Iggy Pop

Θα ήταν ύβρις να αναρωτηθεί κανείς, ακόμη και σε επίπεδο ρητορικής ερώτησης, αν ο Iggy Pop έχει να αποδείξει κάτι το 2019. Ένας καλλιτέχνης με την ιστορία του, που μας έχει αφήσει άπειρες φορές με το στόμα ανοιχτό, που δίνει ακόμη σπουδαίες συναυλίες, όπως διαπιστώσαμε και φέτος το καλοκαίρι, και που ακόμη, στα 72 του, βγάζει κορυφαίους δίσκους όπως το "Post Pop Depression", μπορεί απλά να κάνει ό,τι θέλει κι εμείς ως κοινό οφείλουμε να αισθανόμαστε τυχεροί που δισκογραφεί ακόμη.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν θεωρώ πως πρέπει να δούμε και το "Free", τη νέα του δουλειά δηλαδή, σε συνεργασία με τους Sarah Lipstate (Noveller) και Leron Thomas, δύο καλλιτέχνες που ο Iggy Pop ανακάλυψε μέσω της ραδιοφωνικής του εκπομπής στο BBC Radio 6 Music και στη συνέχεια επιδίωξε να συνεργαστεί μαζί τους. Βέβαια, ο Iggy στον συγκεκριμένο δίσκο δεν έχει συμβάλει στις συνθέσεις επιλέγοντας αυτή τη φορά να περιοριστεί στο ρόλο του τραγουδιστή.

Σε αντίθεση λοιπόν με το προηγούμενο δισκογραφικό του πόνημα, ο James Newell Osterberg Jr. εδώ φαίνεται να κινείται ηχητικά πιο κοντά στο "Préliminaires" του 2009 και στο "Après" του 2012, ενώ παράλληλα διατηρεί στοιχεία απ’ όλη την καριέρα του και ειδικά από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, όταν και συνεργάστηκε εκτενώς με τον David Bowie. Και παρόλο που οι προϋποθέσεις είναι ιδανικές, τελικά το συνολικό αποτέλεσμα, αν και αξιοπρεπές, καταλήγει σε μεγάλο βαθμό άνισο.

Μπορεί βέβαια αυτό να έχει να κάνει με την επιλογή της σειράς των κομματιών καθώς το πρώτο κομμάτι του "Free", το εκπληκτικό "Loves Missing", είναι παράλληλα και το highlight του δίσκου, με αποτέλεσμα η κατηφόρα από εκεί και πέρα να είναι μονόδρομος. Και μπορεί οι πειραματισμοί του "Sonali" και η εθιστική γκρούβα του "James Bond" να πετυχαίνουν να κρατήσουν ψηλά το ενδιαφέρον, η συνέχεια όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι αντάξια. Με εξαίρεση το αξιοπρεπέστατο "Glow In The Dark", οι υπόλοιπες συνθέσεις κινούνται κάπου μεταξύ αδιάφορης ambient και προβλεπόμενης jazz με τον Iggy Pop κυρίως να απαγγέλει και να χαζοτραγουδά.

Και πάλι όμως, αυτό δεν θα με ενοχλούσε τόσο αν όλος ο δίσκος ήταν κάπως έτσι. Γιατί παρόλο που π.χ. το "We Are The People", σε στίχους Lou Reed, δεν είναι μουσική του γούστου μου, θα το καταλάβαινα και θα το έκρινα αλλιώς εντός ενός άλμπουμ με πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το πρόβλημα είναι πως το "Free" στην πραγματικότητα είναι δύο δίσκοι που δεν συνδέονται ιδιαίτερα και που το πρώτο μισό είναι τρομαχτικά πιο ενδιαφέρον από το δεύτερο.

Φυσικά, όπως νομίζω έκανα σαφές εξαρχής, ο Iggy Pop έχει κατακτήσει το δικαίωμα να κάνει ο,τι του φανεί χωρίς να μπορούμε εμείς να τον κρίνουμε αυστηρά για επιλογές που μπορεί να μας κακοφαίνονται. Στην τελική, το ότι το "Free" δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας του δεν είναι και κάτι που με έκανε να πέσω από τα σύννεφα.

Το γεγονός όμως ότι ο Iggy, σε αυτή την ηλικία, συνεχίζει να είναι όχι απλά ενεργός αλλά, παράλληλα, επίκαιρος ηχητικά είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα που ελάχιστοι καλλιτέχνες έχουν πετύχει. Η νέα του δουλειά, παρά τα προβλήματα που έχει, είναι ένα αρκετά γοητευτικό άλμπουμ που αρκετοί θα ήθελαν να έχουν κυκλοφορήσει. Για τον Iggy Pop όμως, είναι απλά ένα ακόμη καλλιτεχνικό λιθαράκι στον τοίχο με τις επιτυχίες του πριν να ξεκινήσει το επόμενο μουσικό του ταξίδι. Το ότι δεν ξέρουμε πώς θα μοιάζει αυτό, μάλλον αποτελεί και τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική επιτυχία του.