Indian

Αυτός είναι ο πέμπτος δίσκος για τους Indian και ο δεύτερος στην Relapse. Είναι μάστορες στο blackened doom όπως στο δελτίο Τύπου διάβασα και μ' άρεσε σαν όρος. Εγώ θα προσέθετα και τον όρο noise για να καλύψω πλήρως τα μουσικά είδη που ακούγονται στον δίσκο αυτόν. Είναι κάτι μεταξύ Khanate και Eagle Twin. Ανά φάσεις και στα ήρεμα μέρη τους μπορείς να τους παρομοιάσεις και με τους Samothrace, Tombs, Ramesses και Atriarch. Ιδιαίτερα θα αρέσουν και σε φίλους του θορύβου, τύπου Menace Ruine, Locrian, Jodis και The Angelic Process.

Οι πέντε συνθέσεις του άλμπουμ, εξαιρώ το "Clarify" που είναι ένα electronic harsh noise συνθετικό πείραμα, κινούνται στο ίδιο αργό, ξεσκισμένο και αποκρουστικό τέμπο που έχουμε συνηθίσει. Απεγνωσμένο, δυνατό, άμοιρο, σκοτεινό και ιδιαίτερα ακραίο στον ήχο. Μισάνθρωπο, μηδενιστικό και σάπιο στο ύφος. Το "Rape", πρώτο κομμάτι, σε βομβαρδίζει, σε χτυπά και πραγματικά σε βιάζει. Noise και βαρύγδουπα αργά τύμπανα με παραμορφωμένες επιμονές και μονότονες νότες στα έγχορδα. Ουσιαστικά ακούς χτυπήματα προς κάθε κατεύθυνση και ουρλιαχτά από πάνω τους. Μετά τα τρία πρώτα λεπτά, ο θόρυβος καταλαγιάζει και ένα μαύρο ατμοσφαιρικό sludge έρχεται να κατσικωθεί στο σβέρκο σου. Βασανιστικό και σιχαμένο μέχρι το τέλος, σου τρώει τα σωθικά. Θα το πω πολλές φορές, αλλά είναι ακραίο... Στη συνέχεια το "The Impetus Bleeds" σχετικά πιο βατό, καθώς ακολουθεί ένα πιο περπατημένο sludge / doom ύφος με περισσότερο μελωδικές κιθάρες (ο Σατανάς να τις κάνει μελωδικές!). Δημιουργεί το απόλυτο σκότος. Ουρλιάζει και σπαράζει μπροστά σου. Αργό σαν θάνατος και βαρύ σαν βράχος. Όμορφες κιθάρες (που είδα την ομορφιά...) συνοδεύουν τα πλέον τραβηγμένα και ακραία (είπα πάλι ακραία!) φωνητικά. Μετά είναι το "Directional". Εδώ αντιλαμβάνεσαι νότες, μπασογραμμές και κρατάς συγκεκριμένο ρυθμό στο headbanging. Αν και εξίσου αργόσυρτο με τα προηγούμενα, βγάζει κάτι πιο ατμοσφαιρικό και doom metal. Η σύνθεση αυτή είναι καλοχτισμένη πάνω σε σκληρά feedback. Διακρίνεις μια μοντέρνα διάθεση, αντιλαμβάνεσαι εκπληκτικές παραμορφώσεις και εφέ και χαμογελάς τρομαγμένος στο δαίμονα που αρχίζει να σε κατασπαράζει. Αυτά τα industrial noise πειράματα που ακούγονται πίσω, ανατριχιάζουν κάθε σημείο δέρματος σου και εξυψώνουν την τετράδα από το Σικάγο. Το «πάρ’ τα στα μούτρα» "Rhetoric Of No" μπαίνει πολύ δυνατά. Είναι heavy και χαμογελάει πονηρά. Γρονθοκοπεί άσχημα και διατηρεί ένα ασύμφωνο βάθος στον ήχο. Μετά τα πρώτα μπουνίδια, καταλαγιάζει και σε πνίγει με βασανιστικό και σάπιο doom για να σε αποτελειώσει με θεοπάλαβα περάσματα που το καθιστούν ένα από τα καλύτερα noise metal κομμάτια. Αφού τσιτώσεις με τα drone/noise μορφώματα του "Clarify", όπως είπα και παραπάνω, όλα κλείνουν με το "Disambugation". Πένθιμο, το ίδιο βαρύ με όλο το δίσκο, αλλά περισσότερο ψυχεδελικό, νωχελικό και σε στιγμές, black metal. Είναι επικίνδυνο και εκπληκτικά επίπονο. Σου καρφώνει με μια βαριοπούλα, ένα τεράστιο καρφί στο στέρνο. Εσύ ματώνεις και ζητάς κι άλλο. Είναι τρελό. Είναι παρανοϊκό.

Άρρωστο, πανέμορφο, εμπνευσμένο, σκοτεινό και ακραίο... Δεν θα το αντέξουν πολλοί. Δεν θα το ζητήσουν πολλοί. Δεν θα το διασκεδάσει με την γνωστή ένοια, κανείς. Θα σε διαλύσει και θα σε αφήσει ανήμπορο να αντιδράσεις. Κολασμένο. Πρώτη φορά παίζω τόσο ξύλο με τον ήχο. Τι άλλο να πεις. Αυτή η λέξη τα λέει όλα. ΑΚΡΑΙΟ!