Helloween

Gambling With The Devil

SPV (2007)
28/09/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Φέρνω στη μνήμη μου τις αμφιβολίες που έκρυβαν όλοι πριν την κυκλοφορία του τρίτου μέρους του "Keeper", για το κατά πόσο η εν λόγω κυκλοφορία θα μπορούσε να αποτελέσει την ταφόπλακα για το μέλλον των Helloween. Το ρίσκο αυτό που πήρε το group τότε θα μπορούσε να έχει εισπραχθεί από το κοινό σα μια βεβήλωση του παρελθόντος και σαν ασέβεια προς την ίδια την ιστορία του metal, γεγονός το οποίο θεωρώ ότι θα αποτελούσε και την κλωτσιά εκείνη που θα έριχνε το group στην κατηφόρα αρχίζοντας μια κατρακύλα χωρίς ελπίδα επανάκαμψης.

Κι όμως πόσο διαφορετικά μοιάζουν τα πράγματα σήμερα, δύο χρόνια μετά. Οι Helloween κυκλοφόρησαν τότε έναν καταπληκτικό δίσκο με σεβασμό στο παρελθόν τους και με προοπτική για το μέλλον τους. Μάλιστα η πλήρης αποδοχή του "Keeper Of The Seven Keys: The Legacy" είχε σαν αποτέλεσμα και το "Live In 3 Continents" από το εν λόγω tour που πέρασε και από τη χώρα μας.

Όλα αυτά, λοιπόν, αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον του κόσμου για το group, σε τέτοιο βαθμό ώστε η επικείμενη κυκλοφορία του "Gambling With The Devil" να αποτελεί ένα από τα βασικότερα θέματα συζητήσεων ανάμεσα στις παρέες των απανταχού "μουσικόφιλων" όλων των ηλικιών. Έτσι κάπου φτάνουμε στη στιγμή όπου το "Gambling With The Devil" βρίσκει το δρόμο του στο cd player και... ΣΟΚ!

Η μικρή εισαγωγή του album από τον τρισμέγιστο Biff Byford (Saxon) οδηγεί σε ένα κομμάτι όπως το "Kill It" το οποίο αποτελεί φόρο τιμής στο metal των '80s. Ψάχνω να βρώ αν είχε ανακοινωθεί η guest εμφάνιση του Rob Halford στο δίσκο. Κι όμως η φωνή που ακούω είναι του Andi Deris. Ψάχνω να βρω κάπου στις συνθέσεις τον Joey De Maio (Manowar), κι όμως το "refrain" είναι αποκλειστική δουλειά του ίδιου του group. Με τέτοιο ξεκίνημα δε μπορώ να φανταστώ ότι το υπόλοιπο album δε θα μπορούσε τουλάχιστον να με ενθουσιάσει. To πρώτο single και videoclip που θα βγει από το album είναι το "As Long As I Fall" και οι παραλληλισμοί με το "If I Could Fly" ("Dark Ride") μοιάζουν απόλυτα λογικοί, καθώς η αργόσυρτη εισαγωγή των πλήκτρων και οι βρώμικες κιθάρες που ακολουθούν σχηματίζουν ένα σύνολο που δίνει την εικόνα του τί θεωρoύν ως εμπορικό κομμάτι οι Helloween. H προσωπική μου άποψη πάντως είναι ότι το highlight του album είναι το "Fallen To Pieces", καθώς συνδυάζει τα στοιχεία που βρίσκει κανείς διάσπαρτα σε όλο το δίσκο. Επιθετικές κιθάρες, χαρακτηριστικές μελωδικές γραμμές στα φωνητικά, «συναυλιακά» σημεία, ρυθμός που ξεσηκώνει και μια αίσθηση παιχνιδίσματος σε κάθε νότα , χαρακτηριστικό μιας πάλαι ποτέ εποχής του group.

Αυτό που με προβλημάτισε ιδιαίτερα όμως ήταν ο τομέας της παραγωγής. Ο ήχος μοιάζει πολύ κλασσικός σε σημείο που κουράζει λιγάκι, καθώς δεν ταυτίζεται απόλυτα με τις συνθέσεις, οι οποίες πιστεύω ότι θα αναδεικνύονταν πολύ περισσότερο με έναν πιο καθαρό ήχο στις κιθάρες. Μάλιστα η προσέγγιση στη φωνή του Deris υποβαθμίζει λιγάκι τον ρόλο του, καθώς ο ίδιος πλέον δε φοβάται να δοκιμάσει καινούρια πράγματα τα οποία, με την ωριμότητά του, δίνουν το βασικό χρώμα στη μουσική των Helloween του σήμερα.

Αν έπρεπε να δώσω ένα σημείο αναφοράς για να καταλάβετε ακριβώς που κινείται το album, θα ήταν πολύ απλό να αναφέρω το "Dark Ride". Κι όμως το group θεωρεί το album διάδοχο του "Master Of The Rings". Γιατί όμως να μη θεωρείται επίσης το βήμα μετά τον νέο ήχο που εδραίωσαν με το "Legacy"; Το "Gambling With The Devil" είναι ένα album που έχει πάρει κάτι από κάθε περίοδο των Helloween και στιχουργικά μιλάει προσωπικά στον καθένα μας για κάθε έντονη εμπειρία που έχουμε στη ζωή μας, για κάθε απόφαση και ρίσκο που παίρνουμε και επηρεάζει το μέλλον μας. Οι Helloween άλλη μια φορά τζογάρουν με τον διάβολο και τον αφήνουν ταπί...

  • SHARE
  • TWEET