Horisont

Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά θεωρώ πως οι Horisont δεν έχουν πάρει την αναγνώριση που ίσως κάποιος μπορούσε να ισχυριστεί πως δικαιούνταν, βάσει της μέχρι σήμερα δισκογραφίας τους. Ειδικότερα για εμάς δε, θυμάμαι στην προ τριετίας εμφάνισή τους στην Αθήνα πως η προσέλευση του κόσμου ήταν απελπιστικά μικρή, κάτι που συνηγορεί στην παραπάνω διαπίστωση. Αρκετά όμως! Το "Odyssey" κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και έχει την δυναμική να τα αλλάξει όλα αυτά προς το καλύτερο για αυτούς.

Οι σημαντικές διαφοροποιήσεις στον καινούργιο δίσκο άπτονται σε δύο τομείς. Η πρώτη έχει να κάνει με την μουσική κατεύθυνση της μπάντας, καθώς πλέον εισάγουν ακόμα περισσότερα prog / space rock στοιχεία, ενώ η δεύτερη αφορά την ερμηνεία του Axel Söderberg, ο οποίος φαίνεται πως κατάφερε να χαλιναγωγήσει την φωνή του και σταμάτησε να ουρλιάζει συνεχώς, χωρίς όμως επ' ουδενί να χάνει σε πάθος. Η παραγωγή του Henrik Magnusson εξυπηρετεί ιδανικά το ρετρό ύφος κάτι στο οποίο βοηθάει αρκετά και η live ηχογράφηση των τραγουδιών. Τέλος, πολύ ωραίο είναι και το εξώφυλλο, το οποίο είναι εφάμιλλης αισθητικής με την μουσική και φέρνει στο μυαλό βιβλία sci-fi θεματολογίας.

Με το καλησπέρα το κουιντέτο από τη Σουηδία πέφτει στα βαθιά και με μια κίνηση που υποδηλώνει απίστευτη σιγουριά και (καλό εννοούμενο) θράσος, μας παρουσιάζουν το δεκάλεπτο έπος "Odyssey". Ένα τραγούδι με φοβερή ποικιλομορφία, όπου ανά πάσα στιγμή τα πάντα μπορούν αλλάξουν. Με πλήκτρα που φέρνουν σε Yes, με βαριά κιθαριστικά θέματα και έξοχα solo και με καταπληκτική ερμηνεία από τον Alex, το ομώνυμο τραγούδι θα αποτελέσει μια μεγαλειώδη σύνθεση.

Για τη συνέχεια, έως και το αέρινο, μελαγχολικό και εντελώς '70s prog rock οχτάλεπτο κλείσιμο του "Timmarna" (με ένα κάπως κουραστικά επαναλαμβανόμενο ρεφρέν), οι Horisont θα μας προσφέρουν ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι που περιλαμβάνει μεγάλες στιγμές κιθαριστικών μονομαχιών μεταξύ των Charlie Van Loo και Tom Sutton, ταξιδιάρικες μελωδίες, αιθέρια πλήκτρα, νευρώδες και καλπάζον παίξιμο στα τύμπανα από τον γίγαντα Pontus Jordan και φοβερές ερμηνείες από τον Axel Söderberg.

Μου είναι απελπιστικά δύσκολο να ξεχωρίσω τραγούδια καθώς όλα έχουν κάτι να σου δώσουν, είτε αυτό είναι μια ψυχωμένη, νευρώδη σύνθεση όπως το "Break The Limit", είτε τα κιθαριστικά κρεσέντο στο "Blue Collar Man"... εεε... συγνώμη το "Back On The Streets" εννοούσα, είτε το διανθισμένο με flamenco κιθάρες "Flying" με την a la Rush ρυθμική ραχοκοκαλιά, είτε το proto-metal του "Bad News", είτε τέλος την AOR-ίζουσα διάθεση στο ρεφρέν του "Light My Way".

Οι Horisont με αυτόν τον δίσκο περνάνε σε άλλο επίπεδο και κοντράρουν πλέον στα ίσια τις κυκλοφορίες των μεγάλων ονομάτων της σύγχρονης hard rock σκηνής. Το "Odyssey" θα αποτελέσει μια από τις καλύτερες για φέτος κυκλοφορίες στο είδος της και απαραίτητο απόκτημα για κάθε οπαδό που σέβεται τον εαυτό του. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν, ο τέταρτος δίσκος των Horisont είναι καλύτερος από τον αντίστοιχο φετινό τέταρτο των Graveyard και το σκορ πλέον είναι 3-1. Ρε συ, μπας και γυρνάει το ματσάκι;