In Flames

Οι In Flames, μαζί με τους Dark Tranquillity, αποτέλεσαν τους δημιουργούς του νέου σουηδικού Death ήχου: πήραν τις καφρίλες της μεγάλης σουηδικής σχολής και αφού τις ανάμειξαν με μπόλικη μελωδία, έβαλαν την χώρα τους στον metal χάρτη. Μέχρι το “Clayman” και το live που ακολούθησε, οι In Flames έπαιζαν μελωδικό σουηδικό death με πολύ μεγάλη επιτυχία. Όμως από εκείνες τις μέρες είχε φανεί πως αυτός ο ήχος τους είχε πάει μέχρι το σημείο που μπορούσε και πως χρειαζόταν άμεσα μια αλλαγή πλεύσης, για να μην κουράσουν και να μην κουραστούν. Αυτή η προσπάθεια άρχισε με το προηγούμενο album του group, “Reroute To Remain” και ολοκληρώνεται με το “Soundtrack To Your Escape”. Στο “STYE” οι In Flames ωριμάζουν, αντιλαμβάνονται καλύτερα τον νέο τους ήχο και μας δίνουν ενα album πιο μεστό, που σε αντίθεση με το προηγούμενο «συγχυσμένο», ξέρει τι θέλει να πει και κυρίως το πως να το πει.

Τι σημαίνει όμως νέοι In Flames; Νέοι In Flames σημαίνει περισσότερα samples, λιγότερες πολύ μελωδικές κιθάρες (χωρίς αυτές να απουσιάζουν), πιο καθαρά φωνητικά (όχι όμως πεντακάθαρα - απλώς οργισμένα), λιγότερα brutal (κυρίως στα ρεφρέν), και πολλές μπουκωμένες κιθάρες, που προσωπικά μου θύμισαν τον ήχο κυμάτων που σκάνε στα βράχια, όταν έχουν αρχίσει οι πρώτες φθινωπορινές βροχές. Αν σε αυτά προσθέσετε την πεντακάθαρη παραγωγή, σήμα κατατεθέν του group, καθώς και κάποια φωνητικά και πλήκτρα που θυμίζουν black metal (!) τότε έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα του τι πρόκειται να ακούσετε. Το album περιέχει και μια «μπαλάντα» (με όλη την υπερβολή και την ειρωνία που περιέχει η φράση «μπαλάντα In Flames»), που θυμίζει έντονα τις παλαιότερες ακουστικές στιγμές του group, αν τις επενδύσεις με βελούδινα φωνητικά.

Τι με έφτιαξε: Το γεγονός ότι οι In Flames παίζουν πλέον περισσότερο εγκεφαλική μουσική, που σε συνδυασμό με το πολύ προσεγμένο artwork του cd (όπως και στο προηγούμενο album και εν αντιθέσει με τα παλαιότερα που νομίζεις ότι τα είχαν φτιάξει με μαρκαδόρους και τις χειρότερες γραμματοσειρές του word) καταφέρνουν επιτέλους να σε παρασύρουν σε μια ουσιαστικότερη ενδοσκόπιση της μουσικής τους και σε εναν σαφή προσδιορισμό της ουσίας της οργής τους. Τα samples προσθέτουν σε φάσεις τον φωτουριστικό-space χαρακτήρα που είχε να εμφανιστεί από το “Jester Race” και γενικότερα η μουσική τους σου δίνει πλέον την αίσθηση της εξέλιξης.

Τι με χάλασε: Τα κομμάτια μοιάζουν πολύ και εκτός της μπαλάντας, παραπέμπουν στο πρώτο single “The Quiet Place”, με το κομμάτι αυτό να αποτελεί μάλλον το highlight του δίσκου. Οι έντονες μελωδίες που μας τρέλαιναν στο παρελθόν έχουν υποχωρήσει και η μουσική τους έχει γίνει λιγότερο «χορευτική». Το album επίσης αποτελεί σαφή συνέχεια του προηγούμενου και αν το συνειδητοποιήσεις γρήγορα αυτό, καταρρέει η όποια αναμόνη για έκπληξη και πρωτοτυπία. Αρκετά τσαμπουκαλεμένα μεν φωνητικά, αλλά λίγα brutal και περισσότερα καθαρά θα στεναχωρήσουν σίγουρα κάποιους πιο hardcore οπαδούς, αλλά θυμηθείτε πως εδώ μιλάμε για τους In Flames και όχι για τους Cannibal Corpse.

Εν κατακλείδι: Οι φανατικοί το έχουν ήδη, αυτοί που γούσταραν το προηγούμενο album να το πάρουν, αυτοί που γούσταραν τον προηγούμενο ήχο να μην το πάρουν, αυτοί που ψάχνουν πολύ μελωδία ας ακούσουν Children Of Bodom, αυτοί που γουστάρουν πολύ brutal ας ακούσουν Cannibal Corpse και εγώ που γουστάρω In Flames άκουσα ένα σοβαρό αλλά ελάχιστα πρωτότυπο album, που δεν με συγκλόνησε μεν, αλλά και δεν με απογοήτευσε. Το album πιστεύω πως δε θα αποφέρει νέους οπαδούς στο group, αλλά αποτελεί μια σαφή απόδειξη του τι θα παίζουν από εδώ και πέρα οι In Flames. Συνιστάται κυρίως σε οπαδούς συναισθηματικά δεμένους με το group (Hey Alkis!). End of transmission...