Ian Anderson

Thick As A Brick 2: Whatever Happened To Gerald Bostock?

EMI (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 18/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

"Thick As A Brick 2", λοιπόν, ή αλλιώς «πού 'σαι νιότη που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος». Σε έναν συμβολισμό που ίσως ούτε ο ίδιος ο Ian Anderson αντιλήφθηκε, επιστρέφει στο πιο ειρωνικό, πιο δεικτικό, πιο αντισυμβατικό άλμπουμ που δημιουήργησε ποτέ με τους Jethro Tull, με μία ...σύμβαση. Το sequel!

Το αυθεντικό "Thick As A Brick" πίσω στο 1972 ήταν στην πραγματικότητα η απάντηση του Anderson σε όσους του καταλόγιζαν ότι φτιάχνει prog rock concept δίσκους. Σε μία έξαρση εκδικητικότητας και σαρκασμού, αναμεμειγμένων με μεγαλοφυία, αποφάσισε να ηχογραφήσει τη «Μητέρα όλων των prog rock concept άλμπουμ» που θα αφηγείτο την απίθανη ιστορία ενός βραβευμένου οκτάχρονου ποιητή. Και που για πολλούς παραμένει η καλύτερη στιγμή στην καριέρα του. Η αλήθεια είναι ότι υπό αυτή την οπτική, αφού ό,τι αξίζει να κάνεις αξίζει και να το παρακάνεις, ο Ian Anderson τραβάει ακόμα περισσότερο τη φάρσα κυκλοφορώντας τη συνέχειά της. Πράξη θεμιτή αν όντως γίνεται με τόσο ανάλαφρη διάθεση και όχι ως στρατηγική εμπορικής επανόδου ή διαφημιστικού τρυκ.

Η αλήθεια είναι ότι το "Thick As A Brick 2" ακροβατεί στο ενδιάμεσο πολλών ιδεών. Από τη μία δεν ακολουθεί την τόλμη του προγόνου του να εκτείνεται σε δύο (θα μπορούσε να είναι και μόνο ένα πλέον λόγω CD) τραγούδια εικοσάλεπτης διάρκειας. Αντίθετα, εδώ έχουμε πολλές μικρές συνθέσεις διάρκειας single ή και μικρότερες. Από την άλλη η συνοχή και η ροή, τόσο μουσική όσο και στιχουργική, από το ένα track προς το άλλο δεν διακόπτεται. Επίσης, αναζητώντας τον ήρωα του πρώτου δίσκου 40 χρόνια μετά (παρουσιάζει πέντε διαφορετικές εκδοχές της ζωής του), ενώ διατηρεί το χιούμορ και την αφέλεια του θέματός του, καταλήγει ως μία πιο σκοτεινή και μελαγχολική σπουδή πάνω στην ηλικία. Και το σημαντικότερο, δεν το κυκλοφορεί υπό το όνομα των Jethro Tull αλλά ως solo κυκλοφορία. Κι ας συμμετέχουν όλοι οι σύγχρονοι Jethro Tull. Όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι εκτός από τους πιο παλιούς, τον Martin Barre στην κιθάρα και τον Doane Perry στα τύμπανα. Στη θέση τους οι αντικαταστάτες τους στην περιοδία του 2011, Florian Opahle και Scott Hammond.

Παραδόξως, ανιχνεύοντας τις συνδέσεις με το αρχικό δημιούργημα, μπορεί να μας ξεφύγει το πιο σημαντικό μουσικό στοιχείο. Το "Thick As A Brick 2" ενσωματώνει τα περισσότερα από τα στοιχεία της σταδιοδρομίας τους. Φυσικά υπάρχουν οι παραπομπές -κλείσμο ματιού- προς γνώριμες φράσεις και μελωδίες του πρώτου άλμπουμ, αλλά εμφανώς ο Anderson δεν κάνει εκπτώσεις σε ό,τι έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Από το folk "A Changing Of Horses" μέχρι το πιο «ροκάκι» "Swing It Far" και από το proggy "Pebbles Instrumental" μέχρι τα, με σφραγίδα, «παιδιά» του "Banker Bets, Banker Wins" και "Old School Song", υπάρχει κάτι αδιαμφισβήτητα Jethro Tull-ικό που διαπερνάει όλο το γενεαλογικό τους δέντρο για να καταλήξει ως ισοδύναμο των καλών στιγμών της δεκαετίας του '80.

Η φωνή του Anderson ήταν ένα ζητούμενο για όσους τον είχαν δει από κοντά στις πρόσφατες συναυλίες του, αλλά είτε λόγω της ευκολίας του στούντιο είτε λόγω της έξυπνης διαχείρισης των φωνητικών χορδών και την πιο συγκρατημένη ερμηνεία του, ο Anderson ακούγεται φρέσκος και εκφραστικός όσο πάντοτε. Ακόμα και στις λιγοστές πρόζες που χρησιμεύουν για να προχωρήσουν την ιστορία, η φωνή του διακατέχεται από απαράμιλλη μελωδικότητα και θεατρικότητα.

Τελικά, ενώ θα μπορούσε με ευκολία να ισχυριστεί κανείς ότι το "Thick As A Brick 2" είναι πέραν του αναμενομένου καλό και ένα πολύ πιο ταιριαστό φινάλε (;) στη δισκογραφία των Jethro Tull από ότι το "J-Tull Dot Com" ή φυσικά το "Christmas Album", ο Anderson πήγε και το κυκλοφόρησε στο όνομά του. Ξεροκέφαλος μέχρι τέλους!

  • SHARE
  • TWEET