Heaven & Hell

Αλήθεια, πως το προτιμάτε; Ως όνομα μπάντας ή ως τίτλο δίσκου; Το ξέρετε πως είμαι μαζί σας και το ξέρω πως είστε μαζί μου, οπότε ας ασχοληθώ με τους Black Sabbath (ευλόγησον) και τον πρώτο studio δίσκο τους έπειτα από 14 χρόνια. Πολυαναμενόμενο; Τουλάχιστον. Μορφωμένο; Σαφώς και ναι με τόσα χρόνια εμπειρίας σε studios και κατάμεστα στάδια. Iommi, Dio, Butler και Appice, η Οσία Τετράδα που ηχογράφησε το "Mob Rules" και κατά τα 3/4 το "Heaven And Hell", τις Μαύρες Βίβλους του Metal, συγκεντρώθηκε για ακόμη μιά φορά και η παραφιλολογία ξεκίνησε να δίνει και να παίρνει.

Θα μπορέσει να βγάλει φωνή ο «Κοντός»; Θα έχει έμπνευση ο «Μουστάκιας»; Θα συμμετάσχει στιχουργικά/συνθετικά το «Κουνάβι»; Φίλοι μου καλοί, για όσο καιρό ακόμα ο ήλιος συνεχίσει να δύει και να ανατέλλει, ο Πατέρας του Doom θα riffάρει, θα solάρει και η παραγωγή στους δίσκους που συμμετέχει θα είναι υπεράνω σχολιασμού. Τα ερωτηματικά για τον R.J. Dio ήσαν πιό βάσιμα λόγω της θέσης του πίσω από το μικρόφωνο, να είστε όμως βέβαιοι πως αν δε μπορούσε, δε θα ηχογραφούσε. Simple as that. Τί μας κάνουν αυτά;

Τα τρία στανταράκια του δίσκου, προτού καν κυκλοφορήσει. Και τί μας αφήνει; Απορίες με άποψη: Θα γίνει κλασσικό σαν τα άλλα; Θα είναι mid tempo ή πιό γρήγορο; Θα μας μπερδέψει και πάλι στιχουργικά ο Dio; Ώσπου μέσα στο βαθύ σκοτάδι, σκάει η διαπίστωση, η ανακάλυψη της νέας χιλιετηρίδας. Το "The Devil You Know" είναι doom. Σωπάτε ρε σεις! Η ανθρωπότητα ανακάλυψε εκ νέου τον τροχό. Και με τις συνθέσεις που τόσο μας καίνε τί γίνεται; Σαν τη μαθηματική πρόταση που λέει πως επειδή ο Κώστας και ο Αντώνης είναι φίλοι του Γιώργου, είναι και φίλοι μεταξύ τους, τότε επειδή οι Sabbath έβγαλαν doom δίσκο είναι και καλός. Σκεφτείτε...

Υπήρχε ποτέ περίπτωση ο δίσκος αυτός να μην είχε riffάρεs, solάρεs, evil horny φωνητικά και βαρβάτη παραγωγή; Οπότε πάμε στο ζητούμενο, στην ταμπακιέρα. Πόσα τραγούδια, από τα δέκα που έχει, πιστεύετε πως θα γίνουν κλασσικά και μη μου πείτε πως είναι νωρίς ακόμα για τέτοια συμπεράσματα, γιατί μόλις ακούσαμε τα "Heaven And Hell", "Falling Off The Edge Of The World" -και μη γράψω άλλα- ναι μεν ήταν ήδη ύμνοι, αλλά είπαμε μονοκοπανιά πως καλώς και είναι. Ανατριχιάσαμε. Ενώ εδώ; Βαριά ένα κομμάτι κι αυτό θα είναι και διαφορετικό για τον καθένα μας σε σύνολο πέντε καλών συνθέσεων (διαλέξτε ένα εκ των πρώτων τεσσάρων).

Όχι, δεν αποσκοπώ στο να γίνω η Galanis Sports Data του metal, ούτε παίζω με τους αριθμούς. Είναι όμως κάποιες φορές που όσο κι αν θες να μην πιστέψεις κάτι και να πεις τη μισή αλήθεια, δε γίνεται. Έτσι κι εδώ. Η καλή -κι ενίοτε εντυπωσιακή- αρχή δεν έχει συνέχεια, δεν έχει διάρκεια, δίνει τη θέση της σε αδιάφορα highlights και το συνολικό άκουσμα τείνει στο μέτριο, με προδιάθεση για πιο πάνω. Σαν τον Παπαλουκά ένα πράγμα. Και τί κάνουμε τώρα; Τους αποκαθηλώνουμε; Ούτε να το διανοηθείτε καν. Μας περιμένει άλλωστε και μια συναυλία σε λίγες ημέρες, όπου σκοπεύω να τους αποθεώσω κι ελπίζω κι εσείς μαζί μου. Πώς; Ευκολάκι. Ουρλιάζοντας «Sabbath, Sabbath, Sabbath, Sabbath», όχι για καναν άλλο, για τη φουκαριάρα τη Sharon ρε γαμώτο.