Imelda May

Tribal

Decca (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 24/06/2014
Δεν ξέρω αν μπορούμε ρεαλιστικά να μιλάμε για υποψήφιες που συνωστίζονται, αλλά η Imelda May διατηρεί επάξια τον τίτλο της «rockabilly queen»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Την γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Η Imelda δεν ανήκει με τίποτα στην κατηγορία εκείνη των γυναικών που περνούν απαρατήρητες. Από κάθε πλευρά. Κι αν συμπεριλαμβάνω στο όλο «πακέτο» και την εμφάνισή της, αυτό το κάνω διότι σχετίζεται άμεσα με τη μουσική της. Μπορεί να μην είναι από τις γυναίκες εκείνες που, όταν τις δεις στο δρόμο, χάνεις τον έλεγχο και πέφτεις πάνω στην κολόνα της ΔΕΗ, αλλά ακτινοβολεί από ζωντάνια (θα έλεγα «μπρίο», αλλά η λέξη με ανατριχιάζει γιατί μου θυμίζει προπολεμικές εποχές...). Λοιπόν, ας λείπουν οι «βαρυσήμαντες» αναλύσεις. Μόλις είπαμε ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που κάνει τη μουσική της ξεχωριστή. Κι αυτό για να το καταλάβετε, πρώτα το βλέπετε και μετά το ακούτε. Δείτε, για παράδειγμα την περίφημη διασκευή του "Tainted Love" στο live του Jools Holland ή οποιοδήποτε άλλο clip της και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Αυτή η δεδομένη ζωντάνια και το ατελείωτο κέφι υπάρχει και στο "Tribal", που θα ικανοποιήσει όχι μόνο κάθε αξιοπρεπή οπαδό του rockabilly, αλλά και κάθε καθαρόαιμο rock 'n' roller. Με άλλα λόγια, η ιστορία στον τέταρτο δίσκο της συνεχίζεται από εκεί ακριβώς που την άφησε το "Mayhem" (2010), δηλαδή με έξυπνα τραγούδια που αρέσκονται να κινούνται στο ευρύ φάσμα του ηπιότερου psychobilly και της pop, με εντονότερο το φλερτ προς τη δεύτερη. Κι εδώ θα βρείτε ακούραστα κρουστά, γρήγορες κιθάρες και, φυσικά, τα παντοδύναμα φωνητικά της Ιρλανδέζας ερμηνεύτριας.

Πιστεύω πως και πάλι οι καλύτερες στιγμές είναι οι πιο κεφάτες, αν και οι μπαλάντες μου φαίνονται πιο προσεγμένες από ποτέ. Το φερώνυμο τραγούδι που λοξοκοιτάζει τους Cramps, το "It's Good To Be Alive", το "Five Good Men", το "The Right Amount Of Wrong" σε στυλ Eddie Cochran, αλλά και το χρησιμοποιούμενο ως εμπροσθοφυλακή "Wild Woman" (άμα μια γυναίκα πατήσει τα σαράντα...), εκπληρώνουν επάξια τις προσδοκίες μας για δυνατή και γεμάτη ζωντάνια μουσική. Στον αντίποδα, θα βρείτε το bluesy "Wicked Way", το "Gypsy In Me", το "Hellfire Club" που θυμίζει Johnny Cash και το αφιερωμένο στην κορούλα της "Little Pixie". Για σιγά, από "Wild Woman" τώρα μας βγαίνει «μανούλα»; Δεν μασάμε, το πιάσαμε το υπονοούμενο: είναι και τα δύο. Διαλέξετε και πάρετε: και στα δύο ακούγεται εξίσου καλή. Αφού μας έκανε (και πάλι;) να ασχοληθούμε με το rockabilly...
  • SHARE
  • TWEET