I Am Giant

Life In Captivity

Giant Sound (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 12/04/2018
Ένα παραπάνω από αξιοπρεπές αντίο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν ξεκινάς από την Νέα Ζηλανδία έχοντας ως σκοπό να πετύχεις στον στίβο της rock μουσικής, τότε οι πιθανότητες δεν είναι μαζί σου. Αλλά οι Shelton Woolright και Paul Matthews το είχαν πείσμα και μετακόμισαν στο Λονδίνο για να πετύχουν τον στόχο τους, με την επιτυχία να έρχεται παραδόξως πίσω στην Αυστραλία, με την κυκλοφορία του καταπληκτικού εκείνου "The Horrifying Truth", το 2011. Το 2014 κυκλοφόρησαν το εξίσου πολύ δυνατό "Science & Survival" και τώρα με το τρίτο full length άλμπουμ τους ανακοινώνουν το πρόωρο τέλος της διαδρομής τους. Μάλλον ο δρόμος δεν γίνεται πιο εύκολος, όσο μακριά κι αν φτάσεις.

Παρά τις επιμέρους αλλαγές μελών, ο ηχητικός πυρήνας των I Am Giant παραμένει σταθερός στο "Life In Captivity", όπως και η ποιότητα των συνθέσεών τους. Κάποιες στιγμές δίνουν την εντύπωση ότι πήγαν λίγο πιο κοντά στο ύφος των Biffy Clyro (ήτοι έγιναν πιο Βρετανοί και λιγότερο Αυστραλοί), ενώ η ανάληψη των φωνητικών από τον κιθαρίστα Aja Timu έφερε και κάποια πιο επιθετικά φωνητικά εδώ κι εκεί, όπως στο εναρκτήριο "Just A Fucking Lie".

Οι πιο «διασκεδαστικές» στιγμές τους συνεχίζουν να είναι στις ποιοτικά radio friendly συνθέσεις τους, όπως στο "Rear View", στο "Dead Flower" και στο "Don't Look Back" με την κιθαριστική μελωδία που θα μπορούσε να γίνει ως και σύνθημα στα χείλη Maidenάδων.

Το "Life In Captivity" είναι μάλλον το λιγότερο καλό εκ των τριών άλμπουμ που πρόλαβαν να βγάλουν οι I Am Giant, αλλά παραμένει αρκετά καλό, περιλαμβάνοντας μοντέρνο rock που δεν είναι τετριμμένο και παρόλο που είναι εμπορικό δεν επιτηδευμένα φτιαγμένο για να κολλήσει σε προκαθορισμένες playlist.

Είναι κρίμα να τα παρατάνε τέτοιες μπάντες, αλλά όποιος ξέρει την πραγματικότητα εκεί έξω δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Κι αν αλλάξουν άποψη στο μέλλον, η επιστροφή τους θα είναι καλοδεχούμενη.

  • SHARE
  • TWEET