Hemina

Σχεδόν κάθε μέρα περνάνε από τα χέρια τόσα πολλά promo νέων δουλειών, ειδικά από τον χώρο του prog, που μερικές φορές νιώθω λίγο άσχημα γνωρίζοντας πως όχι μόνο δεν θα μπορούσα να τις παρουσιάσω όλες, αλλά ούτε καν να βρω τον χρόνο να τις ακούσω όπως θα ήθελα ή και θα έπρεπε.

Κάνοντας μια μικρή αναζήτηση ανακάλυψα πως στο παρελθόν πέρασαν από τα χέρια μου και οι προηγούμενες δουλειές των Hemina, αλλά έπρεπε να φτάσει το τέταρτο φετινό τους άλμπουμ για να κεντρίσουν την προσοχή μου. Και μάλλον ήταν δική μου η υπαιτιότητα το γεγονός ότι μου είχαν διαφύγει, παρά το γεγονός πως έχω αδυναμία στο prog που προέρχεται από την Αυστραλία.

Η περίπτωση των Hemina κρύβει κάποιες όμορφες ιδιαιτερότητες. Παίζουν ένα είδος μοντέρνου progressive metal, που στηρίζεται στα πιο παραδοσιακά στοιχεία του ιδιώματος και προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν έχει καμία σχέση με djent προσεγγίσεις που είναι λίγο της μόδας. Ο μοντέρνος χαρακτήρας τους οφείλεται κυρίως στην παραγωγή τους και στο ότι μπολιάζουν τον ήχο τους με διάφορα στοιχεία από '80s synths ως '90s pop και soul, ενώ τα (λίγα ευτυχώς) growls μοιάζουν να είναι αναπόφευκτα στις σημερινές prog μπάντες. Πάντως, αυτό που τους διαφοροποιεί είναι το γεγονός πως τα lead φωνητικά μοιράζονται μεταξύ τριών μελών της μπάντας, ένα εκ των οποίων είναι και η μπασίστρια τους Jessica Martin. Η εν λόγω ιδιαιτερότητα προσδίδει μια καλοδεχούμενη ποικιλία και κυρίως πολλές φωνητικές αρμονίες, των οποίων πάντα ήμουν μεγάλος οπαδός.

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των Hemina είναι πως κάθε τους δουλειά χτίζεται γύρω από μια ιστορία στο στιχουργικό κομμάτι, κάτι που δεν αλλάζει στο "Night Echoes". Εδώ, ο πρωταγωνιστής είναι ένας χαρακτήρας που έχει εισαχθεί σε μια από τις προηγούμενες ιστορίες και ο οποίος δέκα χρόνια αφότου είδε τον πατέρα του να γίνεται αυτόχειρας καλείται να αντιμετωπίσει τη δική του ζωή και να βρει τη δική του ταυτότητα μέσα από όλες τις δυσκολίες που έχει κληρονομήσει. Πάντως, το concept δεν καθορίζει το άλμπουμ, υπό την έννοια πως τα τραγούδια στέκονται αυτόνομα, χωρίς την ανάγκη να ασχοληθεί κάποιος με τους στίχους.

Μουσικά, οι Hemina παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον κράμα στο "Night Echoes". Για παράδειγμα στο εναρκτήριο "The Only Way" μου έρχονται στο νου οι Pain Of Salvation των δυο πρώτων άλμπουμ, ενώ στο "What's The Catch" θα έθετα τους Seventh Wonder σαν ένα σημείο αναφοράς. Το "One Short" μοιάζει με μια μίξη μεταξύ Closure In Moscow και Toehider, ενώ η μελωδία του "Flat" μου θύμισε The Getaway Plan, αν κι ενδεχομένως να είναι το έντονο αυστραλιανό στοιχείο που με οδηγεί σε αυτούς τους ηχητικούς συνειρμούς. Οι παραπάνω αναφορές δεν είναι δεσμευτικές, παρά ενδεικτικές της ευρείας παλέτας από την οποία αντλούν επιρροές οι Hemina και τις οποίες επιχειρούν - αρκετά επιτυχημένα - να ομογενοποιήσουν στον ήχο τους.

Τα φωνητικά αποτελούν σίγουρα ένα ατού, τόσο λόγω των εναλλαγών και των αρμονιών, καθώς και οι τρεις έχουν πολύ καλές φωνές, ειδικά ο κιθαρίστας Mitch Coull, ενώ επίσης πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο κομμάτι των lead κιθαριστικών μερών. Η καθαρή παραγωγή επιτρέπει σε όλα τα διαφορετικά στοιχεία της μπάντας να αναδειχθούν, αλλά εν τέλει νομίζω είναι η εστίαση στις μελωδίες που αποτελεί το δυνατότερο στοιχείο του άλμπουμ και των Hemina γενικότερα.

Από την άλλη πλευρά, στην προσπάθειά τους να χωρέσουν πολλά στοιχεία αναπόφευκτα προκύπτουν και κάποια που δεν λειτουργούν εξίσου καλά με τα υπόλοιπα, ενώ παράλληλα όσο καλά κι αν έχουν ενσωματώσει τα διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με ένα ψηφιδωτό επιρροών παρά αποτυπώνει έναν ξεκάθαρο χαρακτήρα για τους Hemina.

Εν τέλει, το πρόσημο παραμένει σίγουρα θετικό και το progressive metal που παρουσιάζουν οι Hemina στο "Night Echoes" ακούγεται αρκούντως φρέσκο, όμορφα ιδιαίτερο και ποιοτικό ώστε να αξίζει την προσοχή των φίλων του χώρου.