Hedvika

The Evidence Of Absence

Self Released (2012)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 29/01/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ντεμπούτο για τη νεοσύστατη τετραμελή μπάντα των Hedvika, αλλά μην μπερδευτεί κανείς και νομίζει ότι έχουμε να κάνουμε με τίποτα πιτσιρίκια. Όλα τα μέλη της μπάντας έχουν παίξει ή συνεχίζουν να παίζουν σε μεγάλες μπάντες του ελληνικού underground (εκτός από τον μπασίστα νομίζω, αλλά ακούγοντας το μπάσο σε αυτόν τον δίσκο, μάλλον μόνο στην τύχη οφείλεται αυτό), όπως οι Earth Of Distrust, οι Dirty Granny Tales, οι Lady Vanishes και άλλες.

Post-metal μέσα στις φλέβες των «μεγάλων» του είδους, όπως Isis, Cult Of Luna και Ocean και με το είδος να μοιάζει υπερκορεσμένο και την τυποποίηση να περιμένει στη γωνία, οι Hedvika έχουν τα απαραίτητα στοιχεία που χρειάζονται να σε στήσουν στον τοίχο και να σε εκτελέσουν. Η lead κιθάρα προσφέρει όλες εκείνες τις αιθέριες, ατμοσφαιρικές μελωδίες που ψάχνει κανείς να βρει σε μια τέτοιου είδους κυκλοφορία αλλά σε συνδυασμό με τα αφηνιασμένα riff της δεύτερης κιθάρας που ξεσπάνε ανά διαστήματα και κόβουν την ανάσα, δεν αναλώνονται μέσα σε αυτόν το γνωστό κυκεώνα βαρετών μελωδιών αλλά έχουν υπόσταση και αναπνέουν. Όπως είπα, τα ρυθμικά riff είναι εκπληκτικά, βγάζουν μια εξέχουσα δυναμική που θυμίζει κάτι από το πρώιμο hardcore των Neurosis και αν και τελικά ίσως να το ήθελα πιο έντονο, σκλαβώνει (ειδικά live ένταση αναβαίνει κατακόρυφα).

Τα τύμπανα τελετουργικά όπως πρέπει, άλλοτε σωπαίνουν για χάρη της ατμόσφαιρας και άλλοτε γεμίζουν εντυπωσιακά τον ήχο και για να σταθούμε λίγο στον όγκο του ήχου, εδώ συναντάμε μερικές από τις καλύτερες μπασογραμμές. Χωρίς να πέφτουν διαρκώς πάνω στα τύμπανα, δημιουργούν εξαιρετικά ηχοτοπία όπως στο φινάλε του "100000 Years" παρέα με τα lead ξεσπάσματα της κιθάρας. Τα φωνητικά είναι το μεγάλο ατού τού δίσκου, βαθιά με ιδιαίτερη χροιά, πανέμορφα.

Αγαπημένο κομμάτι είναι σίγουρα το "Enceladus" που είναι όνομα και πράγμα, με το κιθαριστικό κόψιμο στη μέση να μην χορταίνω να το ακούω, αλλά γενικά όλα τα κομμάτια διακατέχονται από συναίσθημα και έχουν να προσφέρουν μεγάλες ή όχι και τόσο μεγάλες συγκινήσεις.

Ίσως εν τέλει να ήθελα λίγο περισσότερο πειραματισμό, όπως της μοντέρνας γερμανικής σχολής των Planks και Downfall Of Gaia ή των Αμερικανών Tombs, που έχουν μπολιάσει το post-metal τους μέσα στο crust αλλά με τέτοιο ελπιδοφόρο ντεμπούτο, είμαι σίγουρος ότι τα καλύτερα έρχονται για τους Hedvika. Αν βάλουμε και στην εξίσωση τις διαρκείς και τρομερά δυνατές ζωντανές εμφανίσεις τους, φαίνεται να έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που ξέρει τι θέλει και έχει όραμα και όρεξη. Η δικαίωση δεν είναι πολύ μακριά.
  • SHARE
  • TWEET