Indigenous

Εξαρχής δημιούργημα του ιθαγενούς Αμερικάνου Mato Nanji, οι Indigenous αποτελούν πλέον, μετά την αποχώρηση των αδερφών του, το προσωπικό του project και γι αυτό δε δίστασε πλέον να βάλει το όνομά του και στο εξώφυλλο του δίσκου. Με μία καριέρα που προσεγγίζει τα 15 χρόνια, ο Nanji πολύ αργά και σταδιακά προσπαθεί να καθιερωθεί στον blues rock χώρο πράγμα που κατάφερε σε υπολογίσιμο βαθμό το 2006 με το "Chasing The Sun".

Τo φετινό του δισκάκι είναι ένα μίγμα όλων των επιρροών του ή έτσι τουλάχιστον δείχνει. Η βασική του έμπνευση φαινόταν και από τους παλιότερους δίσκους του ότι είναι ο Stevie Ray Vaughan και εδώ αυτό γίνεται και πάλι σαφές, ειδικά στο εναρκτήριο "Free Yourself, Free Your Mind". Όμως δεν είναι αυτό το μόνο που διακρίνουμε. Υπάρχει μία ποικιλία παιδικών (;) ακουσμάτων που κάπως τρυπώνουν στη μουσική και το παίξιμο του Nanji όπως οι Cream ("No Matter What It Takes"), οι ZZ Top ("Someone Like You"), λίγο o Santana ("Wake Up"), αλλά ακόμα και το pub rock των Huey Lewis & The News ("Everywhere I Go"). Κάπου πίσω από όλα αυτά δίνουν μία ξεχωριστή νότα και τα ινδιάνικα κρουστά του American Horse (έτσι λέγεται ο μουσικός).

Το καλό είναι ότι έχει καταφέρει να βρει τις τομές, τα κοινά σημεία όλων αυτών των ήχων και τελικά ο δίσκος του διατηρεί μία σωστή ροή με συνεκτικό κρίκο το ποτέ καινοτόμο αλλά πάντα απολαυστικό παίξιμο της κιθάρας του που συνήθως κινείται με επιτυχία στις μεγάλες ταχύτητες και στους βρώμικους ήχους. Επενδύει και δικαιώνεται, όχι τόσο στην προσπάθεια να εντυπωσιάσει τους blues πιουρίστες, τους με κριτικό μάτι βλέποντες κάθε νέο μουσικό ή όσους αναζητούν την υψηλή Τέχνη πίσω από κάθε κυκλοφορία, αλλά σε όσους είναι ικανοί να ακούσουν ένα δίσκο για αυτό που είναι και να το απολαύσουν χωρίς παραπάνω σκέψεις. Φίλοι και συμπαθούντες του blues που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία θα αγαπήσουν την προσπάθειά του. Οι υπόλοιποι μπορούν να περιμένουν τον επόμενο δίσκο του Buddy Guy.