρνουν όμως;

Το "Interpol" μοιάζει να είναι στα ίδια επίπεδα με το "Turn On The Bright Lights", που αγαπήθηκε από τους απανταχού post-punk-indie οπαδούς, αλλά δυστυχώς παραμένει μόνο σε αυτά. Περιμένουμε οκτώ ολόκληρα χρόνια να τα ξεπεράσουν οι Interpol, αλλά αυτό δε γίνεται ποτέ. Είτε επειδή αποφασίζουν να αλλάξουν στις επόμενες δουλειές τους τα ηχητικά τους πλαίσια, να εισάγουν πλήκτρα κι άλλα όργανα, είτε επειδή αποφασίζουν να κατακτήσουν τον κόσμο με την υπογραφή τους σε μεγάλη δισκογραφική εταιρία. Σίγουρα κατάλαβαν ότι αυτό δε θα γινόταν στο άμεσο μέλλον (ίσως και ποτέ) κι έτσι επέστρεψαν στα γνωστά και σίγουρα λημέρια της Matador. H τακτική «καλύτερα πρώτος στο χωρίο, παρά τελευταίος στην πόλη» τους έβαλε, εν μέρει, πάλι στο παιχνίδι, αλλά η πίκρα του αποτυχημένου world domination φαίνεται να τους έχει κυριεύσει. Και φαίνεται αυτό σε όλο το στιχουργικό πλαίσιο που έχουν κτίσει οι Interpol στο άλμπουμ.

Η αγωνία της επιτυχίας φαίνεται να τους καταδιώκει. Το ερώτημα που τους κυριεύει είναι αν θα μπορούσαν ποτέ να διαχειριστούν αυτή την επιτυχία ή θα τους έριχνε σε κάθε λογής καταθλιπτικά σύνδρομα. Και σε όλα αυτά, έρχονται να προστεθούν και οι πασιφανείς φωνητικές αναφορές του Paul Banks στον Ian Curtis και το μπάσο α λα Joy Division. Και τελικά ακούμε κάτι, που μας θυμίζει κάτι άλλο, που το έχουμε ακούσει ξανά και ξανά, χωρίς αυτό το κάτι να μπορεί να ξεχωρίσει. Σαφώς και δεν περιμέναμε από τους Interpol να γίνουν Radiohead μέσα σε μια νύχτα (άσχετα αν αμφισβητώ ότι μπορούν να φτάσουν και σε τέτοια επίπεδα), αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαν να επιστρέψουν μεν στον παλιό τους καλό εαυτό, κάνοντας όμως και μία μικρή αναβάθμιση. To μόνο που ξεχωρίζει στην όλη κατάσταση είναι η φωνή του Banks, η οποία ακούγεται πιο δυνατά κι από τα drums, με μια συνεχή στιχουργική φλυαρία, που καταλήγει να είναι και λίγο κουραστική στο αυτί.

Αρκετά όμως με αυτά, ίσως ήρθε να σας μιλήσω για τις δυνατές στιγμές του "Interpol". Kαι δυστυχώς εγώ δε μπορώ να φλυαρήσω. Τα "Success" και "Barricade" είναι αυτά που δίνουν λίγο πιο χαρούμενο ρυθμό, σε ένα άλμπουμ που είναι γενικά υποτονικό, από άποψης ρυθμού. Υποτονικό ή μη, το "Lights" είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει στο άλμπουμ και αυτό που μας δίνει μια κάποια ελπίδα ότι το συγκρότημα ίσως να μην έχει παίξει το τελευταίο του χαρτί και να έχει κι άλλα να μας δώσει. Τα φωνητικά είναι φορτισμένα με το ανάλογο echo και συνδυάζονται ιδανικά με τους μελαγχολικούς ήχους της κιθάρας και το επαναλαμβανόμενο «That's why I hold you / That's why I hold you dear». Πραγματικά αξιόλογο κομμάτι, αλλά όχι αρκετό για να στηριχτεί πάνω του ένα ολόκληρο άλμπουμ.

Συνολικά, το "Interpol" είναι μια προσπάθεια επιστροφής των Νεοϋορκέζων στον ήχο που οι οπαδοί τους αγάπησαν περισσότερο. Οι μικρές εκλάμψεις έμπνευσης δυστυχώς ακολουθούνται από την έλλειψη πρωτοτυπίας και το αναμάσημα μουσικών θεμάτων και στιχουργικών θεματολογιών που μάλλον θα απογοητεύσουν τον ακροατή.