Ihlo

Ντεμπούτο, σχεδόν self-released, με τέτοιο όνομα μπάντας, τέτοιο εξώφυλλο, τέτοια γραμματοσειρά, καμία ανάμειξη των μελών σε οποιοδήποτε γνωστό project, μηδενική προώθηση ή υποψία hype... Πραγματικά, δεν μπορώ να βρω κάποιο στοιχείο της αύρας του το οποίο να προϊδεάζει -στη δική μου οπτική τουλάχιστον- για τη δισκάρα που είναι το “Union”. Ακόμα καλύτερα. Τέτοιες περιπτώσεις χρειάζονται για να καταπολεμούν το μουσικό profiling που εκούσια κάνω. Μια ακρόαση αρκεί για να αποδείξει του λόγου το αληθές. Εξαιρετική παραγωγή, κολλητικές μελωδίες, προοδευτικές τεχνικές, φωνάρα, αποτέλεσμα με συνοχή και βάθος. Μερικές δεκάδες ακροάσεις ακόμα και δεν μπορείς παρά να τους βγάλεις το καπέλο.

Οι Ihlo ξεκίνησαν την άνοιξη του 2016 ως ένα project ηλεκτρονικής/ambient μουσικής μεταξύ του Phil Monro και του Andy Robinson, κάτι που απέχει παρασάγγας από το αποτέλεσμα που προέκυψε. Τα μόνα χνάρια αυτού του παρελθόντος εντοπίζονται στον χαρακτήρα των background πλήκτρων και στα προγραμματισμένα ηχητικά στοιχεία που εμπλέκονται συχνά στην παραγωγή με φοβερό τρόπο. Ως εκεί, όμως, διότι η τελική εκδοχή των Ihlo κινείται ξεκάθαρα σε φόρμες μοντέρνου progressive metal/rock. Ο Monro (κιθάρα/παραγωγή) και ο Robinson (φωνή) παραμένουν οι κύριοι μοχλοί της μπάντας, στην οποία προστέθηκε ο Clark McMenemy ως υπεύθυνος των τυμπάνων. Μόνιμος μπασίστας προς το παρόν δεν υπάρχει.

Κυρίαρχες πηγές επιρροών είναι οι ακόλουθες... Καταρχάς, ο Steven Wilson μέσω όλων των project του - στο άλμπουμ θα συναντήσουμε αρκετά ευρήματα του κορυφαίου συντοπίτη τους, ορισμένες φορές αυτούσια μα πανέμορφα δοσμένα. Κατά δεύτερον, το djent-άρισμα στις κιθάρες παρατηρούμε να προέρχεται από την ελαφρά ταξιαρχία του mainstream djent, βλέπε Periphery-Tesseract κτλ. Κατά τρίτον, ολόκληρος ο μοντέρνος progressive metal/rock ήχος, όπως αυτός παρουσιάζεται είτε στην Αυστραλία (έντονη η παρουσία των Karnivool και Caligula’s Horse εδώ), είτε στον υπόλοιπο κόσμο (τα ενθουσιώδη μέρη των Dear Hunter και η μεταλλική ατμόσφαιρα των Leprous). Αν οποιοδήποτε από αυτά τα ονόματα σου έκανε κλικ - ή όλα όπως σε εμένα - το "Union" είναι απαραίτητο άκουσμα.

Το σημαντικό είναι πως οι επιρροές είναι σωστά επιλεγμένες. Το ακόμα σημαντικότερο είναι πως όλα μπαίνουν σε ένα καζάνι του οποίου το απόσταγμα μυρίζει εμπειρία, ταλέντο, έμπνευση και καλώς εννοούμενο ηχητικό επαγγελματισμό. Οι Ihlo ξέρουν πάρα πολύ καλά το άθλημα και αυτό είναι κάτι παραπάνω από εμφανές σε φοβερές κομματάρες όπως το "Starseeker" και το "Parhelion". Φτάνοντας προς το τέλος, παρατηρούμε πως περνούν ακόμα και το τεστ της μακροσκελούς σύνθεσης, αφού το "Coalescence" εκτείνεται πάνω από 15 λεπτά και παραμένει μία από τις δυνατότερες συνθέσεις. Πραγματικά, δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα παραπάνω.

Bandcamp