High On Fire

Snakes For The Divine

Century Media (2010)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 21/04/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Matt Pike το 90 έδωσε με τις κιθάρες του στους Sleep μια πιο stoner και sludge εκδοχή στο doom metal και έχει βαλθεί από το 98 να το αναπτύξει και να το εξελίξει με τους High On Fire. Πέμπτος ολοκληρωμένος δίσκος μέσα σε μια δεκαετία για το συγκρότημα από την California το οποίο δεν έμεινε μόνο στους αργούς ρυθμούς των θρύλων του doom και έφτιαξε ένα πιο groovy και «χτυπητό» heavy metal. Την παραγωγή υπογράφει ο Greg Fidelman ο οποίος έχει δουλέψει με θρύλους σαν τους Slayer και τους Metallica, κάτι που διακρίνεται εύκολα στον ήχο, μιας και το κοπάνημα είναι ανελέητο.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με βρώμικο metal, πιο heavy από ποτέ. Κομμάτια σαν το "Bastard Samurai" και το "How Dark We Pray" γουρλώνουν τα μάτια σε sludge ύμνους των συμπολιτών τους, Neurosis. Όταν ακούς στο πρώτο, την κραυγή "Son of a bitch should bleed awhile" ακολουθούμενη από σκονισμένη και σάπια κιθαριστική επίθεση, το μόνο που έχεις να αποδώσεις είναι ο θαυμασμός σου και μια ατελείωτη ανατριχίλα. Όταν διαπιστώνεις ότι το μπάσο παίρνει τα ηνία και χαρίζει μια απίστευτα σκοτεινή μελωδία στο δεύτερο, τότε αρχίζεις να βγάζεις καπνούς από το καμένο σου κεφάλι. Οι συνθέσεις στα υπόλοιπα κομμάτια δεν είναι και οι πιο μοντέρνες που μπορείς να ακούσεις, αλλά βγάζουν ένα thrash με μυρωδιά από Entombed και μερικές τζούρες από Motorhead και Black Sabbath που τσακίζει λοιπούς φλώρους. Παλιομοδίτικο στιλάκι μεν αλλά φρέσκο αποτέλεσμα που δύσκολα θα μείνει ασχολίαστο και απαρατήρητο σε λοιπούς φίλους του είδους, που αναπάντεχα θα κάνει συγκρίσεις με μοντέρνες μπάντες του θορυβώδους metal.

Μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι Mastodon και οι Baroness παίζουν και εξελίσσουν το metal τόσο όμορφα. Πώς να μην το πράττουν μετά από τόσα live των High On Fire που έχουν ζήσει, προτού κιόλας διαμορφώσουν τις μπάντες τους; Αν δεν υπήρχαν οι High On Fire (και δυο τρεις άλλοι) δεν θα μιλάγαμε ούτε για post metal, ούτε για sludge, ούτε για μοντέρνα προοδευτικά και καινοτόμα παρακλάδια του σύγχρονου metal. Τώρα θα μου πεις και αν δεν υπήρχαν ακόμα πιο θρυλικές και παλαιότερες μπάντες δεν θα υπήρχε καν το metal, αλλά όταν μια μπάντα καταφέρνει το απαίσιο, το άσχημο, το βρώμικο και το σκληρό, να το κάνει όμορφο και ευχάριστο, τότε μιλάμε για κατόρθωμα, μιλάμε για μια πράξη που χρήζει υπόκλισης.

Όποια σύγκριση λοιπόν και να γίνει πέφτει στο κενό μιας και η μπάντα εδώ τους γράφει όλους και απλά υπερτερεί όλων τον ακολουθητών και προσκυνητών της. Πώς να μην αποδώσεις τις τιμές σου λοιπόν και ξεχωριστά στον κύριο Matt μετά από τέτοια ανεπανόρθωτη ζημιά που κάνει στις φωνητικές του χορδές με τον τρόπο που τραγουδάει για μύθους και φανταστικές ιστορίες σε ολόκληρο το δίσκο; Πώς να μην δώσεις τα εύσημα και στον Jeff Matz στο μπάσο και τον Des Kensel στα τύμπανα, που πρώτον αντέχουν τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του frontman τους και δεύτερον ανοίγουν τον καρόδρομο και πετάνε τις κοτρόνες μακριά για να περάσει με τον οδοστρωτήρα του ο Matt και να τα σαρώσει όλα;

Τελικά μπορούν να βγουν οι καλύτεροι δίσκοι μόνο με δυο τρία βασικά βήματα και μερικά μαγικά στις χορδές τις κιθάρας. Εμένα μου φτάνουν αυτά... Son of a bitch your fate I' ll bring...
  • SHARE
  • TWEET