High Spirits

Οι High Spirits είναι το συγκρότημα του υπερπαραγωγικού Chris Black (μέλος των Pharaoh και Dawnbringer μεταξύ πολλών άλλων). Κυριολεκτικά όμως, καθώς αυτός έχει γράψει τη μουσική, τραγουδάει και παίζει όλα τα όργανα. Όσοι θυμούνται, ο Βαγγέλης Ευαγγελάτος είχε συμπεριλάβει το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος από το Σικάγο στις underground λίστες του 2011, καθώς είχε κάνει εντύπωση η λιτή αισθητική του "Another Night".

Και στην καινούρια δουλειά, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο απλά σε επίπεδο συνθέσεων. Τα τρία-τέσσερα ακόρντα που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κάθε σύνθεσης συνοδεύονται από μεγάλες δόσεις από lead κιθάρες και δισολίες, κάνοντας το αποτέλεσμα ελκυστικότατο στα αυτιά των μερακλήδων μεταλλάδων. Ξεκάθαρο δείγμα παλαιάς κοπής heavy metal, των αρχών των '80s, με σαφή NWOBHM προσανατολισμό, όπου περισσότερο βάρος δίνεται στο συναίσθημα παρά στην ανάπτυξη πιο περίπλοκων θεμάτων και επιμήκυνση της διάρκειας των τραγουδιών με γέφυρες, pro-chorus και λοιπά «δαιμόνια» που ίσως θεωρείται πως αφαιρούν λίγη από την αμεσότητα της σύνθεσης (λέμε τώρα).

Η παραγωγή που είναι μάλλον μουντή σε μπάσο τύμπανα και με κιθάρες «κλαρίνα» (δυνατές και χωρίς πολύ distortion), προσθέτει κι άλλους πόντους στο αποτέλεσμα και συμβάλει πολύ στην επιτηδευμένα παλιακή αισθητική που αποπνέει το "You Are Here". Πάντως, «προβληματίζει» το εξώφυλλο το οποίο αν κάποιος δεν γνωρίζει το συγκρότημα, μάλλον θα κατέτασσε την κυκλοφορία σε κατηγορία indie / alternative. Το παίξιμο του Chris Black στα τύμπανα είναι εντελώς μινιμαλιστικό, η φωνή του βγάζει γούστα χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά όλο το ζουμί είναι η κιθαριστική δουλειά. Λιτή και εθιστική.

Τώρα το να προσπαθήσει να εμβαθύνει και να αναλύσει κάποιος τη μουσική των High Spirits ακούγεται λίγο ουτοπικό καθώς δεν προσφέρεται για αποκρυπτογράφηση. Πρόκειται για μια εντελώς straight, άμεση και χύμα παλιομοδίτικη επίθεση με σημαία τους πολυαγαπημένους Iron Maiden αλλά μόνο σε επίπεδα lead κιθάρας καθώς όπως προείπαμε οι συνθέσεις είναι απλές και δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Ακούστε τα "When The Lights Go Down", "Reminding You Of Me", "The Last Night" (αγαπημένο του δίσκου), "High Spirits" και θα βγάλετε ξεκάθαρη άποψη περί του τι εστί αυτό το συγκρότημα και τι πρεσβεύει. Το τελευταίο μάλιστα πρωτοεμφανίστηκε σε demo το 2009 και εδώ θα συναντήσουμε μια κάπως διαφοροποιημένη μορφή.

Bottom line, που λένε και στο χωριό μου, οι θιασώτες της αναβίωσης παλιών τεχνοτροπιών που δεν ιδρώνει το αυτί τους στο άκουσμα λέξεων όπως «παρωχημένο», «αντιγραφή» και λοιπούς χαρακτηρισμούς, θα τιμήσουν αυτή την καινούρια κυκλοφορία όπως κάνανε άλλωστε και με το προ διετίας ντεμπούτο τους. Αλίμονο αν δεν δώσουμε ευκαιρίες σε τέτοιες τίμιες (κατά τα φαινόμενα) προσπάθειες καλλιτεχνών.