Heymoonshaker

Noir

Dify (2015)
Από την Τόνια Πετροπούλου, 07/12/2015
Η ψυχή και ο πόνος των αγαπημένων σου blues είναι εκεί. Τολμάς να ανέβεις στο εναλλακτικό τρενάκι όμως;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα blues έχουν πεθάνει. Άλλοι ότι «έφυγαν» μαζί με τον B.B. King, άλλοι ότι θα ξεψυχήσουν με τον θάνατο του Buddy Guy. Οι λιγότερο απόλυτοι λατρευτές των ιερών δεινοσαύρων και περισσότερο προσαρμοστικοί στα νέα δρώμενα, οι ίδιοι που βλέπουν το ποτήρι πάντα μισογεμάτο, υποστηρίζουν ότι τα blues συνεχίζουν να επιβιώνουν μέσα απ' την χροιά της Brittany Howard, τις διασκευές της Beth Hart και την κιθάρα του Gary Clark Jr. ή βρίσκονται κρυμμένα μέσα σε άλλα μουσικά είδη. Και ίσως να το κάνουν, με κάποια, όμως, δυσκολία στην αναπνοή. Υπάρχουν, βέβαια, κι αυτοί που πιστεύουν ότι το είδος ζει, αλλά μόνο στις ψυχές άσημων καλλιτεχνών. Ότι όχι μόνο αναπνέει, αλλά παίρνει βαθιές ανάσες, απλά δίχως αρκετή ποσότητα αναγνώρισης.

Μήπως, όμως, μετενσαρκώθηκαν στο δίδυμο των Heymoonshaker και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι; Ή μήπως είναι πολύ εκσυγχρονισμένα blues για τα γούστα τους;

Προφανώς και θα έχουν άλλη μορφή -για μετενσάρκωση μιλάμε- και φυσικά θα φαντάζουν «κάπως» στην αρχή. Εξάλλου, κάθε πρωτεργάτης κινήματος και εύρεσης νέου δρόμου «στολίστηκε» με κοσμητικά επίθετα στο ξεκίνημα του. Παρ' αυτά, η μελλοντική συνέχειά τους ήταν αυτή που εξέλιξε την αρχική ιδέα τους, απέδειξε το μέγεθός της και ταρακούνησε γενεές. Η αξία του εγχειρήματος "Noir" είναι μεγαλύτερη απ' το ίδιο το "Noir". Μεγαλύτερη και απ' τους δύο φίλους που τριγυρνούσαν στα σοκάκια του Λονδίνου παίζοντας τα urban beatbox blues τους προσπαθώντας να το δημιουργήσουν. Μεγαλύτερη για τον απλούστατο λόγο ότι με μια μικρή προσθήκη beatboxing σ' ένα κλασικό είδος καταφέρνει να ανοίξει ένα παράθυρο στον αποτελματωμένο τοίχο της παρθενογένεσης, καλύπτοντας το μουσικό χάσμα.

Σε αντίθεση με την παραδοσιακή μορφή του είδους, δεν περιμένεις υποψιασμένος τι θα ακολουθήσει. Αντί, για το συνηθισμένο τράβηγμα της εμποτισμένης με άρωμα Νέας Ορλεάνης bleeding κιθάρας, το tempo θα αλλάξει από το beatbox percussion του Crowe με free style λούπες. Τα στρώματα θα εμπλουτιστούν από έγχορδα και γυναικεία φωνητικά, τα οποία «περιχύνονται» γύρω απ' το απύθμενο συναισθηματικό βάθος των στίχων. Ένα blues concept, με φανερά αναβαθμισμένη παραγωγή απ' τα δύο EP τους, τόσο ωμό, όσο η a la Nutini χροιά του Balcon. Μια χροιά που είναι φτιαγμένη για να «τρέχει» ελεύθερη και να ανατριχιάζει όποιον «αγγίζει», ενώ «αρνείται άγρια» να τιθασευτεί καθ' όλη τη διάρκεια των δώδεκα κομματιών του rollercoaster δίσκου. Rollercoaster, όχι λούνα παρκ, αλλά διάθεσης, ύφους και συναισθημάτων.

Η ψυχή και ο πόνος των αγαπημένων σου blues είναι εκεί. Τολμάς να ανέβεις στο εναλλακτικό τρενάκι όμως;

  • SHARE
  • TWEET