Hurtsmile

Μεγάλο πράγμα οι αδερφικοί δεσμοί. Αν ρωτούσατε τους κυρίους Mark και Gary Cherone πιθανότατα θα σας έλεγαν το ίδιο. Ο δεύτερος, με τη μπάντα του, τους Extreme, έκανε θραύση στα τέλη των '80s / αρχές '90s στην Ιαπωνία (κυρίως) και έγινε παγκόσμια γνωστός από τη θητεία του στους Van Halen, την τριετία 1996-1999. «Souvenir» από εκείνη τη συνεργασία, το "Van Halen III".

Η νέα χιλιετία τον βρήκε λίγο «χαμένο» δισκογραφικά, με πιο αξιοσημείωτη προσπάθεια του το πρώτο άλμπουμ των Extreme μετά από δεκατρία χρόνια, το "Saudades De Rock" (2008). Στη νέα δεκαετία, λοιπόν, αποφάσισε να δώσει το στίγμα του άμεσα, επιχειρώντας κάτι καινούργιο. Με συνοδοιπόρο τον κιθαρίστα αδερφό του, Mark, δημιούργησε τους Hurtsmile και συνέθεσε το ομώνυμο ντεμπούτο τους.

Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Gary Cherone, αυτός ο δίσκος θα σηματοδοτούσε μια προσπάθεια να επιστρέψει στις ρίζες και στις πρώιμες επιρροές του, δημιουργώντας ένα άμεσο rock άλμπουμ, αλλά τα πράγματα εξελίχτηκαν κάπως διαφορετικά. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το υλικό αποδείχτηκε πολύ πιο ευρύ, πιο πολυδιάστατο και με περισσότερη ποικιλία απ' όση αρχικά σχεδίαζε.

Τι σημαίνει αυτό για το άλμπουμ όμως; Η ποικιλία είναι εκεί. Αυτό είναι δεδομένο. Και για του λόγου το αληθές, από τη στιγμή που θα πατήσετε το play έχετε να ακούσετε πολλά πράγματα. Ο Gary Cherone παίρνει το αγριεμένο βλέμμα του Brent Smith ("Stillborn"), χορεύει σε Queenικούς ρυθμούς (εισαγωγή του "Love Thy Neighbor"), δίνει μια «μυρωδιά» από Lennon/McCartney ("Painter Paint"), φορά την ξανθιά χαίτη του Robert Plant ("Beyond The Garden/Kicking Against The Goads") και με τη συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας, μιας ένρινης φωνής και του τονισμού των καταλήξεων, μας διηγείται την ιστορία ενός αστυνομικού που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στο... "Masters Of War" - α... όχι, γράψτε λάθος, στο "The Murder Of Daniel Faulkner (4699)". Αποκορύφωμα, η στιγμή που κάνει ράστα το μαλλί, παίρνει στα χείλη ένα «τσιγαράκι» και ερμηνεύει μια reggae εκδοχή του "Just War Theory", του κομματιού που ανοίγει το δίσκο.

Εκτός απ' όλα αυτά βέβαια, το κλασικό funkίζον hard rock των Extreme δε θα μπορούσε να μην περάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο άλμπουμ, αφού τα "Love Thy Neighbor", "Tolerance Song", "Set Me Free" και "Just War Theory", παρέα με το δυναμικότατο και οργισμένο "Kaffur (Infidel)", είναι εκ των κορυφαίων στιγμών του. «Ωραία περίπτωση» και το "Slave", με το Extreme-style ρεφραίν και την ιδιαίτερη δομή του.

Το ντεμπούτο των Hurtsmile, λοιπόν, στα αυτιά μου, ηχεί ως μια προσπάθεια του Gary Cherone να «χωρέσει» διάφορες επιρροές του σε 49 λεπτά μουσικής. Επιτυχημένα ή όχι είναι το θέμα. Αν επικεντρωθούμε σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά, τότε οφείλουμε να παραδεχτούμε την πολύ καλή και προσεγμένη δουλειά που έχει γίνει, τόσο στη σύνθεση, στους στίχους, στις ερμηνείες, όσο και στην άψογη παραγωγή. Ωστόσο, αν δώσουμε βάση στο σύνολο του δίσκου και στην αίσθηση που μας αφήνει αυτός από την αρχή μέχρι το τέλος του, τότε η πραγματικότητα είναι πως δεν επιτρέπει στον ακροατή να τον αφομοιώσει ως ένα ενιαίο έργο. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, όπως και να έχει, είναι ένα συμπαθητικότατο δείγμα σύγχρονου hard rock, με πολλά και διαφορετικά στοιχεία, τα οποία μοιάζουν να δένονται αρμονικά στο κάθε κομμάτι ξεχωριστά.