Helms Alee

Ακολουθώ τους Helms Alee από τις μέρες της Hydra Head. Στους δύο προηγούμενους δίσκους τους είχαν ένα μοντέρνο hardcore ύφος και μια σκληράδα που τους χαρακτήριζε.

Από τα πρώτα ακούσματα του ντεμπούτου τους στην Sargent House, οι διαφορές είναι ευδιάκριτες. Μουσικές αρκετά πιο μελωδικές, ιδιαίτερα τεχνικές και έξυπνες με έμφαση στα σκαμπανεβάσματα και τις δυναμικές διαφορές έντασης και θορύβου. Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι ακούς την πιο σκληρή και βαριά μπάντα του πλανήτη. Άλλες πάλι ακούς ότι πιο μελωδικό και εκτός metal θα μπορούσε να βγάλει μια μπάντα από το Seattle. Αναφέρω την πόλη τους γιατί στοιχεία του ντόπιου ήχου δεν παύουν να διακρίνονται και σε αυτόν τον δίσκο τους. Είναι όμορφο να μπορείς να παρομοιάσεις την μπάντα αυτή άλλοτε με τους Melvins και άλλοτε με τους Isis. Είναι ενδιαφέρον να αντιλαμβάνεσαι ότι μπλέκουν πολλά μουσικά είδη χωρίς να σε μπερδεύουν, να σε ξενίζουν και να σου μειώνουν την θέληση να ακούσεις κι άλλο.

Η παραγωγή είναι δύσκολη, αλλά καταφέρνει να αποδώσει τις τόσες και τόσο διαφορετικές φωνές σε απόλυτη αρμονία με τα έγχορδα. Οι συνθέσεις είναι τόσο πολύπλοκες και δένουν εκπληκτικά μεταξύ τους, παρότι κάθε μία είναι τόσο μα τόσο διαφορετική από τις άλλες. Εδω μάλλον είναι και το ατού του συγκροτήματος. Ακούς και ξανακούς τον δίσκο και δεν βαριέσαι ποτέ. Post-rock με εναλλακτικές δόσεις sludge και ατμόσφαιρες από grunge και heavy περάσματα.

Πανέμορφα ιδιόρρυθμα κομμάτια και συνθέσεις που εντυπωσιάζουν είναι, το  μοντέρνα ασαφές "Tumescence", το σκονισμένα μπασάτο "Dangling Modifiers" και το πλέον ατμοσφαιρικό "New West" που προσπαθεί να περικλύσει όλους τους νέους Helms Alee σε τεσσεράμισι λεπτά.  Να προσθέσω και το προσωπικά αγαπημένο "Slow Beef" το οποίο χτίζει αρμονικά τοίχους θορύβων και φωνητικών, τόσο αντισυμβατικά όσο κανένα. Τέλος, το επικό "Dodge The Lightning" αναμιγνύει εξίσου αρμονικά την βιαιότητα, τα πολλαπλά φωνητικά, την βαρύτητα της ατμόσφαιρας και την αντίφαση που τελικά η μπάντα επιδεικνύει στο  Sleepwalking Sailors.

Σίγουρα το πιο ενδιαφέρον εξώφυλλο δίσκου για φέτος, με μία πεσκανδρίτσα, αν δεν κάνω λάθος, που τα μυτερά της δόντια διαγράφουν το όνομα της μπάντας. Δύσκολος δίσκος που αδυνατεί να σε κουράσει και μπορεί να σε κρατά μαζί του για ατελείωτες ώρες.

Bandcamp