House Of Lords

Όταν ένα σχήμα έχει μονάχα ένα αρχικό μέλος στη σύνθεσή του, δικαιολογείται να δισκογραφεί υπό το όνομα μιας μπάντας που ουσιαστικά πλέον δεν υφίσταται; Λεπτό το θέμα, αλλά το «βιομηχανία» στη φράση «μουσική βιομηχανία», υπάρχει για κάποιο λόγο. Και πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση των House Of Lords, το brand name τους έδειξε πως ήταν μεγαλύτερο απ’ αυτό των μελών του συγκροτήματος.

Αυτό, διότι εδώ και καιρό το μοναδικό σταθερό απ' την αρχή της καριέρας των «Λόρδων», είναι ο frontman James Christian. Και αυτό δεν φαίνεται να έχει επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο το σχήμα, μιας και έπειτα απ' την αναγέννησή του στα 00s, είναι τόσο συνεπές δισκογραφικά, όσο και ποιοτικά. Ναι, κανένα άλμπουμ τους δεν ξαναδημιούργησε τον τροχό, δεν άφησε όμως και την αίσθηση της «αγγαρείας» ή της αντιγραφής περασμένων μεγαλείων. Το συγκρότημα ξέρει καλά σε τι ειδικεύεται και τι θέλουν οι οπαδοί του. Σίγουρα όχι και ο συναρπαστικότερος δρόμος, η αλήθεια είναι όμως ότι ακολουθώντας τον, οι «νέοι» House Of Lords, όχι μόνο δεν έχουν απογοητεύσει μέχρι σήμερα (με την εξαίρεση του ιδιαίτερου "The Power And The Myth"), αλλά έχουν κυκλοφορήσει και μερικούς υποδειγματικούς melodic hard rock δίσκους.

Τρία χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, οι Αμερικανοί επιστρέφουν με το "Precious Metal". Ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, καθώς στο περσινό του σόλο άλμπουμ, ο Christian έδειξε να γέρνει προς το AOR, περισσότερο απ' όσο μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια με τους House Of Lords. Σήμαινε άραγε ότι και ο ήχος της μπάντας θα ακολουθούσε αυτή τη στροφή; Δεν είχαμε παρά να περιμένουμε να δούμε.

Δεν περιμέναμε και πολύ τελικά, μιας και απ' την αρχή ο δίσκος σου δίνει να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Ο τίτλος του "Battle" σε προϊδεάζει για κάτι «επικό», κάτι που επιβεβαιώνεται κι απ' την εισαγωγή του. Αρκεί η στιγμή βέβαια που θα μπουν τα πλήκτρα, τα οποία δίνουν στη συνέχεια τη σειρά τους σ' ένα βαρύ riff, για να καταλάβεις ότι ακούς τους House Of Lords που ξέρεις. Και δεν θα τους χάσεις στιγμή. Θα βρεις λίγο πιο βαριές συνθέσεις ("Swimmin' With The Sharks", "Permission To Die", "Raw"), θα βρεις τα γνωστά bigger than life ρεφρέν ("Action", "I'm Breaking Free", "You Might Just Save My Life", "Epic") και φυσικά την απαραίτητη mid-tempo ("Live Every Day (Like It's The Last)", "Enemy Mine") και power ballad ("Precious Metal") δόση. Δεν μοιάζει να λείπει τίποτα. Το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι λοιπόν ικανοποιητικότατο, σωστά; Σωστά, αλλά...

Ναι, στο "Precious Metal" υπάρχουν όλα τα στοιχεία στα οποία μας έχουν συνηθίσει οι House Of Lords, το σύνολο των συνθέσεων που απαρτίζουν τον δίσκο όμως δεν είναι σταθερά σε ένα υψηλό επίπεδο. Βέβαια, το επίπεδο δεν πέφτει ποτέ κάτω του μετρίου, αλλά αυτό που χαρακτηρίζει το εν λόγω πόνημα είναι τα σκαμπανεβάσματα απ' αυτές τις μέτριες στις πραγματικά αξιομνημόνευτες στιγμές. Χαρακτηριστικά, μελωδικά hard rock διαμαντάκια όπως τα "Action", "Enemy Mine" και "You Might Just Save My Life", μοιάζουν να καταπιέζονται από ένα αδιαμφισβήτητα όχι άσχημο, ολίγον τσιμπημένα όμως by the book πρώτο μισό του άλμπουμ.

Κλείνοντας, η το νέο πόνημα των «Λόρδων» αποτελεί -για μια ακόμη φορά- σιγουράκι για κάθε οπαδό του σχήματος, ενώ για όλους τους υπόλοιπους μπορεί να μην είναι το άλμπουμ που θα ακούν παθιασμένα για μήνες, αλλά σίγουρα θα βρουν δυο-τρία κομμάτια που θα λατρέψουν.