House Of Lords

Η επαφή του ελληνικού κοινού με το poser και το aor είναι γνωστό ότι δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη. Μάλλον σαν επιφανειακή και εφήμερη σχέση μοιάζει που την δένουν κατά καιρούς τα οποιαδήποτε κομμάτια ξεχωρίζουν και φτάνουν να χαρακτηριστούν hitakia.

Αυτός μάλιστα είναι ο λόγος που οι House Of Lords δε χαίρουν της εκτίμησης που τους αρμόζει στη χώρα μας, γεγονός που αποδείχτηκε με την πολύ περιορισμένη προσέλευση κοινού στην προ μερικών ετών παρουσία τους επί ελληνικού εδάφους.

Οι House Of Lords όμως, πάντοτε συνεπείς -δισκογραφικά- απέναντι στους οπαδούς τους, τους χαρίζουν απλόχερα το ταλέντο τους στη σύνθεση και την απόδοση μελωδικών κομματιών, που εμένα προσωπικά δε θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να με αφήσουν αδιάφορο. Το "Come To My Kingdom", λοιπόν, φαντάζει άξιος απόγονος κάθε προηγούμενης δουλειάς του group και δη του ομώνυμου και του καταπληκτικού "Demons Down".

Ότι αγάπησε ποτέ κανείς στο συγκρότημα, αυτό θα βρει μέσα στο "Come To My Kingdom". Εξαιρετικές συνθέσεις που αποτελούν τις γερές βάσεις, πάνω στις οποίες έχτισαν οι House Of Lords τη νέα αυτή προσπάθεια. Θα έλεγα μάλιστα ότι σε αυτό τον τομέα το εν λόγω album υπερτερεί σε σχέση με τα πιο πρόσφατα και τα μετά-reunion albums "Power And The Myth" και "World Upside Down". Αυτές οι βάσεις όμως δε θα μπορούσαν παρά να στηρίξουν ένα πανέμορφο και χρωματιστό οικοδόμημα το οποίο στολίζει ο Jimi Bell με τα κιθαριστικά του licks και ο James Christian με τη χαρακτηριστική χροιά του. Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει και η εμφάνιση των μελών της μπάντας να μη θυμίζει σε τίποτα το εξώφυλλο του πρώτου album της, αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν όσες δεκαετίες κι αν περάσουν.

Μόνη ίσως αρνητική εντύπωση στο όλο σύνολο της δουλειάς αυτής αποτελεί η απουσία του Gregg Giuffria, ο οποίος αποτελούσε πάντοτε βασικότατο συνθέτη αλλά και σημείο αναφοράς για τη μπάντα. Πραγματικά η παρουσία του στο album θα έδινε μια πιο ολοκληρωμένη μορφή σε αυτό και θα βοηθούσε πολύ στον τομέα της ενορχήστρωσης, καθώς οι μελωδικές γραμμές των πλήκτρων του είναι ίσως το μόνο που λείπει για να μιλάμε για ένα album των '80s που έχει χάσει το δρόμο του μέσα στο χωροχρόνο.

Πολλά κομμάτια που θες να τραγουδήσεις δυνατά το refrain, riffs που συνοδεύουν έναν εξαιρετικό James Christian, ο οποίος σε κερδίζει με την ερμηνεία του ακόμα κι αν σου δίνει την εντύπωση ότι δε δύναται να τολμήσει ούτε καν να διαβάσει πιο ψηλά στο πεντάγραμμο, και ένας Denis Ward (bass - Pink Cream 69) που συνέβαλε τα μέγιστα στον τομέα της μίξης, διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις που αφήνει η πολύ μέτρια παραγωγή του album.

Αν είσαι οπαδός του ασταμάτητου headbanging κάνε πως το "Come To My Kingdom" δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Αν όμως σου αρέσει να χτυπάς ρυθμικά το πόδι σου τραγουδώντας με κλειστά τα μάτια, τότε βρήκες ένα από τα album της χρονιάς για φέτος.