Hermano

Όταν το 2002 οι Hermano έβγαζαν τον πρώτο τους δίσκο ονόματι "Only A Suggestion" οι απανταχού λάτρεις των Kyuss, Slo-Burn, Unida ευχαριστούσαν τον ύψιστο που τους χάρισε 28 λεπτά (τόσο διαρκούσε ο δίσκος) Garcia. Κανείς βέβαια δεν ήταν σίγουρος για την ευτυχή συνέχεια αυτής της ιστορίας λόγω του ασταθούς του χαρακτήρα. Ευτυχώς οι ευχές όλων ευοδώθηκαν και εδώ έχουμε το δεύτερο album του group, "Dare I Say".

Δύο χρόνια λοιπόν μετά το "Only A Suggestion" οι Hermano επιστρέφουν δυναμικά στο προσκήνιο της desert/stoner/heavy rock σκηνής. Ο δίσκος στηρίζεται μουσικά στο γνωστό δίδυμο Dave Angstrom και Dandy Brown. Παιχνιδιάρικες κιθαριστικές διαθέσεις σε heavy blues τόνους και rhythm section που φέρνει στο νου τους Slo-Burn ορίζουν το μουσικό καταφύγιο του άλλοτε τραγουδιστή των Kyuss. Από το εξώφυλλο κιόλας του δίσκου συμπεραίνουμε πως τα πράγματα θα είναι ζόρικα. Στο εξώφυλλο λοιπόν συναντάμε ένα αγριεμένο αμερικανάκι να μας σημαδεύει, προτάσσοντας το όπλο του με φόντο μια ξεφτισμένη και ξεθωριασμένη αστερόεσσα. Με το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου "Cowboys Suck" γίνεται σαφές πως αυτός που κάνει την διαφορά με τα κορυφαία φωνητικά του είναι ο περήφανος Μεξικάνος θεός, John Garcia. Mε το που τον ακούς να τραγουδά αγαλλιάζει η ψυχή σου. Χαίρεσαι που αυτός ο τιτάνας του heavy rock ήχου είναι ακόμα ζωντανός.

Φυσικά θα ήταν αγένεια να μην αναγνωρίσουμε στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος την ικανότητα τους να δημιουργούν rock n' roll ατμόσφαιρα στην οποία ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους. Το album έχει κομμάτια για όλα τα γούστα. Ο Dave Angstrom σε κομμάτια όπως το "Roll Over" και το "My Boy" επιβεβαιώνει την διάθεση της μπάντας να ευχαριστιέται κάθε λεπτό της μουσικής που παίζει .Ο ήχος της κιθάρας θυμίζει σε κάποια σημεία (π.χ."Life") Queens Of The Stone Age, χωρίς φυσικά αυτό να ενοχλεί κανέναν. Τα "Quite Fucked" και "Angry American" είναι δύο καθαρά συναυλιακά κομμάτια τα οποία δείχνουν πέρα από την ικανότητα της μπάντας να ροκάρει και την άψογη φόρμα στην οποία βρίσκεται ο Garcia. To "Brother Bjork" (αφιερωμένο εξαιρετικά στον Brant) μαζί με το "Is This O.k." αποτελούν απλά τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Ξέρετε πολλούς ερμηνευτές να μπορούν να χρησιμοποιούν έτσι την φωνή τους; Ποικιλία είπατε; Ας μην ξεχνάμε και κομμάτια σαν το μελωδικό chill out "Murder One" που δείχνει τις ικανότητες του διευθυντή της ορχήστρας της ερήμου Dandy Brown να φτιάχνει ατμόσφαιρα και να μας μεταφέρει σε τοπία δολοφονικής ομορφιάς. Και εκεί που νομίζεις πως έληξε ο αγώνας, o Garcia πετάει το γάντι. Θέλετε μάχη; "Let's Get It On".

Ο Garcia σε μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση. Ο βασιλιάς επέστρεψε. Όχι δηλαδή αν έχετε άλλη επιλογή από το να πατήσετε το play πείτε μου...

Υ.Γ.: Keep it down, keep your cool, don't lose your head, keep it smooth...